Hortensia’s in de Hortus

Een van de thema tuinen in Hortus Haren is een tuin vol hortensia’s. Vorige week zondag, nog net voor de grote hitte uit, ben ik daar geweest. Prachtig al die kleuren. Forse struiken ook, tot bijna 2 meter hoog sommige.

De blauw witte hoek
Van roze tot paars

Een bijzonder fraai exemplaar is de macrophylla Geoffrey Chadbund. Ik ben nog aan het zoeken wie Geoffrey, degene naar wie de rode hortensia genoemd is, was.
Info tot nu toe: de heester is geintroduceerd door J. Russell voor 1956.
Naast de naam Chadbund, komt ook de naam Chadburn voor bij deze hortensia. Nog even doorzoeken. Tips welkom.

Hydrangea Macrophylla Geoffrey Chadbund

Als ik nu zie hoe onze hortensia’s erbij staan, zonder water, dan ben ik benieuwd hoe de hortensiatuin in de hortus er nu een week later bij staat….

Droogte in de tuin

Tjemig, wat een hitte afgelopen week.
Wat mij betreft een tikkie warmer dan aangenaam is. Naast het huis hebben we een schaduwplek, begin van de avond, maar een paar avonden hebben we zelfs binnen gegeten. En dan pas met de (ijs)koffie naar buiten, als de zon achter de bomen zakte. Is hier al vrij vroeg trouwens zo rond 19:00-19:30 uur. Dat was ook het het moment om de planten in potten water te geven. Die staan er overwegend goed bij.

Pas gister weer even verder door de tuin gelopen. Her en der wat plantenslachtoffers gezien. Maar weet je, er is wel een voordeel. Nu is de goede tijd om rond te kijken en op te schrijven welke planten het goed blijven doen in de droogte en warmte. En welke planten in steeds warmere zomers langzamerhand zullen verdwijnen uit de tuin. In ieder geval op de plek waar ze nu staan….

Zelfs de prikneus (lychnis coronaria) heeft het warm en krult de bladeren op. Heb ik ook pas recent verplant, paar weken geleden, had zich in grindpad uitgezaaid. Die komt er wel bovenop.
Dit was een varen, met het en der nog wat groen. In de voortuin op het zuiden is een bruine hoop het restant van een enorme varen.
Dit strookje longkruid bloeide prachtig dit voorjaar, maar het blad heeft de zonnige plek niet overleefd. OP beschaduwde plaatsen hang het blad wel slap, maar is nog wel groen.
Moerasspirea vlak bij terras, direct aan het tuinpad. Hier is het duidelijk te droog. Een paar exemplaren wat meer richting de vijver doen het wat beter.
Sommige bladeren van de moerasspirea knisperen. Zelf watergeven gaat niet meer helpen.

Boekje lezen

Jitske bracht een tuinboek mee.
Moet je eens lezen, zei ze, vind je vast mooi.
Ze had gelijk!

Hoewel ik eerst een beetje twijfelde, het is een Duitstalig boek, en meestal lees ik Engels of Nederlands. Bleek geen probleem. AL heel snel kon ik uit de context halen dat een Amsel een Merel is en Eichelhäher een Vlaamse gaai. Veel Duitse woorden lijken op de Nederlandse, dat helpt. Maar soms zijn ze net anders. Zaun is niet tuin, maar het tuin-hek (of de omheining. Dat was helder toen de schrijfster schreef dat ze op de Zaun leunde. Er was 1 woord dat ik niet thuis kon brengen, en bijna had ik het woordenboek erbij gehaald: Efeu. Maar uiteindelijk kwam ik er achter was dat was.

Gabriele schrijft met veel humor over haar ervaringen als ontluikende tuin en vooral tuinnatuurliefhebber. Na een verhuizing van centrum Berlijn, naar een klein huis-met-nogal-verwilderde tuin ontdekt ze stukje bij beetje hoe het tuinleven in elkaar zit. Mooi en herkenbaar beschreven. Hilarisch vond ik de beschrijvingen van de buren en collega’s, en reacties van manlief. Ontroerend het verhaal over de roodborstjes op haar hand en de muis die vogelvoer kwam halen.

Waldmaus: diesen Ohren entgeht nichts; Foto Gabriela Frydrych

Efeu is klimop.

Ah, heerlijk die serre

Opzij, rood en wit bloeiend, de stekken van Ma’s hortensia’s.
Die lusten wel een drupje water.

Om lekker over de tuin uit te kijken.
Als het regent.
Overdekt op de veranda
zittend.

Geur van regen ,
op de alweer flink droge tuin.
Langzaam zakken de siergrashalmen omlaag,
zwaar van de druppels.

Rechtvooruit: olijf in pot op pad, en linksdaarvan rode rozen en paars kattekruid. REchts van het pad in roomwit hoge persicaria, ervoor (achter paal) crocosmia lucifer) en rechts vooraan aan de rand van terras de zomerfijnstraa; (witte wolk)

Het paars van de kattestaart
en rood van Ome Job’s rozen
kleurt met een frisgroene achtergrond.

