Vaak maak ik foto’s van bloemen van boven, zoals van deze rudbeckia. Weet alleen nog steeds niet helemaal zeker of het de r. hirta is of r. fulgida ‘goldsturm’. Deze rudbeckia is wat tengerder en eleganter dan die in een aantal grote pollen in perkjes verder op in de straat staan. Dat zijn forse planten en het bruine hartje is niet plat )als een knoopje) zoals bij onze rudbeckia, maar duidelijk kegelvormig. Misschien is die steviger soort trouwens wel beter bestand tegen slakken. Bij onze exemplaren haal ik de platen elk voorjaar (als er weer aan geknabbeld wordt) uit de grond, pot ze op, laat ze aansterken en zet ze dan weer in de volle grond. De lange en vrolijke bloei is mijn beloning.
De kleine vijver in onze tuin is bijna onvindbaar. Aan alle kanten ingebouwd door o.a. een grote varen, overhangende irissen en ander spul. Vrijwel nooit valt er direct zonlicht op en de bak zit helemaal vol met hoornblad, een zuurstofplant. Toch is het daar uitstekend toeven voor de kikkers. 1 groene en minstens 6 bruine wonen er. Af en toe doen ze een kwaakje naar ons toe.
Gister heb ik een paar planten rondom de kleine vijver ingekort zodat ik weer een klein paadje naar de vijver heb gecreëerd. Kan ik daar ook eens van dichtbij kijken. Vanmorgen zat een kikker op de rand (1), de tweede hing bij de rand van de vijverbak en stof op het punt er uit te klimmen, de rest hing lekker te dobberen tussen het hoornblad.
Poes Pietje van een paar tuinen verder op komt vaak uit de vijver drinken, nu ik wat ruimte gemaakt hebt zie ik een ‘platgetreden’ poezenpad richting de vijver. Vanavond zat Pietje te hengelen in de waterplanten met een voorpootje. Waarschijnlijk geïntrigeerd door de kikkers.
Vorig jaar net voor de winter kreeg ik een sinaasappelboompje in pot. ’s Winters binnen gestaan in de bijkeuken. Daar kwam bloesem in , en ook wat luis. Doordat de bloemen z stevig zijn kon ik de luizen er wel af plukken. In het voorjaar verhuisde het boomtje naar de serre en vervolgens naar het terras. Nu liet het boompje opnieuw, heerlijk geurend. En er zijn sinaasappeltjes, 8-10 mm groot en hartstikke groen. Maar toch! Er komen sinaasappeltjes aan.
Ferdinand Lindheimer, een van oorsprong Duits botanist woonde het grootste deel van zijn leven in New Braunfels, een plaats in Texas in de 19e eeuw gesticht door Duitse immigranten. Hij verzamelde bijna 1500 planten in Texas, waarvan er ongeveer 20 nu zijn naam dragen. Bekendst (voor mij) is de Gaura Lindheimeri. Die overigens tegenwoordig niet meer bij het geslacht Gaura hoort, maar bij de Oenothera (net als de teunisbloem). Als je goed oplet en ziet hoe de bloeiwijze is dan snap ik wel waarom, denk ik. . Alhoewel het misschien wel door DNA onderzoek komt dat het geslacht veranderd is: van onder naar boven steeds een nieuw bloempje dat aan het eind van de dag weer uitgebloeid is.
Stond al langer op mijn lijstje om ooit aan te schaffen, maar nu hebben we er een. Een zaailing, met nog maar 1 bloemstengel, en niet zo’n hele bos wiebelende bloempjes. Ik heb de Gaura neergezet op het verhoogde deel van de border bij het stapelmuurtje, daarmee kleinere kans dat ie ’s winters te nat staat. Daar houdt de Gaura namelijk niet van.
Het boek dat hierboven is afgebeeld ga ik nog eens zoeken op marktplaats oid. Klinkt wel interessant.
Afgelopen week de laatste vakantie week. We wilden nog wel een etappe wandelen. Dinsdag of donderdag was de keuze. Aangezien het dinsdag erg warm en benauwd zou worden, met dik onweer aan het eind van de middag kozen we donderdag uit voor een etappe Drenthepad: van Diever naar Havelte. Uiteindelijk we bijna langer onderweg met openbaar vervoer dan dat we gewandeld hebben. Van eindpunt Havelte ging 1 x per uur een bus naar meppel (en dan trein), maar… het waren ‘meppeler donderdagen’ in de zomer met allerlei activiteiten. We waren al zo verbaasd dat er een grote groep jongelui bij de halte stond. En na een tijdje gingen ze allemaal weer weg. Er wilden zoveel mensen naar Meppel (blijkbaar) dat de bus Havelte helemaal niet meer aandeed, was vol, en vanaf Uffelte meteen door reed naar Meppel. Nou moe. Da’s ook wat. Toen een andere bus genomen en via overstap in Dieverbrug, naar Assen en dan de trein.
Over de wandeling : die was prachtig en de hei, vooral op de helling van de Havelte hei stond er prachtig bij. Schaapskudde maakte het plaatje compleet.
En de dinsdag, die zo heet zou worden. Een wandeling vanuit huis, gewoon om 8 uur s morgens vertrokken toen het nog koel was, en tegen 10 uur, weer mooi op tijd voor de koffie.
Voor de Harenaars: bij de Mikkelhorst het uitloopgebied in, langs het zonnepark en de eendenkooi, en dan naar het oosten over het dijkje. Dit pad lopen we alleen als het niet te veel geregend heeft, kan nogal modderig zijn.
In de tuin hebben we de virginische lobelia staan, prachtig paarsblauw bloeien, al enkele weken. Steeds een paar nieuwe bloempjes, aan een steeds langere bloemstengel. De laatste bloemknopjes zijn nu aan de beurt, nog even en de bloei is over. Als je een plant in eigen tuin hebt staan is het ook makkelijk om ze op andere plekken te vinden. Als het inheemse plant is ergens in bos of berm. Dat zal met deze lobelia niet gauw gebeuren, komt van oorsprong uit de Verenigde staten en Canada. Jaren geleden, denk wel 15 jaar, kreeg ik een stukje van deze plant van een collega, Jan Eggink. Zaait zich enigszins uit dis, de lobelia staat nu op een paar plekken in de achtertuin mooi te wezen.
Toch kwam ik hem opeens elders tegen In de kruiden tuin van Hortus botanicus Haren. Met een bordje erbij van collectiebeheerder Richard. Nou weet ik dus ook wat je eventueel met het blad en de wortels zou kunnen doen.
Erik (de eekhoorn) zat rustig i9n de hazelaar aan nootjes te knabbelen. Stapte toen over om uit de appelboom een appel te halen om eens lekker aan te knagen. Toen weer terug naar de hazelaar.
Potverdikkie. Is ie nou nog niet weg? Ineens een geroep, bijna kleine blaadjes, en Erik in volle achtervolging achter een andere eekhoorn. Waarschijnlijk een jong vanuit zijn eigen nest die hij een tijdje geleden al de deur gewezen heeft. Groot genoeg om eigen territorium te zoeken. En dan natuurlijk NIET in de hazelaar van zijn Pa.
