Halverwege de achtertuin is een perkje waar nu volop bloemen groeien waar allerlei beestjes dol op zijn. Verbena bonariensis, en een leuk bolvormige lila scabiosa bolletje. Alles door elkaar.
Als de zon er op schijnt, is het een feest van zoemertjes. Ik ga er vaak naast staan, genieten van het leven. Soms met ogen dicht, luisteren alleen, gezicht in de zon.
Honingbij
Hele grote vlieg met gele streep op kop
Wollewei
Hoe het er ongeveer uitziet als het beweegt: klik hier.
Doeke, de imker, kwam langs. Hij kwam met een potje honing en ging weg met een heleboel plantjes, plantjes voor bijen en vlinders, om in de tuin bij zijn bijenkasten te zetten. Ook deze scabiosa bolletjes.
Kom eens kijken, riep Eddy, herken je deze kat? Eddy liet me een paar foto’s van een lokale facebook pagina. Van een kat die in de hete dagen ruim een week geleden door de dierenambulance was opgehaald. Ja Natuurlijk, dat is Suzanne. De poes die al jaren lang en uren per dag bij ons in de tuin ligt. Vroeger helemaal achter in, heel voorzichtig. Later op de picknicktafel, en nu gewoon pal voor de deur op het pad. Een oud katje, met een huppelend loopje. We weten niet precies waar ze woont, een klein stukje verder op in de straat is het vermoeden. Maar vaak thuis zal ze niet zijn.
Elke avond laat komt ze zich een melden door voor de buitendeur langs te lopen en met de bewegingsmelder het buitenlicht aan te doen. Toen het zo heet was lag de poes bijna in coma, op het pad of de oprit half onder een struikje. Af en toe gingen we kijken ‘of ze het nog wel deed’.
Ook de buurkleindochter was erg ongerust toen poes ook vaak op een vast plekje achter de garage bij opa (onze buurman) lag. Op apegapen in de hitte. Na een paar dagen heeft ze Opa overgehaald om de dierenambulance te bellen en die heeft Suzanne dus opgehaald. Voelde toch als schok, dat een poes die we zo vaak gezien hebben ineens weg is.
Wel kwamen we er door de beschrijving op facebook achter dat Suzanne geen poes is, maar een (ex)-kater! Niet gechipt, dus de eigenaren konden niet gebeld worden. Maar gelukkig kwam het goed en kwamen de eigenaren na een paar dagen haar/hem weer ophalen, lazen we op facebook.
We noemen Suzan vanaf nu Sukke.
Wij weten nog steeds niet precies op welk huisnummer hij/zij officieel woont. Het duurde ruim een week voordat Suzan weer eens langs kwam (misschien even huisarrest, of gewoon geschrokken van het avontuur). En sinds gister heeft ze/hij weer een nieuwe favoriete vaste plek. Zie de foto’s. Ruikt nog lekker ook: in het bedje met roomse kamille, half onder een grote lavendelstruik. Alleen bij een dikke bui even schuilen. Dat is vandaag af en aan.
Toen de eerste vlinderstruik begon te bloeien eind juli vlogen er heel wat dagpauwogen rond. Toen werd het augustus en heet. Te heet blijkbaar voor de vlinders. Behalve de koolwitjes die in grote aantallen in de tuin vliegen, vrijwel geen enkele andere gezien. En inmiddels is de eerste bloei van de budleija zo goed als voorbij. Ik heb de vlinders gemist….
Daarom maar een paar fruitschalen voor vlinders neergezet. Met de valpruimpjes die onder de heg lagen en een paar valappeltjes. En op een plek gezet waar ik ze makkelijker kan bekijken. Nog geen overvloed maar alvast wel een atalanta.
NB. Vandaag maar liefst 4 atalanta’s gezien, wellicht zijn ze met de oostenwind van gister aangewaaid. Niet bij de vlinderstruik trouwens, maar in de serre. Daar vliegen heel vaak vlinders naar binnen, naar de nok, enproberen daar naar het licht/ de zon te vliegen. Zonde van de energie en op warme dagen wordt het er ruim boven de 35 graden.
Geconstateerd dat dagpauwogen de slimste vlinders zijn. Zij ontdekten dat je via de dakraampjes naar buiten kon. De atalanta’s en de witjes lukte dat meestal niet.