De zomerfijnstraal buigt haar bloemhoofdjes.
Omlaag.

Rechtsvoor: dikke bos blauwe knoop,
daarachter aan andere kant van dwars tuinpad de witte moerasspirea

Pruimen dunnen

Voor zaterdag middag was flinke regen voorspeld, en windstoten. Code geel voor oosten van het land. Eerder deze week had ik al; gezien dat er weer veel pruimen in de boom zaten, nog groen, maar al flink groot. Regelmatig zijn er in vorige zomers takken afgebroken, door het overgewicht aan pruimen en daar een stortbui overheen.

Voor het eerst pruimen gedund, overal waar trossen pruimen tegen elkaar hingen, soms 6-8 op een kluitje, pruimen verwijderd. Als eerste de klein, of pruimen die al wat begonnen te kleuren. Dit zijn vaak de pruimen die geinfecteerd zijn door een insect en ‘nood rijp’ worden. Per plek een of maximaal twee pruimen laten hangen. Alleen hoger in de boom, waar ik met de keukentrap en uitgestrekte armen niet meer bij kon, hangen nog grotere trosjes bij elkaar. Voordeel van dat er nog geen ruim rijp is, is dat er ook nog geen wespen zijn. Ik kon gewoon op het gevoel de pruimen plukken in het soms dichte gebladerte.

Tja, wat doe je met nog keiharde groene pruimen ….
…. ik kende wel iemand die ze lust, de composthoop.

Heel wat pruimen afgeplukt, hopelijk worden de resterende, vrijhangende pruimen mooi rijp.

Over gieters gesproken

Vorige week insprireerde een blogje met foto van een meisje met gieter Groentje-lezeres Janny om mij een mail te sturen met foto’s van heel bijzondere gieters. Te zien op de tentoonstelling Middeleeuwse tuinen. Aardse paradijzen in oost en west, 1200-1600. in het Museum van Oudheden in Leiden. Tot 1 september kun je er naar toe.

Duimgieter uit Karthuizer klooster, Delft (voor 1573)

Meer informatie ook in dit NRC artikel. Daar kun je ook lezen waar het woord pleurechante vandaan komt 🙂

De duimgieter, bovenste foto, dompel je in emmer water of slootje en als ie vol is sluit je de tuit aan de bovenkant af met je duim. Onderin zitten allemaal gaatjes en als je steeds je duim even van de tuit afhaalt loopt het water mooi gedoseerd eruit. Duim er weer op, gieten stopt.

Megaklus

Vorig jaar niet aan de beukenhaag toegekomen, en het jaar ervoor misschien ook wel niet. Hoog tijd om die nu aan te pakken. De heg is ongeveer 30 meter lang, tussen ons en de buren, en ruim 2,5 meter hoog. Breedte tussen de 1,5 en 2 meter. Met de buren overlegd wat een goede hoogte zou zijn: iets boven de pergola aan onze kant, in de buurt van dakgoothoogte aan de buurkant.

Eddy of Arabia

Afgelopen maandag was het niet zo warm en bewolkt, mooie tijd voor een begin. De zijkant kon mooi nog met de elektrische heggeschaar, maar de bovenkant niet meer…. Met ladder en takkenschaar ging Eddy in de weer, soms een zaag nodig. Maandag ochtend, dinsdag deel van ochtend en middag en woensdag middag. Het werd allengs warmer en zonniger, Eddy vermomde zich als een ‘Lawrence of Arabia’, met een natte theedoek over hoofd, oren en in nek. Steeds een half uurtje, dan weer even uitpuffen met een glas water erbij.

Dinsdagavond, onze kant van heg deels gesnoeid; vanuit slaapkamerraam

Ik was vooral bezig met het verzamelen van de takken, ook bepaald een warm werk, en begon deze op een grote hoop te gooien. Buurman Reint kon een kar lenen, en zette deze op onze oprit. Kon ik beginnen met de kar vullen. Binnen de kortste keren zat er een grote bult op de kar, maar de berg op de grond leek nauwelijks te krimpen. Beetje ronddansen boven op de kar om te takken wat te compacteren hielp. Na een dik uur stoppen, te warm in de zon.Woensdag begin van de middag had ik de hele stapel weggewerkt en op de kar gestapeld. Eddy was achter in de tuin nog aan het snoeien, en een uur later, lag er weer een dikke bult takken. En dat was alleen nog het spul van onze kant van de heg. ’s Avonds deed ik een dans met de buurman: hij stampte de takken die inmiddels heel hoog op de kar zaten in elkaar, ik hield hem bij de hand (veiligheid gaat voor alles) en liep een rondje om de kar heen. Net erover en klaar om af te voeren.

