Spektakel

Je hebt een heel spektakel gemist,
zei Eddy toen ik vrijdagmiddag thuiskwam. Een hele vlucht barmsijsjes had zich te goed gedaan aan de zaadjes uit de uitgebloeide teunisbloemen, pal voor het raam van zijn werkkamer. Hij liet me een foto op de ipad zien, in allerijl gemaakt.

Barmsijsjes!
Die hebben we maar heel af en toe gezien. Jaar of 10 terug, hier in de tuin, ook in de teunisbloemen. Het zijn zadeneters. Heel af en toe strijken ze in de winter (welke winter?) bij ons neer. Bruin witte vogeltjes, gestreept verenpakje en heel opvallend, een knalrood petje, en een roze borst.

Zaterdagmiddag was ik de modder van de tuinmannen van de paden aan het verwijderen, en ze doken weer op. De kudde. Naar binnen, fototoestel gepakt en voorzichtig naar de achtertuin geslopen. Een heel stel was al vertrokken, maar je begrijpt het idee.
Zo ziet een kudde barmsijsjes eruit.

Sluip, sluip, snel een foto voor ze weg zijn: hoeveel tel jij er?
Dichterbij geslopen, meer barmsijsjes vliegen weg

 

Bij de middelste aan de linkerkant zie je -als je goed kijkt- het rode petje

Vandaag, zondag, de camera klaar gelegd, voor het geval ze weer langs kwamen. Kijken of ik scherpere foto’s kon maken. En weet je…. ze kwamen niet,

Modderpoten

Zo zag ons terras eruit nadat Ties en Mark drie dagen hadden rondgebanjerd in de tuin. En binnen -in de keuken- ook allemaal mini modderpoten: poezenvoetafdrukjes.

Zaterdagochtend eerst maar eens de dikste modder van het pad gespoten met de tuinslang. Ziet er nu iets beter uit dan op de foto, maar nog wel een flinke schrobbeurt nodig. Voor een rustige winterdag.

Binnen zijn de poezenpootafdrukken in de dweil verdwenen, en ruikt het naar citroen.

Tuinpad herleggen: zaterdag

Afgelopen maandag was de eerste werkdag aan ons tuinpad. De eerste ochtend was ik erbij en heb zelf ook nog wat in de tuin rondgelopen in het licht. Maandag avond was het donker, toen ik thuis kwam van het werk, en dinsdagochtend ook. Bijna de kortste dag, en ook de meest grijze december sinds 30 jaar. Dus geen foto’s. Dinsdag middag was ik vroeg genoeg thuis om een stukje voortgang te zien: veel steentjes lagen erin. Ik was wat ongelukkig met de hobbeligheid. Tussen de rij stoepstenen en de rijen klinkertjes zaten behoorlijke hoogteverschillen tot wel een centimeter, struikelgevaar!

Mmaar dat kwam goed, de trilplaat ging er nog overheen. Wel duurde het tot zaterdag totdat er voldoende licht was dat ik het pad in vol ornaat kon zien. Nou ja, nog niet helemaal, ligt nog zand op. Dat moet eigenlijk tussen de kiertjes in geveegd worden. Probeer dat maar eens, vochtig zand in kiertjes vegen. Niet dus.

Dinsdag middag
Zaterdagochtend
Zaterdagochtend, vanachter uit de tuin naar het huis toe. Een waarlijk riant pad!

Tuinpad herleggen: maandag

Afgelopen week kwamen Ties en Mark het tuinpad verbreden en herleggen. Met hergebruik van de oude klinkers, aangevuld met stoeptegels van Gerd en een paar 50×50 tegels van Reint. Maandag ochtend kwamen ze, het was nog bijna donker en twee graden. Fris, maar droog. Geen regen, af en toe een spettertje motregen, wel erg grijs. De grond was nog wel doorweekt, dus een waar modderballet.

Het pad is nu iets hoger gelegd op een bedje van zand, tussen twee opsluitbanden. In de loop der jaren was het pad gezakt (of de borders hoger geworden, door alle compost e.d.).

