Categorie: Elders

Is de herfst nu echt begonnen? Gister hadden we een buurtborrel in de straat en bedoeling was dat in de tuin van Evelyn te doen. Gezien de regen toch maar binnen gedaan. Zeer gezellig, en zo raak je aan de praat met mensen waar je al 25 jaar bij in de straat woont en die je eigenlijk niet eens kent…. Voor vandaag (nu 13 graden) ook zeer veel regen voorspeld. Grijs en grauw.

Nog even een paar mooie foto’s van precies een week geleden, zondag 22 september. We tikten hier zelfs de 25 graden nog even aan, Een mooie wandeling van Zuidlaren terug naar Haren. Langs het hunebed in Midlaren (dag Hanneke), het Zuidlaarder meer en over het dijkje langs het Drents diep. Dat laatste stuk hadden we nog nooit gedaan.

Zaterdag ging ik langs bij Rene en Marlies, om iets afgeven. En toen ik er toch was, even de tuin door. Rene ging koffie zetten, Marlies liet me de tuin zien. Het eerste dat opviel was een trappetje omhoog achter een paar bomen. Ik dacht eerst dat het naar een boomhut toeging. Maar het was een heuvel. Of meer een wal. Een trappetje van tegels om hoog, een hekje door, en een ‘hoogvlakte’, zo’n 2,5 meter hoog, 8 meter lang, en op zijn breedst 2 meter breed. Palen aan alle kanten met gaas er om heen.

Met aan het hek allemaal potjes met klimop, om het gaas te laten begroeien met klimop. Een experiment, aldus Marlies, wel nodig om water te geven totdat de klimopranken grond bereiken.

Een huis uit 1930 en een groene tuin. Precies zoals destijds door de architect ontworpen. Grote hagen, veel klimop als bodembedekker, een groot grasveld voor en aan de westkant een rij dennen.
Vier jaar geleden zijn die dennen gehalveerd (daar houdt een den niet van maar ja, je moet wat als de dennen te hoog zijn, en een risico vormen voor het (rieten) dak. Het snoeisel en de takken zijn toen achter in de tuin opgestapeld en dat is het begin van de heuvel geworden. Waar wij alleen takken op de houtwallen hebben, en dus veel holtes en gaten, hebben Rene en Marlies steeds takken, maar ook al het te composteren spul op de bult gegroeid. Hek erom heen om het stevigheid te geven, en allengs ontstond de heuvel. Zo’n grote compostheuvel heb ik nog niet vaak gezien.

Oospronkelijk uit de 2e helft van de 14e eeuw, deze Martinikerk in Franeker. Een pseudo-basiliek (zoek maar op wat dat is). Vorig weekend waren we met vrienden in Franeker, een erg leuk stadje, een van de 11. En natuurlijk ook het Eise Eisinga planetarium bezocht. Eddy is daar bestuurslid van en gaf een rondleiding door planetarium en het stadje. Bijvoorbeeld het Korendragerhuisje, het geboortehuis van sterrenkundige Oort, de PC (kaats baan) en de tuin van het Martenahuis. Op weg naar de Stadsherberg, aan het eind van de middag wandelden we langs deze Martinikerk. Met een prachtig aangelegde tuin, in deze tijd van het jaar. Een smalle strook, maar een paar meter breed, tussen kerkmuur en straat. Zeer smaakvol.

Op mijn telefoon heb ik nieuwe app, NeuralCam, bij hoge uitzondering een gekochte app. Het is een fotografie-app, voor op je smart phone, die gebruik maakt van bewerkingstechnieken uit de sterrenkunde. In situaties waar weinig (te weinig) licht is kun je dan toch foto’s maken. Je moet wel de telefoon stil houden en het moet niet pikkiedonker zijn. De app maakt een paar foto’s achter elkaar en gaat dan met een bewerkingstechniek de foto’s boven op elkaar leggen en rekenen. Het leule is dat van een aantal te donkere foto’s dan toch iets moois gemaakt kan worden.

Deze foto is gemaakt in het arboretum van Hortus Haren. Onder de bomen was het vrij donker, met her en der licht plekken waar de zon door heen kwam. vaak moeilijk om mooi op de foto te krijgen (te veel contrast). Ik ben zeer tevreden met wat de app er van maakte.

De Chinese tuin in de Hortus Haren gaat haar mooiste seizoen in, eind zomer, begin herfst. Als de esdoorns beginnen te kleuren en de bomen weerspiegelen in het water. Op 8 september is nog veel groen, de komende weken nog eens gaan kijken. Zo mooi.

Vrijdag 31 augustus en zaterdag 1 september hebben we de laatste twee etappes gelopen van de Pronkjewailroute door de provincie Groningen. Gister van Ter Apel naar Mussel(kanaal), vroeg vertrokken en vroeg klaar. Maar goed ook, toen we stopten met wandelen tegen 1 uur was het nog 24 graden, later op de dag liep het weer op naar net boven de dertig. De hittegolf duurt voort.

