Alles in en om onze tuin
Je kent vast wel de hoes van de Abbey Road elpee van de Beatles. Ja, die waar ze achter elkaar lopen, over het zeprapad.
Toen ik de witte krokussen bij ons in de tuin het grindpad zag oversteken, moest ik lachen en daar aan denken. Met dank aan de mieren, die het krokuszaad zo netjes verspreiden.
Een vlaag warme wind doet de witte zee golven.
Zachtjes dobberen.
Het geluid van de auto in de verte wordt overstemd door
insectenzang.
Zoemen en tjirpen, en dan even stil.
Zachtjes dobberen mijn gedachten.
Dan stil.
Lichtjes in de stad.
Kersttakken op de markt.
Sneeuwvlokken van watten
bij juffrouw Lanterfant.
Schommelen in de sneeuw
rond en rond.
Het is 10 graden.
In de tuin volop witte ballen.
De sneeuwbes, zonder blad.
Veel bal,
soms drie op een kluitje
De buren zijn op vakantie geweest en wij zorgen dan altijd voor de poes. Die is inmiddels poes-aan-huis hier, en heeft zijn eigen stoel op ons terras in beslag genomen.
Nu zijn de buren terug en ze brachten een kadootje mee. Vaak is dat een lekker hapje uit de omgeving van de vakantie bestemming, deze keer een kunst, uitgezocht door de buurman. Een poes van cortenstaal, mooi oranjebruin door het roestlaagje.
Nu nog een mooi plekje uitzoeken. De eerste plek waar ik het probeerde meteen goed. In het tussenstukje tussen de serre en de badkamer (rechts). De foto hieronder is vanuit het keukenraam. Het eerste wat we ’s morgens zien als we de keukeninkomen is silhouet van de poes. Zo grappig, dat je steeds uit een ooghoek een poes meent te zien. Het lijkt net of de poes zich klaarmaakt om te springen, kijkt geinteresseerd omhoog. Misschien moeten we daar een klein vogeltje of vlinder op de muur hangen….
Het zijdeblad geel,
met een franje oranje,
straalt zacht in de zon.
Hommels en bijen
bezoeken haar hart voor het
maanzaad van morgen.
Rammelend doosje
als de zaden gaan drogen.
Een tijdcapsule.
De lente in de bol
als de zon met haar warme stralen,
zijn hart sneller doet kloppen.
Daar is ze
– onweerstaanbaar-
glanzend gepoetst en bevallig.
Voorzichtig komt hij dichtbij
en vraagt verlegen:
wil jij met mij?
Ze keert hem de rug toe
en zegt daarmee:
ja, ik wil.
De echte sleutelbloem, primula veris,
daarmee begint de lente.
Boven de rozet van blad,
ontrolt zich de bloemstengel
met gebogen nek.
Kort daarna het zachte geel
van de kelkjes met een eigeel hart.
De echte sleutelbloem, primula veris,
daarmee begint de lente.
Tekening gemaakt op de ipad.
De echte sleutelbloemen staan op verschillende plekken in de tuin,
de meeste rond de vijver.
Het vroege voorjaar
wordt ingeluid door de pracht
van de sneeuwklokjes.
Zachtjes bungelend
aan ragfijne bloemsteeltjes,
als de wind ze streelt.
Ik zie de oren,
als van een hangoorkonijn
met een groene snuit.
Kijk!
Een smiley in de sneeuw.
Om vrolijk van te worden.
Kijk nog eens goed.
Drie rondjes lopen in de verse sneeuw.
Links rechts, links rechts,
en dan rechts links , rechts links.
De mond een boogje,
balanceren voor de ogen.
En dan met een grote pas weer uit de cirkel wegstappen.
Met een grote grijns loop ik verder
naar de bushalte bij het transferium.
Voor even mijn stempel in de sneeuw.