Categorie: Tuin

Onze oude picknicktafel stond de laatste jaren vooral enorm rustiek te wezen. Veel mosjes gaven de tafel en banken van Europees tamme kastanjehout een extra gloed. Poezen vonden de picknick set fijn: om op te slapen, half onder de schaduw van de overhangende struiken, of om even aan te krabben. Op de bank zitten was ‘op eigen risico’: midden in de zomer -met korte broek- enig risico op splinters, in andere seizoenen grote kans op natte billen en in alle seizoenen was het zaak om heeeel voorzichtig te gaan zitten en weer op te staan.

Eddy bestelde bij Jemar in Assen een nieuwe picknickset. Van Europees douglas hout. Jemar staat voor Jeffrey en Marian, een klein bedrijf uit Assen dat de picknicktafels met de hand maakt op bestelling. Een week of drie zou het duren, dus genoeg tijd om de beoogde plek leeg te maken, dachten we. Maar nee, Jeffrey was zo snel, dat al na een dag of drie een telefoontje kwam: ” kunnen we de picknick tafel vandaag nog brengen? En. Is er genoeg plek, zodat ik de tafel vast in elkaar kan zetten? Twee maal Ja.

Tegen 5 uur op maandag kwam Jeffrey aan met de picknickset op de aanhanger. Een joekel, bijna 2 x 2 meter. Jeffrey aan de ene kant en wij twee aan de andere kant. Schuifelend over de oprit. Even werd het spannend, de oprit is breed genoeg, maar we moesten ook nog met de tafel tussen de pergola en het huis door…. Een paar cm speling bleek genoeg. En toen stond de tafel op het ronde terrasje, nog even naast de oude. Knal oranje nog, de kleur van het verse hout. Dat gaat langzaam vergrijzen.

Samen in een grote groep
stonden kleine beuken
bij de kweker in de grond
dat vonden ze wel leuk, en

omdat het winterseizoen was
gingen ze in rust
de kleine beuken bijelkaar
Samen en in slaap gesust.

Ze merkten niets van schop en spa
die ze uit de grond optilde
En meegaf aan een tuin-mevrouw
die nieuwe beuken wilde.

De oude brede beukenhaag
was in de loop der jaren
hier en daar wat dun geworden;
als Opa’s grijze haren.

Een paar jonge verse beuken
dat leek een goed idee.
Dus nam de groene tuin-mevrouw
Flink wat beukjes mee.

Iets te veel voor bij de haag:
5 pasten niet meer in de rij
Gelukkig had ze een tuinvriendin:
die kreeg ze en was blij.

Zaterdag prachtig weer, wat een verschil met de natte zondag. Zaterdag ochtend om 11 uur ‘even voor de lunch’ naar buiten om de vijf beukjes te planten. Die had ik van Jitske gekregen. Eerst met de de schep plekken zoeken in de oude beukenhaag, waar de beukjes het beste konden komen. Vanaf de kant van de buren, daar loopt de haag vlak langs de garage, en is wat smaller gesnoeid. Makkelijker om met de spa bij de grond te komen. Nu is een beukenhaag ongeveer op zijn doorzichtigst: het oude blad begint, zeker met de flinke wind afgelopen week, steeds meer af te valllen, het nieuw blad moet nog komen. Daardoor viel ook op hoeveel andere struikjes zich inmiddels tussen de haag van beuken hadden genesteld. Uitgezaaide ligusters en cotoneasters, wat verdwaalde hulstjes, en via uitlopers aan de wortels, allerlei kornoeljes. Voordat ik de beuken in de gegraven gaten plaatste begon ik wat van het niet-beuk-zijnde-spul te verwijderen.

Klonk! De schep stootte op steen. En er kwam een baksteen te voorschijn,
Klonk! Klonk! Nog een en nog een.
Inmiddels half 1 lunchtijd, straks verder.

De opgraving leverde zo’n 30-40 bakstenen op.
Ik heb een emmer vol met kleine struikjes met kale wortels in een emmer water staan.
De kleine beukjes staan tussen hun grote familieleden.
De oude picknicktafel is verhuisd naar een plekje verder naar achter in de tuin, dat lukte nog net, voordat ie helemaal uit elkaar valt. Niet om op te zitten, maar om een plantje op te zetten en om langzaam door de tuin en al haar beestjes en plantjes en schimmels en mossen veroverd te worden.

Lekker buiten.
zwarte handen.
kwetterende vogels.
Uiteindelijk tot vier uur heerlijk buiten bezig geweest.

Ergens afgelopen najaar vroeg Jitske om een stek van de schapenkophortensia, die toen zo mooi stond te bloeien. Even wachten tot het voorjaar, zei ik, dan snoei ik hem flink terug. Stekken van het snoeisel slaan goed aan. Bewijs in eigen tuin te vinden. Op verschillende plekken heb ik kleinere en grotere struiken, allemaal gestekt van het eerste struikje dat ik ooit kocht rond 1997. Die staat onder de pergola.

Naast de serre hebben we een tweetal hortensia’s, boerenhortensia’s, en daarvoor, tegen het pad aan, een schapenkop. Die is langzamerhand groter geworden dan de boerenhortensia’s en neemt zo het zicht op de rode en witte bloemen erachter weg. Die schapenkop kwam dus op de lijst om verplant te worden. Nog wel nadenken waarheen….

• 

• 

• 

Een en een is twee.
Ah, natuurlijk! NaarJitske toe. Dan heeft ze niet een stek, maar meteen een struikje van 80 cm hoog. Dus gistermiddag de struik uitgespit.Jitske kwam hem halen op de fiets. Struik achterop, wortelkluit onder de snelbinderspin. En als het goed is staat deze schapenkop inmiddels weer fijn met de wortels in de grond, 1,5 km verderop.

• 

• 

• 

• 

• 

Op 31 december de laatste tuinklus van 2021: het snoeien van de druif over de pergola. Onder de pergola is een perkje met een grote paardekophortensia, maar ook wat lage planten. Bij het opruimen van de afgeknipte druiventakjes trok ik meteen wat van de uitlopers van de grote maagdenpalm uit. Die heeft de neiging een lange uitlopen zeker een halvemeter verderop weer te laten wortelen en dan komt daar een nieuwe plant. daarmee andere planten -als je niet uitkijkt- wegconcurrerend.

Onder de pergola groeien bijvoorbeeld twee verschillende helleborussen, een dubbele witte en een enkele soort met grote roze bloemen met donkerrode stippen. Tot mijn verrassing stonden er allemaal kleine helleborus zaailingen onder. Altijd spannend hoe die dan weer bloeien. Ze komen meestal niet soortecht terug. Ik zal er een aantal verplaatsen, deel in potten zetten. En dan maar afwachten. Het duurt een aantal jaar voor ze voor het eerst bloeien.