Alles in en om onze tuin
Lichtjes in de stad.
Kersttakken op de markt.
Sneeuwvlokken van watten
bij juffrouw Lanterfant.
Schommelen in de sneeuw
rond en rond.
Het is 10 graden.
In de tuin volop witte ballen.
De sneeuwbes, zonder blad.
Veel bal,
soms drie op een kluitje
Sinterklaas is voorbij, veel mensen halen nu de kerstspullen te voorschijn. Naar de Ikea of de lokale kerstbomenverkoper voor een kerstboom. Lichtjes langs de ramen, kaarsjes in de vensterbank.
Een paar jaar terug kwamen we op een kerstmarkt in het dorp deze kerstvarkentjes tegen. Eigenlijk zijn het gewoon tuinvarkentjes, maar hang een kerstbal in het oor, en voila, daar is een kerstvarken!
Geiding dat de borstelige haren op de kop van de ‘haren’ van een oude bezem zijn gemaakt. Lekker borstelig. DIs heb je nog een halfvergane bezem in de schuur staan…. haal de haren er uit, al dan niet in bosjes, en geen ze een tweede leven bij zo’n zelf in-elkaar-geknutseld varkentje.
De oogjes kun je bij een hobbywinkel kopen, en anders schilder je ze gewoon op de oogschijfjes.
Als je zo’n (kerst)dier in elkaar knutselt, stuur dan een foto op. Kan ik bij dit blog plaatsen.
Sommige siergrassen, zoals het prachtriet (miscanthus sinensis) blijven nog wel een tijdje overeind staan. Het blad begint los te laten en af te vallen, maar de stengels zijn nog stevig. Heel anders is dat met de molinia. Na de paar dagen kou en beetje vorst afgelopen week heeft ze er de brui aan gegeven.
De stengels deels plat op de grond, enkele nog overeind omdat ze in de zomer met een trouw bij elkaar gebonden waren. De resterende zaadhoofden afgeknipt en in de kliko (zaait nogal uit). Het is een prachtige plant, kan na een jaar of 5 echt een imposante pol worden. Maar alles met mate. Heb al een paar zaailingen in de ‘bestelling’ staan voor andere tuinliefhebbers (mooie tijd om te verplanten is april, als de pollen weer gaan uitlopen).
De stengels gaan er binnenkort af en dan in stukjes ergens onder een struik. De holle stengels zijn mooie schuilplekjes voor kleine beestjes.
Paar weken geleden een grote pot gevuld met een paar lagen bloembollen. De pot staat tegen een noordmuur, beetje beschut voor al te nat weer, en uit de zon. Dan is het een beetje donker en komen de bollen niet meteen op bij de eerste zonnestralen van het nieuwe jaar (om dan evt. bij vorst bovengronds te bevriezen.
Een paar crocussen trekken zich er niets van aan en steken hun sprietjes al voorzichtig boven de grond uit.
Landschap gefotografeerd vanuit een satelliet. Valleien en gekleurde begroeiing. Rivieren die samenvloeien in een donker meer. Of…..
Frisse dag, tot laat in de ochtend net onder nul, en op zijn warmst een graad of 3. Binnen bezig geweest met wasjes, stofzuigen, knutselen met een harddisk, stapels paier opruimen, koffie, lunch, poes aaien, krantje lezen, blogje voorbereiden. Allemaal binnendingetjes. Om een uur of half 4 toch nog even de jas aan, frisse neus halen. Het is al december en de zon komt niet meer erg hoog, maar als het niet helemaal blauw of helemaal bewolkt is kan het kleurenspel betoverend zijn. Beide foto’s binnen 10 minuten lopen van huis.
Deze foto is van vorige week. Vanmorgen hadden de bossen gras in de zijborder een dun laagje rijp. Als het de komende periode wat eer gaat vriezen dan zullen de blaadjes van de grashalmen er snel afvallen. De pluimen van de miscanthus sinensis blijven nog een heel end in de winter overeind staan. Tegen het eind van de winter alleen nog de stengels, dan waaien de fluffy zaadjes er allemaal uit.
Vooraankondiging. In het voorjaar ga ik een deel van de miscanthussen in de tuin delen en/of er uit halen. Stuur me even een mail als je interesse in een stuk hebt, dan houd ik die voor je apart. Wel zelf komen ophalen in Haren.
Een paar dagen geleden was ik bij Margreet op bezoek. Zij woont in Groningen, vlak bij de Euroborg, Het woongedeelte van het huis is op de eerste verdieping, en daar is ook een terras. Op de reling van het terras zit al jaren deze aparte vogel. Mooi is niet het goede woord, met zijn opgetrokken vleugels en grote voeten, wel bijzonder karaktervol.
Toen ik hem van dichtbij bekeek, bleek dat ie gemaakt van papiermache, met een heleboel laagjes lak er over. Ik dacht eerst dat het brons was. OM hem goed droog te houden, moet ie wel regelmatig even van de reling af om een nieuw laagje te krijgen.
Vanaf de bank, met de koffie in de hand, gleed steeds mijn blik naar buiten naar de aparte vogel, die juist naar binnen keek. Wilde hij weg uit de motregen?
De Onlanden, een groot natuurgebied van natuurmonumenten, in de kop van Drenthe, tegen de stad Groningen aan. Natuurgebied en tegelijkertijd waterberging. Het gebied is de laatste 20 jaar mooi ingericht, met wandelpaden, graspaden en fietsruimte. Veel water, veel riet, het waterniveau stijgt mee met de regenval. Inmiddels zijn er allerlei dieren te vinden, die hier een beschutte, vrije omgeving vinden. We zagen gister de grote zilverreiger vliegen. Er moeten ook roerdompen zitten, maar daar moeten we maar eens naar zoeken in het ‘hoemp’-seizoen.
En ook otters! Die hebben we deze keer niet gezien, ze worden zelden overdag gezien. Via de link kun je het Otterrapport downloaden, en achterin het rapport een aantal links naar youtube-otter filmpjes.
Zo las ik dat het dominante mannetje -NB351- al jaren de baas is in De Onlanden en hij jaagt blijkbaar elke mogelijke concurrent op den duur weg.
Het gebied heette vroeger al de onlanden , gebieden die vanwege de drassigheid niet geschikt waren voor landbouw of veeteelt. Bij het herinrichten van het terrein kwam de winnende naam voor het natuurgebied (wedstrijd) dan ook als passende naam naar voren: met een hoofdletter, nu.
Overburen van onze overburen, dat zijn wij zelf. Het huis van de overbuurman staat te koop. Overbuurman was ver in de 90 en woonde al een tijdje niet meer thuis. Paar maanden geleden overleden, en zoon en familie hebben het huis opgeruimd, de tuin opgeruimd en nu staat het huis op Funda sinds een week. De hele week regelmatig auto’s en en verdwaalde fiets voor de deur. Potentiele huizenkopers. Een stel, met een kleine baby is zelfs al een paar keer komen kijken. We hebben naar elkaar gezwaaid.
Zo lang we hier wonen, dat is vanaf 1992, zijn we nog nooit bij de overburen binnen geweest. Naar binnen kijken kon niet, vanwege de vele struiken en coniferen in de voortuin. Op Funda staat een hele serie foto’s, dus virtueel maakten we een kleine tour door het huis. En grapopig om op een deel van die foto’s ons eigen huis te zien: de overburen!