De hele dag bezig geweest vlinders naar buiten te laten. Op dit moment (acht uur ’s avonds zie ik niets meer fladderen in de serre. Voor de zekerheid een schoteltje met suikerwater neergezet, als ik er vannacht per ongeluk 1 opsluit. Misschien lusten ze dat.
Met de warmte afgelopen weken is het goed opletten op de opgepotte plantjes nog genoeg water hebben. Ze staan grotendeels in de schaduw dat scheelt. DE plantjes voor de fietsenschuur staan op de betonnen onderplaat en daar groeit aardig wat mos. Da’s mooi omdat dat een soort spons is, dus de plantjes die daar op staan hebben dan een voorraadje water. Ook aangenaam plekje voor bruine kikkers. Als ik met de gieter in de weer ben springen er meestal wel een paar rond. Bijvoorbeeld net bij de bovenste punt van de grijze vierkante bak. Daar staat een oude mok met water.
Afgelopen donderdag zag ik er een die het zich wel heel gemakkelijk had gemaakt. Zijn prive vijvertje. 1 persoons (1-kikkers).
Jaren geleden eens een rups van groot avondrood in de tuin gevonden. Een joekel van een rups, die niet voor niets olifantenrups wordt genoemd. De vlinder, een nachtvlinder, kende ik alleen van plaatjes. Tot gisterochtend, toen zat ie op de binnenkant van het glazen dak van ons terras. Ladder erbij om hem van iets dichter bij te fotograferen. Net een plaatje gelukt en toen vloog ie weg.
De avond ervoor, was het tot heel laat ’s avonds warm en we zaten tot het dondekr worden buiten. Te kijken naar de vleermuizen die rondjes vlogen vlak voor het terras langs ook. Even dachten we dat een vleermuis onder de overkapping van het terras was gevlogen, zo’n grote schaduw van een fladderend beest boven ons hoofd. Dat was aan de vorm te zien duidelijk een grote nachtvlinder, we zagen alleen het silhouet in het halfdonker. Dat zou best wel eens een groot avondrood kunnen zijn, zeiden we tegen elkaar. En de vlinder vloog weer weg. Dat was vrijdag avond. En zaterdagochtend zat dit exemplaar onder de overkapping.
De rups zit op fuchsia, kattenstaart en waterdrieblad. We hebben alledrie in de tuin, vooral veel kattenstaarten. Toch maar eens goed in de gaten houden of daar aan geknaagd wordt.
Kleinere bloemhoofdjes, dat wel. Ronde stekelballetjes, van ongeveer 2 cm in doorsnee met witte bloempjes. Maar een van de exemplaren van de kleine kaardebol in onze tuin is als gehele plant een stuk groter dan de grote kaardebol. De kleine kaardebol is ook meer vertakt en iets minder stug. Dit grote exemplaar staat niet helemaal handig, midden op het pad langs de meidoornhaag, dat we vrij houden voor het snoeien. Toch laten staan en er elke keer een beetje onderlangs voorbijgaan. Is een tweejarige, dus na dit jaar is ie hier weg.
Kleine Kaardebol, dipsacus pilosus, zeker drie meter hoog. Grote kaardebol met lilapaarse bloemhoofden van 6-8 cm lang en 4 cm in diameter.
Badkuipjesplant Langs de stekelige stengel van de grote kaardebol, of dipsacus fullonum, staan de bladeren in tweetallen aan de stengel. Ze zijn met elkaar vergroeid en vormen zo een bakje, waar regenwater in blijft staan. Mieke, mijn zus nam vorig jara een stekje mee. Hoe heet die ‘badkuipjesplant’ ook weer, vroeg ze, toen de plant dit voorjaar de hoogte in begon te gaan.
In de Hortus vandaag veel Jakobskruiskruid in bloei gezien, met daarop de olijk geel zwart gestreepte Jakobs-vlinder-rups. Een stukje verderop bloeiden grote hoeveelheden oregano, met daarop de Jakobsvlinders zelf. Niet geel-zwart, maar rood zwart. Altans dat dacht ik! Totdat Ben me er op wees dat de afgebeelde vlinder weliswaar (ook) rood zwart was, maar niet de Jakobsvlinder. Het is namelijk de St. Jans vlinder.