Maandagochtend half 9: in het schemerdonker haalt Ties de steentjes eruit
Mark is gearriveerd; bespreken tot hoever het pad verbreed gaat worden.
Touwtje spannen
Eerste opsluitband voor de hoogte en breedte plaatsen en dan…
…. is het tijd voor koffie
Eind dag 1, vlak en recht (en modderig)
Met stapeltjes klinkers
En torentjes stoeptegels

Nieuw spreekwoord

Spreekwoord: Ook uit een roze wolk kan het regenen.

Kan dan zoiets betekenen als ’te mooi om waar te zijn’.
En een beetje een tegenhanger van: na regen komt zonneschijn.

Het is – volgens mij – geen bestaand spreekwoord, maar wel een uitspraak van Eddy toen we zaterdagochtend  deze fraaie roze wolk zagen. Dit was aan de voorkant van het huis. Ook achter was de hemel fraai roze gekleurd. Het silhouet van de grote wilg stak er prachtig tegen af.

Ik ging op weg naar de bushalte en was nog geen 5 minuten onder weg toen het er zo uitzag als op de tweede foto. En even later : regen, natte sneeuw. Weg was het roze, in ieder geval van onder de wolk gezien. Toen stond ik gelukkig al onder het afdakje bij de bushalte.

Muis

Een muis houdt van een veilige warm plekje om te slapen en in de buurt van voldoende eten. Een goed geisoleerde ruimte met een kleine ingang en uitgang is ideeaal. Geen gevaar voor katen of andere roofdieren.

Spitsmuizen, bosmuizen en  veldmuizen slapen gewoon buiten in holletjes. Zo niet, de huismuis. Die komt in de winter in huis, en bouwt zijn nestje op zolder, in de kelder, in een spouw of op een plafond.

Geleende foto van internet. Dit is wel de kat op het spek binden, een vorm van uitlokking: de muis op de zaden.

Al jaren hebben we af en toe muizengekrabbel, net achter de bank, bij de buitenmuur/ tussenmuur naar gang en meterkast. Licht gekrabbel achter de drempel. Aanvankelijk gingen onze katten er nog wel een snuffelen en kijken, dat doen ze niet meer. Muis komt nooit binnen.

Sinds een paar weken is er een nieuwe bewoner. Eind van de middag, begin van de avond, tegen het donker worden horen we opeens actief gekrabbel in de keuken. Of beter, boven de keuken. Tussen het plafond van de keuken en de vloer van de bovenverdieping. Een minuut of tien, dan is ie weer stil. Ergens op weg naartoe?

Keutels hebben we nog niet gezien, en ook geen aangeknaagd spul. WE houden de boel scherp in de gaten.

 

Nog niet rijp

Vruchten van de volwassen vorm van de klimop. Bessen half december nog groen, over een paar weken zwart en prima merelvoer.

De meeste bessen zijn al rijp in de tuin.
Oranje, rood, roze, wit, zwart.
De lekkerste bessen zijn al op.
Taxus, ilex crenata.
Of er wordt nog aan geknabbeld.
Bontbladige hulst, gewone hulst, vuurdoorn.
Sommige bessen zijn nog niet rijp.
Klimop. Belofte voor later.

Veld vol

Een maand of twee geleden heb ik een stukje border vrijgemaakt in de voortuin om plaats te maken voor een paar nieuwe aankopen. Vooral kweekgras verwijderen (met vervelende ondergrondse wortels) en trilgras (bevertjes). Die zijn makkelijk te verwijderen.

In het lege stukje border stonden toen onder andere een helenium en een aster. Er omheen was er (tijdelijk) kale grond te zien. Nu niet meer!

Een groene wei. Want hoewel trilgras ‘wortel-technisch’ gezien, makkelijk te verwijderen is, hebben de zaadjes zich wel verspreid in de grond. Ze zijn ontkiemt en vormen nu al aardige planten. De meeste zullen pas volgend jaar bloeien, maar overleven de winter als het niet al te lang al te koud is. Voordat ze volgend jaar gaan bloeien ga ik ze verwijderen. Nu maar even laten staan, dan slaat de grond ook niet zo dicht als het regent.