Voor het grote raam in de woonkamer staat de kamperfoelieboom. Mooi te zien vanaf de bank. Het is een es, steeds gesnoeid en kort gehouden, met als kroon een ragebol van kamperfoelie. Hierin hangen we elk jaar de vetblokken voor de vogels op. Door de kluwen van kamperfoelietakjes is het veilig voor de kleinere vogels, de grotere kunnen er niet bij.
Sinds twee dagen heeft een zwartkop-man de kamperfoelieboom tot zijn territorium verklaard. Andere vogels, vinken, mussen, mezen jaagt ie steeds weg. Alleen een merel laat hij -met tegenzin- even toe. Ik probeer hem op de foto te zetten, gewoon vanuit de woonkamer. Ver weg is ie niet, een meter of 2. Maar hij blijft steeds in het midden van de kamperfoeliebol zitten. Gaat steeds achter de vetbol zitten, vanuit mij gezien, verstopt zich achter kleine takjes. Geduld is een schone zaak.
Vaak trekken zwartkoppen naar het zuiden in de winter. Maar dit is een blijvertje. Of een zwartkop die uit Scandinavië is gearriveerd (en voor hem: naar het zuiden is gevlogen).