Rups van Jakobsvlinder op Jakobskruiskruid
We hebben in de achtertuin in het bloemenweitje 1 Jakobskruiskruid staan. En we hebben ook veel bloeidende oregano. Als ik nou volgende keer als ik naar de Hortus ga een klein potje meeneem, en een of twee rupsen meeneem en die op onze ene bloemstengel zet…. In mijn broekzak meenemen -vandaag- vond ik toch niet zo handig.
Sint Jans Vlinder
Ben gaf me nog deze tip: Op NatureToday heeft nog niet zo lang geleden een stukje gestaan waarin de beide vlindersoorten die inderdaad veel op elkaar lijken naast elkaar zijn gezet. Op de site van de Vlinderstichting staat ook een stukje over de relatie Jakobskruiskruid en Jakobsvlinder (https://www.vlinderstichting.nl/actueel/nieuws/nieuwsbericht/giftige-sint-jacobsvlinder-waarschuwt-vogels) met een duidelijke foto van deze soort.
Motregenachtig, afgelopen week. Maar helemaal niet koud, soms zelfs zwoel. Mooie van een overdekt terras is dat je ook met regenweer buiten kunt zitten. Afgelopen vrijdag zat ik met mijn bakje muesli buiten te ontbijten. Telefoon lag in de buurt en ik nam snel een foto.
Behoorlijk mislukte foto, denk je misschien. Compositie van niks, scheef beeld. Waarom bewaar je die foto?
Een beetje inzoomen laat het buxushaagje zien. Het verse blad van dit seizoen aan de bovenkant ziet er wel goed uit, maar binnen in is het behoorlijk bruin en kaalgevreten door de buxusmot-rupsen.
Ik laat een deel van de buxus nog staan om te kijken of er een nieuw evenwicht ontstaat tussen rups en vogels. Van koolmeesjes had ik al gehoord dat ze de poppen eten. Uit een ooghoek zie ik iets bewegen.
Vlaamse gaai verschalkt witte vlinder: een buxusvlinder?
Een vlaamse gaai hipt ineens in beeld, met een witte vlinder in haar snavel. Een klein witje of misschien toch een buxusvlinder? Net uit het heggetje geplukt? De gaai kijkt me even aan en vliegt dan weer weg. Een toevallige ontmoeting op de vroege zomerochtend. Mijn dag begint goed.
Zoals ouders hun kindje beschermen door er hun armen omheen te slaan, zo houdt deze spin haar eitjes beschermend in haar poten. Door de wind en regen afgelopen week zijn verschillende pollen gras half omgewaaid. Dit is het plataargras. De pol staat vlak bij ons terras, en opeens viel met op dat ik iets ‘wits’ zag. Dat was de eikokon van de spin.
kraamwebspin
Eddy is gaan googlen op ‘spin met een balletje’ en kwam tot de voorlopige conclusie dat dit wel eens een kraamwebspin kan zijn. Dat is namelijk een trechterspin. Iets dieper in het groen, op de foto niet te zien, waren verschillende halmen van het plataargras aan elkaar geweven in een soort nestje. Misschien was dat haar nest wel. En zat ze nu even buiten om de ei-kokon te laten drogen.
Vorige week ook al een kikkerfoto. Een dag later vonden we dezelfde kleine kikker midden in een waterleliebloem.
Mooie was dat we op een van de foto’s ook de tenen van hara achterpoot kunnen zien. Aan de lengte van de tenen schijn je de soort groene kikker te kunnen onderscheiden. Even opzoeken wat ik daar ooit eens over heb gelezen heb.
Hmm, dan is het denk ik …. …… groene kikker onbepaald. Of toch de bastaardkikker. Het kenmerkende blijkt niet de lengte van de teen te zijn maar de vorm van de graafknobbel aan de poot.
Van de site van Ravon Herkenning is alleen mogelijk na vangst en bestudering van de hierboven beschreven kenmerken, of wanneer de mannetjes duidelijk roepen. Maar zelfs na vangst is het soms niet mogelijk om tot soortdeterminatie te komen. Bij twijfel, en zichtwaarnemingen, altijd “groene kikker onbepaald” (Pelophylax spec.) aanhouden. Eieren, larven en juvenielen zijn sowieso niet tot op soort te determineren en kunnen als “groene kikker onbepaald” worden aangemerkt.
