't Groentje

Na een stadsbezoek aan Rouen, waar we de kathedraal bekeken, en op ons gemak lunch genoten (klein Portugees tentje), op weg naar de ‘middag-tuin’: Jardin Agapante, van landschapsarchitect Alexandre Thomas. Na een Korte introductie van Alexandre gingen we dwalen door de tuin. Echt dwalen, want al was er een soort route uitgezet met driehoekje in het zand, er waren zoveel paadjes en doorsteekjes, dat we verschillende keren ergen uitkwamen waar we geweest waren. Als een soort roevierbnedding zijn er tonnen (rivier) zand gestort waar alles in geplant is. De tuin is niet ‘rolstoel’ vriendelijk, met de zandpaden, en allerlei soorten stapstenen en hobbels. Wel avontuurlijk. Ornamenten (deels antiek) is hoeken en gaten. De landschapsarchitect gebruikt de tuin om te experimenteren -met vooral wat hij zelf mooi vindt- en om potentieel opdrachtgevers voorbeelden te laten zien van wat hij ontwerp. Veel groen, veel gigantische bladeren, palmen, struiken. Paadjes, bankjes, vijver en stroompje, fonteinen, pittoreske stoeltjes.

Lavendel en vlinders

En dan opeens, midden in de jungle, ….. ruik je de bloemengeur van lavendel en stapt een klein zonnig paradijsje in: een lavendeltuin, met een aantal zuilen, een bankje, en ontelbaar veel vlinders. Helemaal omsloten door hoge heggen, dus van de meeste kanten onttrokken aan het zicht. Om stil van te worden. De alliums zijn uitgebloeid, maar geven mooie structuur. En zoveel vlinders, ik kon me ogen bijna niet geloven. Tientallen witjes, al die witte stipjes op de foto, maar ook heel veel kolibrivlinders. Zie het filmpje hieronder.

500 lampen

Overal in de tuin is verlichting aangebracht, en een avondwandeling bij het donker worden is vast ook heel bijzonder. Via de link zie je een film van bijna een kwartier over de tuin, het geslalom, maar ook de verlichte tuin in d avond. Heel bijzonder. En ik zie dat we toch nog wat stukjes gemist hebben.

Ook deze tuin heeft een nieuwe tuindeel, aan de overkant van een weggetje. Veel bomen, rondom een groot oud huis. Minder ‘druk’ dan de jungle van het eerste deel, ook overwegend groen.

Alexandre Thomas heeft een boel geld te besteden. Bij de aanleg van de tuin plaatste hij veel volwassen bomen, uit Italie en zelfs uit China. Sommigen van 80 jaar oud. Ook deze tuin heeft een nieuwe tuindeel, aan de overkant van een weggetje. Veel bomen, rondom een groot oud huis. Minder ‘druk’ dan de jungle van het eerste deel, ook overwegend groen.

We bezochten de tuin van Maryline en Michel Tissait bij Buchi. Een tuin in twee delen. Het oude deel is vooral van Maryline en is aangelegd in Engelse stijl. Brede slingerende graspaden omzoomd door volle borders, doorkijkjes, tuinhuisje. Een stukje Engeland in het hart van Normandië . Aan de overkant van het kleine weggetje, de nieuwe tuin. Hier heeft Michel zijn passie voor Aziatische tuinen de ruimte gegeven, veel groen en struiken, veel bomen met fraai stammen en bast. Water en bruggetjes. Schaduw en lichtspel en bamboe. Veel hortensia’s in bloei, ook in dit tuindeel. Rustgevend groen, een oase van rust. Bijna niet voor te stellen dat direct achter de heg rondom de tuin de landbouwgronden van de buren liggen, in dit geval een maisveld.

In de middag van 4 juli bezoeken we Le Jardin Plume, de verentuin. Het is een privé tuin van Patrick en Sylvie Quibel. Zij kochten in 1996 een huis met een boomgaard en hebben deze omgetoverd tot een hedendaagse tuin. Met rechte lijnen gevormd door de fruitbomen, met spiegelvijvers (zonder waterplanten), die de Normandische lucht weerspiegelen, met heggen, met vierkanten van wilde bloemen in hoog gras. De graspaden worden 2 x per week gemaaid, aldus Sylvie, en de vierkanten met wilde bloemen 1 x per jaar. Na bijna 30 jaar heeft dit geleid tot veel wilde bloemen in de vierkanten. In een ander tuindeel een flink blok met lavendel. Een wolk van vlinders, en de eerste kolibrivlinders van de reis gezien, er zouden er nog vele volgen. In het Frans heet de kolibrie vlinder de papillon sphinx, weet ik nu.