Woensdagmiddag: buurman is begonnen met zijn kant van de heg
Dit moet nog allemaal op de kar; poes Sprot kijkt het eens aan
Woensdagavond, na de dans

Damster Tuindames

Woensdagmiddag 10 juli kwam een groep dames van Groei&Bloei Appingedam op bezoek in onze tuin. Dit jaar doen we niet mee met Open Tuinen Weekend van de eigen afdeling, maar altijd leuk een groep geinteresseerden te ontvangen. Pas begin juli zag ik het bezoekje weer in de agenda staan, dus een paar dagen flink bezig geweest in de tuin. Vooral de paden toegankelijk maken. En da’s werk genoeg. Gelukkig was het tijdens het bezoek droog, anders kun je toch nog natte broek van de gezellig overhangende grassen krijgen.

Onze tuin is van een enthousiaste, tikje wilde soort. Teunisbloemn staan her en der, moerasspirea staat uitbundig te bloeien, de eerste kattestaarten en wilgenroosjes in bloei met hun knalkleur, en de kaardebollen hebben in aantal (en hoogte) alle eerdere seizoenen overtroffen. Sommige zijn ruim twee meter hoog. Dit zijn allemaal hoge planten, als je niet al te groot bent, op schouderhoogte. Leuk om dat over de tuin te kijken en her en der een hoofdje boven de planten te zien uitsteken.
Waar het wilde van de tuin niet bij alle dames in de smaak viel, waren ze overwegend erg enthousiast over de serre.

Vlak voor vertrek nog even op de foto


Neem nog een plantje mee zei ik. En daar waren gegadigden voor.
– mevrouw met het roze jasje nam een Persicaria campanulata mee
– mevrouw die geen eigen tuin meer had nam twee takjes judaspenningen mee, voor binnen
– twee mevrouwen waren blij met carex buchanii zaailingen die ze tussen de tegels uit konden peuteren
– een mevrouw nam een roomse kamille mee en een oregano plantje (had ik net paar dagen ervoor in de tuin gezet, was nog makkelijk uit te scheppen).
– en iemand nam een kattenstaart, met kantig herstshooi in dezelfde pot en een vlasleeuwebekje mee

De dames gaan 1x per maand op stap, naar 1 of twee tuinen. Behalve in de winter, dan organiseren ze lezingen. Ze vertelden dat ze een stekjesmarkt hadden georganiseerd, waar veel leden stekjes inbrachten. 1200 euro had dat opgebracht, mooie basis voor de lezingen in de winter.




Cotswolds : Bridge Nursery

Marcel de chauffeur reed met twee routeplanners (een voor auto’s en een voor vrachtauto’s) naar de laatste tuin van de dag. Hij was daar nog niet eerder geweest. Bridge nursery heette het, bij Napton, en vlak voor de kwekerij was een heel oud stenen bruggetje over een kanaaltje.

En daar paste de bus eigenlijk niet over… Maar ja, smalle wegjes, slingerend er naar toe, achteruit paar km was ook geen optie. Dus heel voorzichtig centimeter voor centimeter erover heen. Het insteken in de oprit van de kwekerij bleek ook nog een hele toer. Allemaal gelukt.

Bij de entree van de kwekerij een prachtige roos; Philip en Christine op de achtergrond

We werden hartelijk onthaald door Christine en Philip, die hier in 1997 op een kaal stuk zware kleigrond zijn begonnen. Ben en Julie waren als helpers ingeschakeld en voorzagen ons van thee, koffie en heerlijk zelfgebakken cakes. Voldoende toiletgelegenheid, ook een composttoilet. Die wilde ik natuurlijk proberen.

Christine vertelde over de aanleg van de tuin en kwekerij. Over de vette klei, en moeizaam bewerken. Christine verontschuldigde zich voor de lelijke plastic potten en korven die her en der in de tuin stonden om de planten te beschermen: ze hadden het laatste jaar enorm last van konijnen.

Veel mooie combi’s met grassen
Christine vertelt Jitske de naam van de roos…

Veel plantjes te koop, bijna eind van de reis, medereizigers gingen los. Okk wij een plantje. Jitske een calamagrostis (gras), kk het mexicaans madeliefje.

In veel tuinen in Engeland zagen we de sysiryngium, iris achtig blad en bloemen van het zachtste geel. In de kwekerij had Christine een variant met bont blad te koop. Maar ik heb het niet zo op bont blad. Of ze de effen groene ook had? Ik was de tweede die daar om vroeg. CHristine zei dat ze haar klanten probeerde deze plant uit het hoofd te praten, na de bloei worden de bladeren zwart. Maar, als we echt wilden…. ze pakte een schepje en stak wat zaailingen uit. Een paar van die zaailingen staat nu in Haren in een potje.

Achter op het terrein van de tuin en kwekerij was een huisje, daar wonen Christine en Philip. Ze maken zich wel wat zorgen over de toekomst. De kwekerij was hun droom, vanuit het niets opgebouwd. De jaren beginnen te tellen, en geen van de kinderen wil de kwekerij overnemen…
Terug in de bus, genoten we nog na van het warme onthaal en de hartelijkheid van dit Engelse echtpaar.