Alles in en om onze tuin
De fluweelboom in de achtertuin is een mooi open boompje.
Zelfs als ie in het blad is, is het een mooie plek om een pindasilo aan te hangen. En nu de blaadjes eraf zijn is het helemaal makkelijk voor de vogeltjes. Vaak koolmezen en pimpelmezen. Soms de boomklever of de grote bonte specht.
Geen
Op haar 43 trouwt ze met Dean Patrick Delany, een Ierse Dominee, en goede vriend van Swift. De Delany’s gaan wonen op Delville, een landgoed vlakbij Dublin (in 1950 afgebroken). Mary vermaakt zich met allerlei ‘crafts’, van versiering van schelpen tot borduurwerk, tot tekenen en schilderen. Samen met haar man, een actief tuinier, richt ze het landgoed in tot een van de eerste grote ‘pittoreske’ tuinen in de Britse eilanden. Met tempels en schelpengrotten, met glooingen en zichtlijnen.
Na de dood van haar man is Mary Delaney in de war en ontroostbaar. Ze wordt opgevangen door een goede en rijke vriendin. Op haar 72ste maakt ze haar eerst bloemmozaiek van papier.
Volgens de overlevering ziet ze op een middag in 1772 hoe de kleur van een stukje papier precies gelijk is aan de kleur van een geraniumbloemblaadje.
Ze pakt een minuscuul schaartje en begint uit het gekleurde stukje papier precies de vorm van het bloemblaadje na te knippen. En dan nog een blaadje. En nog een, en nog een. Dit is het begin van de bijzondere nalatenschap van Mary Delany. In vier jaar tijd maakt ze bijna 1000 botanisch zeer accurate papiercollage’s. Ze is er zo bekend mee geworden dat allerlei plantenverzamelaars, zoals Joseph Banks, de bloemen die hij van zijn reizen meeneemt, naar Mary stuurt, voor een vastlegging in papier.
Waar botanische tekeningen uit die tijd zachter van kleur zijn, bijna pasteltinten, hebben de collages van Mary levendige kleuren die fel afsteken tegen de zwarte achtergrond. Ongelooflijk dat deze afbeeldingen van honderden kleine stukjes papier zijn gemaakt.
Meer over het leven van Mary Delany hier.
Het meest opvallende oranje van de beukenhaag is verdwenen, nu meer bruinig, tot volgend voljaar de bladeren afvallen. Een kort rondje door de tuin levert nog heel wat kleur op op de grond. Een kleine collage.
Niet zo heel veel paddestoelen gezien, het is nog steeds erg droog. Deze kleintjes kwam ik vandaag tegen in de tuin.
De eerste: Bijna wit, tegen heel licht bruin aan, van onder een vleugje lila. Teer stengeltje.Hoed diameter 1,5-2 cm. Hoogte paddenstoeltje 5-7 cm.
De tweede : stevig wit steeltje, 3-5 cm hoog. Stevig oranje hoed, op de foto nog bol, bij iets grotere exemplaren vlak, tot diameter 6 cm. Plaatjeszwam.
Van mei tot september wandelden we in etappes het Pronkjewail pad . 250 km lang, in de noordelijke helft van de provincie Groningen. Met een groot deel van de 400 mensen die de tocht hebben voltooid, met alle benodigde stempeltjes op de stempelkaart als bewijs, was er gister een gezamenlijke etappe, van de Maartenskerk in Middelbert naar de Martinikerk in Groningen. Hoewel we individueel wandelen leuker vinden dan in groepen (steeds ca 30 personen), hebben we wel meegedaan. Het weer zat geweldig mee, wel koud. Voor het eerst met muts gewandeld en lekker een pyjamabroek aan onder de wandelbroek.
Volgend jaar wordt de zuid route gestart, 300 km, gaan we doen. Ook de Noordroute kun je in 2019 nog lopen, voor een impressie nog de links van de blogjes van eerder dit jaar op een rijtje. Aanrader!
Zwaan aan de wandel
Ewsum
Bloemenzaadjes
Gedicht
Varkentjes
Theetuin
Domies Toen
Saaxumhuizen
Onweersbeestjes
Wildeman
Theemuseum
Noorddijk
Af en toe hebben we een Aziatisch lieveheersbeestje in de tuin. Een Harmonia. Iets groter dan onze inheemse veel voorkomende zevenstippel. Een enkele keer vinden we er een binnen. Ik weet dat ze soms in grote aantallen samen overwinteren, maar ik heb er nog nooit zelf zo veel bij elkaar gezien als gister. In het kerkje van Middelbert, Groningen. Net achter de grote kerkdeuren, door een kier naar binnengewandeld. Ze zullen wel een lokstofje afgeven, zodat ze elkaar weten te vinden. Bij het openen van de kerkdeuren zijn er helaas een paar geplet.
Ooit had buurman Jan een klein kerstboompje in de tuin. Mara kleine boompjes worden groot en inmiddels is het een flink gevaarte geworden, die een te grote plek innnemt in de achtertuin. Van de zomer al vertelde Jan dat de boom wegging, hij ging proberen iemand te vinden die de boom meewilde nemen om nog een keer als grote kerstboom te dienen.
Gister hoorde we gerommel en gestommel bij de buren. Een man of vijf was bezig de zojuist omgezaagde boom, door de garage heen, naar voren te slepen. Op de foto steekt de boom nog een beetje ver over de kar heen, dat is nog een beetje gecorrigeerd, voor de de mannen wegreden met de boom, op weg naar zijn laatste standplaats.
Koud is het nog niet.
Wel vochtig.
Maar niet de hele tijd.
Loop eens een rondje door de tuin.
Sta stil en kijk.
Naar de mooie kleuren die je ziet.
In het groot, een hele boom.
Of in het klein.
Kleurnuances in een blad.
Als er nog een zonnestraaltje over heen gaat…
adembenemend.
Zaterdagmiddag de laatste appels geplukt van de Jonathan achter in de tuin.
Zo’n 15 binnen neergelegd, de gevallen appels verzameld om beetje bij beetje aan de merels voor te schotelen. De laatste 2 nog even op de foto.
Dan plukken, oppoetsen aan mij jas en smullen maar. Wat is er nou leuker dan vers fruit uit eigen tuin, plukken en meteen opeten.
In de vensterbank hebben we een mooie bos bloemen.
Door een serie toevalligheden is die daar gekomen.