Uitgangspunten bij de aanleg van deze tuin waren het weidse uitzicht vanaf het huis en de wind die altijd aanwezig is in dit deel van Frankrijk. De Quibels maken veel gebruik van grassen, lagere grassen in verschillende delen van de tuin. Hogere grassen en andere hoog opgroeiende smalle planten met kleine, fijne bloemen in een tuindeel dat geheel omsloten is door een dichte haag, tegen de wind: dit is de echte verentuin. Relatief nieuw is het platform, waar je met een trap op kan komen en een fraai uitzicht hebt over de hele tuin en haar structuur. Veel kleur, in dit seizoen geel, rood, oranje zagen we in een brede border vlak bij het huis.

En dan is er nog de kwekerij, waar veel van de planten die in de tuin gebruikt zijn, te koop zijn. De anderhalf uur die we in deze tuin hadden, had best wel twee uur kunnen zijn. Zoveel te zien hier. Echt prachtig. Misschien wel de mooiste tuin van de reis.

Vanuit ons hotel in Saint Valery en Caux was het een flink stuk rijden naar Giverny, naar de tuin en het huis van Claude Monet. ‘Dat moet je gezien hebben’. De tuin, de waterlelievijver, het beroemde bruggetje, het huis van de familie Monet.

Tja, wat zou ik er van zeggen. We waren niet alleen. Als je de tuin met een paar mensen zou delen, vast erg mooi. Maar met vele bussen tegelijk…. dat is echt te veel. Veel van de kleine paadjes waren afgesloten, vroeger kon je daar nog doorheen lopen. Voordeel is dan weer dat je foto’s kunt maken zonder dat er overal mensen lopen. Aan een deel van de foto’s is de mensenmassa niet te zien. We kregen de tip om meteen/ eerst naar de waterlelie tuin te gaan. Als ik een advies mag geven: doe dat niet. Tussen half 10 en 10 komen er vele bussen, die allemaal denken dat het handig is om vroeg te zijn. Maar – in ieder geval de dag dat wij er waren – was het veel handiger om eerst de andere kant van de tuin (via het tunneltje onder de weg door) te bekijken, en dan pas tegen half 12 naar de waterlelievijver te gaan. Een enorme winkel, met veel Monet- memorabilia. In het vroegere atelier van Monet, veel licht en veel ruimte voor zijn soms grote schilderijen. Wat tegenvallende toiletfaciliteiten (nog geen handvol toiletten voor 500.000 mensen per jaar is wel karig ).Het huis hebben we niet meer bekeken – was immers een tuinenreis – en nog wat tijd in het dorpje doorgebracht. Pas bij het weggaan zagen we het Monet museum (schilderijen), maar ook mooie tuinen daarbij. Da’s een idee voor als ik ooit weer eens in Giverny kom.

Kaart van de tuin

Hoogtepunten van Normandie is de naam van deze korte tuinenreis. 4 dagen op pad, met 44 tuinenliefhebsters, 1 tuinenliefhebber, 1 touring car en met ervaren chauffeur Marcel. Dit is de derde tuinenreis die ik maak met Jitske, na 2 x Engeland nu Frankrijk.

Door wat vertraging rond Antwerpen sloegen we het korte stadsbezoek aan Lille over en reden meteen naar de eerste tuin van deze reis, de parkachtige tuinen van Maizicourt, rond een klein kasteeltje/ landhuis uit de 18e eeuw. Ooit was dit een formele Franse tuin, 8 hectare groot, die in de loop van de 19e eeuw in verval raakte. De huidige eigenaar Catherine Guévenoux kocht het terrein in 1989 en herontwierp de tuinen. De eerste stap was de wildgroei aan bramen en brandnetels verwijderen om de oorspronkelijke vormen van de tuinen terug te vinden. De structuur van heggen van beuk, hulst en buxus zijn weer in oude staat gebracht en laten de symmetrische structuur van welleer zien. De structuur wordt verzacht door allerlei planten, met verschillende thema’s voor verschillende delen van de tuin.
Het assortiment aan planten is bewust beperkt gehouden. Niet veel soorten, maar wel in grote aantallen. Het groot visueel effect groot is. Phloxen en geraniums. Rozen, astilbe en daglelies. Hosta’s en heel veel hortensia’s. Hier zichtlijnen en daar weer doorkijkjes. Je krijgt steeds een glimp van een andere tuindeel.

We parkeerden de bus op het kerkplein van Maizicourt, een klein stukje lopen van de tuin. Opvallend dat de hele route prachtig beplant is, tot aan de wegberm toe. En – niet helemaal verrassend gezien het assortiment – dit is gedaan door de eigenaresse van het landgoed en de drie tuinlieden die in Maizicourt werken.