Alles in en om onze tuin
Wat een mooie naam, ragged robin, in het Engels. Zoiets als “rafelige robbie”.
Ik naam een exemplaar mee van de plantenruil paar weken terug, en zette hem in de grindborder. Van de week liep ik er langs en zag opeens de roze rafelige bloempjes. What a delight, zou Monty Don zeggen. De honingbijen zijn het met ons eens.
NB. de koekoeksbloem staat nu in de grindborder, terwijl zij eigenlijk van vochtige weilanden houdt. Mmm. Eens kijken of ik zaad kan verzamelen en dan elders uitstrooien…
Tegen onze achterbouw hangt een vogelhuisje , vlak bij de kliko’s die verstopt staan achter het stukje Frans schapenhek.
Van de week hoorde ik opeens frt, frt.
Koolmees vloog langs met frutsels in zijn snavel.
Klein gepiep uit het nestkastje. Bewoning!
Pa en ma koolmees hebben het er maar druk mee, ze vliegen aan (met voer) en af (met uitwerpselenzakjes).
Verspreiden kan ie zich als de beste.
Tot in de diepe schaduw onder de grote rozenstruik in de pruimenbomen. In het wild en op landgoederen als stinzenplant, rond half april een wit tapijt onder de bomen. Als de zon op de bloeme schijnt zoemt het van de bijen die langs komen. En na de bloei wordt het blad razendsnel opgeruimd door allerlei slakvolk.
De tuin ruikt wel een tijdje naar uien…
In het stukje bloemenwei achterin de tuin zijn de kievitbloemen al lang uitgebloeid en begint de ratelaar op te komen. De veldsla staat in bloei met mini witte bloempjes in twee naast elkaar staande schermpjes. Paardebloemen zijn uitgebloeid en verspreiden hun boodschap via het pluis. De hartblad-zonnebloemen staan al ruim een week te stralen met gele zonnetjes, ongeveer 1 meter hoog. Later vormen deze gele bloemen ook een soort pluis, maar niet zo mooi bolvormig als de paardenbloem.
Elk jaar weer een sport om te tellen hoeveel kikkers we in onze vijver kunnen tellen. Dit jaar in ieder geval een absoluut record. Grote, middelgrote, kleintjes. ’s Morgens beginnen ze op te warme op de waterlelie bladeren, daar zijn ze het makkelijkst te tellen. Daarna verhuizen ze naar het randmuurtje. En nog later aan de oever vlak bij het pad, of aan de overkant van de brug. Veel lastiger te tellen door al het overhangend blad. Erg leuk om bij het langslopen opeens een spektakel aan plonzen te horen. Of als poes Flock langsloopt…
Gister weer een panorama gemaakt, vier foto’s vanaf het tuinbankje: schuin naar rechts, recht vooruit, schuin naar links en helemaal naar links.
Vergelijk eens met het winterbeeld. Zie link naar blog van januari 2019.
Meivakantie en mooi weer. Da’s mooi om te gaan wandelen. We ‘deden’ twee etappes van het Drenthepad. De ene van Borger naar Gieten. De andere van Appelscha in Friesland naar Veenhuizen. Het grootste stuk ging over/door het Fochteloërveen, een van de laatste hoogveengebieden in West-Europa, op de grens van Friesland en Drenthe. Vanaf de uitkijktoren aan de zuidoostkant heb je een prachtig uitzicht over het gebied: alleen maar water, veen, hei, gras en bomen te zien. Het lijkt wel een uitgestrekte ‘savanne’, waar je bijna olifanten of giraffen zou verwachten. Het gebied is eigendom van natuurmonumenten die sinds 2008 bezig is om dit bijzondere hoogveengebied in stand te houden en uit te breiden. Een deel was eerder weidegrond en werd sterk ontwaterd. Met drogere perioden, die soms maanden duren in de zomer loopt het hoogveen gebeid het risico uit te drogen. Daarom wordt er volop gewerkt aan het aanleggen van ‘kades’/ dijken van leem en zand. 55 km in lengte. Dit alles om het water in het veengebied te houden. En als het veel regent… da’s geen probleem, het Fochteloërveen kan heel veel water bergen. We hebben deze keer het ‘natte voeten’ pad overigens nog even overgeslagen.
Klik op de galerij voor grotere exemplaren van de foto’s.
Bij ons in de tuin zijn de paar tulpen die we hadden al lang uitgebloeid. Maar als je bollen uitzoekt die na elkaar bloeien, zoals ze in de keukenhof doen, dan kun je langer genieten van de vrolijke kleuren. Afgelopen najaar plantren we met een aantal vrijwilligers een heleboel bollen in een stukje tuin van de Hortus Haren. En nu is daar een heuze (mini) keukenhof te zien. Met de sfeer van de bollenvelden, bollen in smalle stroken. Om de foto’s afgelopen week te maken moest ik echt even wachten tot de bewonderaars uit beeld waren. Zoveel mensen, die net als ik, de bloemen even van dichtbij gingen bekijken. Heel fotogeniek zijn de spinachtige rood gele tulpen (foto 2).
Woon je in de buurt, ga vlug kijken, nu kan het nog.
Het zal mij benieuwen of onze geranium maderense in bloei gaat komen. Van horen zeggen had ik begrepen dat de maderense in het derde jaar bloeit. Ons exemplaar is van maart 2022. In de zomer van 2022 en 2023 ingegraven met pot en al in de tuin (tip van de verkoopster) en in najaar weer opgenomen. Inmiddels twee winters binnen laten overwinteren (met alle luizenaanvallen van dien) en de afgelopen weken eerst in serre en toen op overdekt terras. En nu (dare devil dat ik ben) gewoon direct in de volle grond gezet. Eens kijken of het dit jaar gaat lukken.
De foto’s zijn van twee weken geleden, van de geranium maderense in de Hortus, toen nog in de publiekskas. Inmiddels staat ze ook buiten, zag ik van de week, wel in pot.
De nieuwste aanwinst.
Een klein handvorkje.
Gezien bij Monty Don, Gardener’s World.
Gekocht in de Hortus winkel in Haren.
Daar is van alles te koop.
Zorgvuldig bij elkaar gezocht door Ria.
Ook tuingereedschappen van de Wit.
Zoals dit vorkje.