Alles in en om onze tuin
Achter in de tuin hebben we een rij hoge bomen, en daaronder een aantal volgroeide ligusters. Als je liguster niet als haag snoeit, maar laat doorgroeien worden ze een meter of 4 hoog, veel losser en opener dan een haag en met massa’s pikzwarte bessen. Blijkbaar is dit een mooie rustplek/ slaapplek/verenpoetsplek voor de houtduif. Op 1 plek onder de liguster is echt een witte plek van vogelpoep. En in de onderste takken hangt het en der een donsveertje.
Stipa tenuissima of vedergras is een laagblijvend siergrasje, 40-50 cm hoog, misschien 60 als ie bloeit. De halmen zijn eerst groen en kunnen later goudglanzend bruinig worden. Zo fijn als haar bijna. Een zonnige droge plek, daar houden ze van. Op een plek waar ze kunnen wuiven en golven in de wind. Vlak langs een pad, want het grasje is ook nog eens heel aaibaar. Wondermooi als de zon er langs schijnt, met strijklicht.
Midden in de zomer komen er nog fijne bloeiaren in, nog aaibaarder. Ook de aren wuiven. Onze ervaring is dan wel dat als de aren later in de zomer erg nat worden, en zwaar, dat ze dan (als haren) in de knoop raken en gaan klitten en dan omvallen. Deze stipa is bij ons niet lang levend, maar geen nood. Zaaien of laten uitzaaien gaat prima als je beetje droge stenige plek hebt.
De stipa’s op de foto staan gewoon midden in een grindpaadje in onze voortuin, het pad loopt precies door het midden van de bovenste foto. Een paar grotere planten en tientallen kleintjes. Ik stap er nu met een grote stap overheen, maar over een dikke maand, in april…. dan heb ik weer een heleboel stipaatjes om op te potten en uit te delen.
De sapstroom komt weer op gang. De knoppen van allerlei heesters zwellen en dan barst het velletje van de knop open. Vaak komt er een blad, soms eerst een bloem. De ribes doet beide tegelijk. Origami van de natuur, zo kunstig krijgt zelfs de beste papiervouwer de plooitjes niet gevouwen. Midden in het prille groen wordt de bloem knop naar buiten geduwd tot een fraai trosje. Over een paar dagen gaan dan nog de individuele bloempjes open. Donker roze wordt dan lichtroze.
Teder, lieflijk, puur.
Zij aan zij
in de zon.
Zijn die boefjes nu al wakker?
De slakken bedoel ik.
Een deel van onze sneeuwklokjes staat tussen wat ander laag groen, en hier zijn alle bloempjes weggegeten door -waarschijnlijk- slakken. Daar waar de klokjes in wat kalere grond staan, minder schuilplek voor slakken, zijn er nog volop bloemen.
En toen ik een afgewaaid blaadje dat op het grasveld lag omkeerde zag ik dit …..
Voorbode van een goed slakkenjaar?
Als je deze bloemen kent – het zijn helleborussen – dan valt je waarschijnlijk op dat de foto’s wat vreemd zijn. Het lijkt op deze foto’s dat de bloemen met hun gezichtje naar boven staan, zodat je er zo in kunt kijken. Niets is minder waar. De bloemen hangen normaliter kuis naar beneden en als je onder de rokjes wilt kijken zul je op je buik moeten gaan liggen. Niet aan te bevelen want de helleborussen bloeien in januari en februari, vaak nogal koud en modderig. Ik probeerde het vandaag (foto 1) door gewoon de camera op de grond te houden. Da’s dan lastig scherpstellen!
Of je draait met je hand, of met een stokje, de bloem gewoon even omhoog. De scherpe waarnemer ziet op elke foto hieronder een ‘onopvallend’ takje waarmee de bloem wordt omgekeerd. Meest opvallend bij de middelste foto.
Onder de beukenhaag staat sinds vorig jaar een flinke rij met sneeuwklokjes (weet je nog, Jitske?). Dit jaar staan ze voor het eerst in bloei. Tussen de vogelpoep en de lege zonnebloempitjes.
Want voor de beukenhaag staat de vogelvoedersilo. Waar tientallen musjes en ander gevogelte dagelijks een zaadje komt pikken, ongeveer een silo per dag. Om dan achteloos de lege schilletjes te laten vallen. Bij het wachten op een plek op de silo (vier eetplekken tegelijk) zitten de mussen in de heg en poepen de boel onder.
Zo krijgen de sneeuwklokken extra mest, maar misschien een beetje veel van het goed. Op de voorgrond van foto 1 zie je een wat vage groene plek. Dat is een forse pol steenanjertjes. Waar de sneeuwklokken parmantig boven het mest- en schillentapijt uitsteken, verdwijnt het steenanjerblad vrijwel geheel onder de laag mest. Toch eens nadenken of we de silo volgend jaar op een ander plekje neerzetten…
Er is veel regen voorspelt dit weekend, en alleen de zaterdagochtend zou het nog droog zijn. Om 11 uur rondje door de tuin om wat foto’s te maken. Het is nat en modderig, en ik neem mijn kans waar om toch nog even wat te doen. Een deel van het tuinpad naar de vijver enigszins ontdoen van mos en gras tussen de kieren. Met schoffel, bezem en voegenkrabbertje aan de slag. Hoewel het eerder deze week nog koud was, temperatuur s nachts goed onder nul en over dag amper er boven, is dat in de tuin niet te merken. Wat mos uit de vijver hale levert natte handen, maar geen koude. En een uurtje gras met modder uittrekken levert wel modderige handen op (heerlijk!), maar geen koude.
Toegegeven, het is nog niet helemaal klaar, zeker niet omdat de wortels van het kweekgras deels tussen de voegen blijft zitten, maar al een hele opschoning ten opzicht van wat het was. Zie hier de foto’s van 1 uur ervoor. En als het nu wat droger en zonniger wordt verdwijnt het resterende mos op de tegels ook weer.
Poes Sprot drinkt bijna nooit water uit zijn drinkbakje binnen. Want buiten heeft ie hele grote drinkbak, met water dat zo’n lekker buiten-smaakje heeft. De vijver.
Nu de vijver zo vol is vanwege de overvloedige regenval kan het vanaf het bruggetje (1 en 2). En vanaf de kiezelrand kan het altijd.
De grote bruine vlek links midden voor de vijver op foto 1 en bovenaan op foto 3 is het bovengronds afgestorven loof van een uitbundige groep geranium endressii. Dat loof laat ik zitten voor de vogels: als ze binnenkort weer nesten gaan bouwen komen ze hier altijd enthousiast strootjes pikken.
NB. ik was van plan hier ook een linkje te plaatsen naar een eerder geschreven stukje over de endressii, met wat foto’s in volle bloei. Ik heb ind e afgelopen 10 jaar van alles geschreven en laten zien van geraniums, maar nooit echt de endressii in volle bloei! Dat komt op mijn lijstje voor later dit jaar,
Voor sommige planten moet je wat geduld hebben. Dat is zo voor akonieten (zie ook reacties op het betreffende blogje), maar het geldt zeker voor helleborussen. In januari 2012 schreef ik een wat teleurgesteld stukje: ik had in maart 2011 een prachtig gestippelde helleborus gekocht en het jaar erna kwam er alleen nog maar 1 zielig blad boven. De jaren erna kwam er steeds steviger blad, maar geen bloem.
Nog heel even geduld.
En nu in februari 2016….
de belofte van stippelschoonheid
bronsgroen nog in elkaar gevouwen blad
een verleidelijke bloemknop, van het rozigste rood.
