Categorie: Elders

Wij hebben een dubbele witte Helleborus in de tuin.
Bloeit vroeg en uitbundig.
En toch, als ik dan weer een enkele zie, zoals deze in de tuin van machteld…
…dan vind ik de enkele toch mooier.
Eenvoudiger.

Ik was zondagmiddag even bij Machteld (en Nico) die in Haren Oost wonen om een paar eerder toegezegde herfstframbozenplanten te brengen.
Ze wonen op een oude havezathe. Op een groot stuk grond met een singel er om heen, te midden van nieuwere woonwijken. Veel oude bomen, veel stinzenplanten. En veel helleborussen.

Ik heb een paar korte wandelrondjes vanuit huis, als ik even een frisse neus wil halen. Een rondje van ongeveer drie kwartier gaat langs de rand van het dorp. Rechts de weilanden, nu met ganzen, het ooievaarsnest is nog leeg. En aan de linkerhand de huizen, of eigenlijk de achtertuinen. Vlak voordat het pad afbuigt , weer het dorp in, staat een huis met aan de rand van de tuin een serie knotwilgen. In de late winter hebben de wilgentenen een uitgesproken heldere iranjegele kleur. Een paar keer dacht ik al: als ik nu een snoeischaar meeneem, dan knip ik gewoon een paar takjes af. gewoon zo over de heg heen. Twee weken terug zag ik dat een paar van de wilgjes geknot waren. En afgelopen weekend was al het snoeisel verdwenen. Teleurstelling eersts, had ik toch te lang gewacht….

Toen zag ik in de tuin een grote stapel snoeisel liggen en ik nam me voor even aan te bellen en te vragen of ik een paar van die takjes van de stapel kon meenemen. Ik liep verder om de achtertuin heen, en op te hoek lagen er allerlei twijgen over de heg heen en op het wandelpad. Daar konden ze vanuit de achtertuin niet bij. Kwam dat even mooi uit. Ik had mijn oranjegele twijgjes alsnog en de takjes waren opgeruimd.

De twijgen staan nu even in de gieter met water buiten, terwijl ik nadenk over een mooie plek om ze in de grond te steken.

Als ik dit stel zie moet ik denken aan Bert en Ernie.
Twee vriendjes.
Genoeglijk naast elkaar in de wei.
Aan de Hoornsedijk, tussen Haren en Groningen.

 

Dat is het mooie als je bijna bij op de provinciegrens woont! We kunnen vanuit huis zo Drenthe inwandelen, of juist in Groningen wandelen. Met de lenteachtige winterdagen van afgelopen weken hebben we heel wat mooie stukjes landschap gezien. Lage zon, strogeel riet, water, recept voor fraaie foto’s.

Eindeloze open land- en waterschappen. Bewoonde wereld is niet ver weg. Op foto 2 (Eelderdipeje), zie je rechts op de horizon de gebouwen van de suikerfabriek – Hoogkerk, en links op de foto zie je de uitzichtstoren.
Als ik de camera bij het maken van de onderste foto iets verder naar links gedraaid had, zou je de witte pluimen uit de schoorstenen van de industrieen langs het Winschoterdiep tussen Groningen en Hoogezand hebben gezien.

Een stukje verderop in de straat, twee tuinen vol met krokussen.
Vorige week op een grijze dag: dunne bleke stengeltjes, afstekend tegen de donkere grond, als soldaten in het gelid.
En nu, met de prachtige zonnige dagen. Luidkeels zingende krokussen, lachend naar de zon. Genieten.

20190210  Kom ik bij het doorbladeren van dit weblog nog wat niet geplubliceerde blogjes tegen…..
Bjj deze alsnog een blogje van mei 2016.

20160502
Vorige week naar een leuke lezing geweest over -vooral- wilde planten rond stad en dorp. De lezing werd gehouden door Kees Boele, bioloog uit Haren. De lezing werd gehouden in het entreegebouw van de Hortus Haren, en vandaar uit keken we uit op het laatste stukje van de oude grote kas in de Hortus. Die wordt gesloopt. In het gebouw dat aan die grote kas vastzat, had Kees 10 jaar lang zijn kantoor.

Kees is een zeer enthousiast spreker, en voor de gelegenheid had hij zijn powerpoint-presentatie gevuld met planten die hij in de buurt van Haren op de foto had gezet. Leuke weetjes volop, zoals de manier waarop verschillende planten uiteindelijk in onze omgeving terecht zijn gekomen.

Kees is van het type ‘bottom up’ of ‘door de knieen’: de allerkleinste en bijna onooglijke bloempjes hebben zijn aandacht en interesse.

Fris en zonnig, deze zondag.
Direct na de lunch de wandelschoenen aan, klein rugzakje mee en op stap.
Zonnebril bleek erg handig.
Over dijkje, langs bosrand en stukje bos, priveterrein, maar opgegesteld voor publiek, waar we niet eerder waren. Daar kwamen we Ome Beuk tegen.

Meestal fietsen we hier langs. Stukje langs weggetje en langs landgoed De Braak. Langs de rand van een wijkje, en toen kwamen we tot onze verrassing via klein doorsteekje in De Onlanden. Natuurgebied met open graslanden, petgaten, rietvelden, dijkjes, slootjes, het Eelderdiepje. Vanuit Drenthe (Eelde-Paterswolde) naar het noorden, richting Groningen. Meer mensen naarmate we dichter bij de Stad kwamen. Allemaal genieten van een winterwandeling. Natuurgebied gaat over in parklandschap, Hoornse Plas, nog meer mensen, kinderwagens, kindjes op fietsjes, Opa en Oma er bij.
Weer bijna 15 km in de benen. Laatste stukje de bus genomen, tot 1 halte verderop.

Aanvulling 17 februari: nieuwe wandeling, weer langs Ome Beuk. Bovenste foto van het bordje, nu niet overbelicht. 

Vorige week wandelden we in de Chinese Tuin in de Hortus en roken opeens een heerlijke geur. Bloemengeur, op een grijze vriesdag. We volgden onze neus en kwamen uit bij een Chimonanthus praecox struik, een meter of twee hoog.

Aan de kale takken witachtige bloempjes met een rood hart, en dus die  heerlijke geur. Nederlandse namen zijn Winterzoet of Meloenboompje.

Het is een langzaam groeiende struik, die -naar verluidt-  pas een jaar of 5 na het planten bloeit. En hoe warmer de voorgaande zomer was, hoe rijker de bloei in januari- februari (soms al in december). De beste standplaats is een zonnige plek in de tuin te zijn op een waterdoorlatende bodem. De bloemen witachtig, zoals op de (internet) foto, of wat geliger.

Weer eentje voor op de lijst van wil-ik-ook-hebbuh-planten. In de zijborder langs de oprit denk ik.