Zaterdag een stuk koeler en aanvankelijk veel bewolking en vlak voor we vertrokken na de lunch een stevige bui. van Kropswolde naar Groningen, Een mooie afronding met een ‘pronkjewailbiertje’ in cafe de Toeter in Stad. Koopzondag en veel zon, de terrasjes in Groningen zaten vol. Nog even nazomeren met zijn allen.

Tegen 10 uur was ik bij Hilde. Heerlijk aan de nieuwe tuintafel, half onder de (stoof)perenboom. Volop zomers. Mand met lapjes en lintjes op tafel. Schaar, speldenkussen. En trommel vol met gedroogde lavendelbloemen, vulling voor de lavendelzakjes.

Kopje thee er bij en bijpraten. Leuke lapjes uitzoeken en rechthoekjes knippen. Na een tijdje ging Hilde naar binnen om de eerste zakjes in elkaar te zetten op de naaimachine. Die ik vervolgens buiten begon te vullen. Voor we het doorhadden was het al kwart voor 12, en nog geen zakje klaar, wel verschillende half klaar. Ik mailde naar huis dat ik bij Hilde bleef lunchen, we moesten toch wel een beetje resultaat kunnen laten zien, vonden we.
Uiteindelijk 8 zakjes klaar, gevuld, en dichtgemaakt. En nog zo’n aantal in wording, deels al in elkaar het, deels nog als los lapje. Zit niets anders op dan dat we nog een keer afspreken. Om de andere zakjes af te maken. EM dat vinden wij helemaal niet erg!

Mijn werkkamer geurt naar lavendel, een paar zakjes liggen tussen de schone was, en eentje heb ik in mijn rugzak gegid. Tip van Hilde: klein zakje in je handtas, maar aangezien ik die niet vaak gebruik, in de rugzak.

We zijn bijna rond met de zuidelijke tak van de Pronkjewailwandeltocht door de provincie Groningen. Omdat het weekend zo’n hoge temperatuur was voorspeld, zijn we vrijdag gaan wandelen. Van Sellingen naar Ter Apel. Eerst met de bus naar Stadskanaal, en dan met een buurtbus, gerund door vrijwiligers naar Sellingen.

Heel ander weer dan begin mei, toen we met vrienden van Wedde naar Sellingen wandelden. Toen was het opeens koud en hadden we de winterjassen weer aan. Nu aangenaam warm, zonnig met af en toe wat sluierbewolking. Het natuurgebied rond de beek de Ruiten Aa is prachtig, en er wordt nog tot 2020 gewerkt aan het verfraaien van het landschap, oa weer meanders terug brengen in de beek. Maar ook het rechtgetrokken Ruiten Aa kanaal, heeft inmiddels weer natuurlijke oevers en ziet er fraai uit. Een prachtig wandel en fietsgebied, wel een eindje weg, zo helemaal in het (noord) oosten van het land, tegen de Duitse grens aan.

Ter Apel was het eindpunt van deze etappe, en we wandelden nog even een rondje om het oude klooster heen. Lang geleden ben ik er eens met mijn ouders geweest, ik herinner me de kloostergang, overdekt met zuilen, rondom de vierkante kruidentuin. Deze keer gingen we niet naar binnen, maar door een glazen vleugel aan een van de zijden van de tuin, konden we een indruk krijgen van de tuin.

Weekje wezen fietsen in voormalig Oost Duitsland. Mecklenburg- Vorpommern, meest dunbevolkte deelstaat van Duitsland. We fietsen in het gebied van het Müritz meer, tussen Berlijn en Rostock in. Ik kende het meer niet maar het blijkt het een na grootste meer van Duitsland te zijn! Het grootst is de Bodensee (het Duitste deel ervan).

Mooie omgeving, deels nationaal en regionaal natuurpark met veel bos en moeras en heel veel (ook piepkleine) meertjes, deels glooiend landbouwgebied, ook afgewisseld met bos. Veel hotels , restaurantjes , campings, voornamelijk Duitse bezoekers. Wel toeristisch, maar op een relaxte manier. Veel fietsers, ook gezinnen.

En heel veel vogels. De deels ondiepe meren en de moerasgebieden eromheen zijn perfect voor vogels , ook in de trektijd. In dit gebied zijn veel kraanvogels. We hoorden ze regelmatig overkomen met hun karakteristieke roep en zagen ze -in de verte- in het veld zitten. Om ze echt in grote aantallen te zien -voor ze met de trek beginnen- moet je hier nog iets later zijn, in de herfst. Aan de oostkant van het meer verzamelen zich dan zo’n 8000 kraanvogels.

Geen duizenden maar wel honderden, de zwaluwen! Zo veel hadden we nog nooit bij elkaar gezien. Wat een vrolijke vogeltjes, met hun zwierige duikvluchten. Iedereen stond er met een glimlach naar te kijken.