Vogelverschrikker

Druiven in overvloed, dit jaar. Zoveel dat we er niet tegen aan kunnen eten. Steeds een kilootje plukken om zo op te smikkelen. Al heel wat aan buren en dorpsgenoten meegegeven. Druivensap gemaakt, heerlijk in de kefir ’s morgens. Opgeleukt met een paar druifjes. Leuke van druiven is dat ze -als je ze aan de struik laat zitten- heel lang goed blijven.

Onze druiven hangen over de pergola vlakbij de deur. De spreeuwen vinden dat meestal te eng. Maar vorige week begonnen ze omtrekkende bewegingen te maken, en boven de druiven te cirkelen. Een paar keer wegjagen ging prima, maar nu ze het eenmaal wisten….

Toen bedachten we de truc-met-de-plu. Grote paraplu over (een deel) van de druiven heen. En als aanvulling nog twee wapperende gele plastic pedaalemmerzakjes. Daar hadden de spreeuwen niet van terug. We hebben ze niet meer in de druiven gezien.

 

Paraplu als vogelverschrikker
De druiven hangen er mooi bij

Dus de komende weken eten we nog eigen druiven, in kleine porties. Herinnering aan een prachtige zomer.

Overvloedige oogst

Dit jaar hadden we een ‘bumper crop’ aan druiven, zoals Monty Don van Gardeners’ World zou zeggen. Andere jaren hebben we wel vaak veel druiven, maar meestal vrij zuur. Zo niet dit jaar. Sappig en zoet. En er zijn overal zo veel andere besjes, dat de merels er nog niet heel veel van hebben opgegeten. Elke paar dagen pluk ik een aantal trossen, niet meer dan we in die paar dagen opeten. Ze blijven het best houdbaar als ze aan de struik blijven hangen.

Een enkel druifje
Van druiven op het terras, naar wijn op het terras. Kan nog steeds.

Hoe was jullie oogst?
Vrienden iets verder op in de straat hebben een druif aan de zuidkant, tegen het huis. Daar is de hele oogst mislukt, alles verdroogd.

De taken verdeeld: fruit plukken

Straks in de jam verdwenen

Afgelopen week al een handvol pruimen voor in de muesli. Vandaag een flinke portie geplukt voor jam. Later deze week staat nog chutney op het programma. De pruimenboom staat tegenwoordig flink in de schaduw van de enorm gegroeide hazelaar, waardoor veel minder pruimen tegelijk rijp zijn. De allerrijpste bovenaan begonnen in trek te komen bij de vogels. Dus de rijpe en bijna rijpe vandaag geplukt.
De hoofdrijpheid van de wijnbessen is nu: afgelopen twee weken al af en toe een vruchtje. Nu de hoofdmacht. En er komt nog een staartje aan. Mevrouw Merel trof ik vandaag met twee verse geplukte wijnbessen in de snavel. Ze plakken een beetje, dus ze moest de snavel wel aan een takje afvegen. En zo planten de merels ook wijnbessen op verschillende plekken. Dit kleintje staat midden op het tuinpad naar de vijver.

Wijnbes op tuinpad, hij staat er niet handig. Proberen er tussen uit te peuteren en op te potten.

De roze aalbesjes zijn verdwenen. Of dit door de merels is gebeurd of door de buurkleinkinderen….

Witte aalbes

24 juni, topzware takken van de vele bessen

Onze kliko’s staan tegen de achterkant van het huis, een beetje afgeschermd door een (frans) schapenhek. Dat hek is al jaren begroeid met een Japanse wijnbes en een kamperfoelie. Een kluwen plant. Op enig moment is een aalbes komen aanwaaien, net waar het schapenhek ophoudt. Het is een witte aalbes, hoewel de besjes als ze rijp zijn eigenlijk roze zijn. Een paar trosjes meestal, lekker om bij het langslopen even een paar trosjes te plukken. Dit jaar zaten er heel erg veel bessen aan, de takken hingen helemaal omlaag. Niet echt handig, zo vlak voor de kliko’s, maar wel lekker.
En zonde om ze af te knippen voordat we geoogst hebben.
Gistermiddag een lange tak, met besjes en al afgeknipt, en heerlijk op een bankje in de schaduw besje voor besje geplukt, en handje voor handje opgegeten. De lange takken zijn nu ingekort. De witte aalbessen zijn wat zoeter dan de rode aalbessen.

1 juli, deel van de bessen nog even laten hangen

Chinese sweets

 

Chinese snoepjes

Deze week was ik twee dagen in Amsterdam voor een workshop. Bij de koffietafel lag een briefje:  Chinese Sweets for y’ all. Chinese zoetigheden. Maar wat was dat bruine balletje…?

Een stevige schil, maar toch een beetje indrukbaar. Het bleek een vrucht, een soort kleine Litchee. Met een fraaie glanzende pit.

Kweepeer

Op tweede kerstdag waren we in Utrecht en maakten van de gelegenheid gebruik naar het Centraal Museum te gaan.
Mooi museum in oud gebouw, voormalig klooster. Tegenover het Nijntje Museum, bovenin een nagebouwde studio van Dick Bruna.

Trappetje op, trappetje af, door een heleboel zalen. Er loopt nu een tentoonstelling van Pyke Koch (spreek uit Pijke). Magisch Realisme. Mooi spul. Ook werken van enkele andere magisch realisten, zoals Carel Willink.

Een vrolijke Frans was Pyke Koch zeker niet. Snel schilderen deed ie ook niet, hij wilde het perfect hebben ook al duurde het jaren. En mislukte schilderijen zijn er niet, als ie het zelf niet mooi vond gooide hij het weg voordat iemand anders het gezien had.

En hoe kom ik nu van de kunsttentoonstelling naar een blogje over de tuin? Gewoon plaatjes kijken. Er is vast wel iets dat met tuin te maken heeft. Zoals dit stilleventje met twee kweeperen. We hebben zelf weliswaar geen kweepeer in de tuin, maar Willie en Jitske wel. Dichtbij genoeg.

Stilleven met kweepeer, 1946, Pyke Koch

Wel Curieus: heel lang in Utrecht gewoond en niet naar Centraal Museum of Catharijne Convent gegaan. Nu wonen we in Groningen en dan gaan we wel!

Caramel

Nog moeilijke dan een wedstrijd waar je planten kunt raden vanaf foto’s lijkt het me om planten te raden door middel van hun geur. Aan de andere kant: als je ze ook kunt voelen en vastpakken, helpt dat misschien weer.

Pindakaas: clerodendron trichotomum
Chocola:  cosmos atrosanguinea
Caramel: Fazantenbes, leycestera formosa.

Bloem van fazantenbes, september
Fazantenbes-bes, oktober
Meerdere etages van bessen

We hebben op twee plekken in de tuin een fazantenbes staan, en dit jaar was een uitzonderlijk groeikrachtig jaar. De ene struik heeft grote groene stengels gemaakt van tegen de twee meter, de bloemen en later de bessen (zie foto 3) hangen hier in trossen van 5-6 ‘etages’.
Gister weer een (over)rijp besje geplukt, voorzichtig fijn geknepen, en snuffelen maar. Ja hoor, echt caramel.

Van origine groeit de fazantenbes als struikvegetatie in bossen en langs rivieren in de Himalaya, van Noord-Pakistan tot China. Sinds de 19e eeuw (ik kwam het jaartal 1824 tegen) wordt de fazantenbes ook in Europa gecultiveerd. Werd toen vooral in Engeland veel aangeplant.