Als je de hierna volgende blogjes leest over onze wandelvakantie in Portugal denk je misschien dat we alleen mooi weer en zon gehad hebben. Steeds blauwe lucht op de foto’s. Dat is een selectie-effect, als het regent/ slecht weer is blijft fototoestel in de rugzak. Toen we op 8 mei vertrokken was het in Nederland 25 graden en zonnig en in Portugal 13 graden en regen! Paar dagen in Lissabon met geregeld buien en op de eerste wandeldag het laatste wandeluur compleet doorweekt. De wandelsokken waren twee dagen later nog niet droog. Daarna werd het wel droog en vaak zonnig en elke dag een graadje warmer, 16- 17, 18, 19, 20, 21, 22 en op vertrekdag 23 graden.
Een ochtend in LissabonRechts op de achtergrond regent het al, deze wolk haalde ons inLage begroeiing op de klip, stekelbrem enzo.En op sommige van die rotsen broeden ooievaars, bij gebrek aan hoge bomenLaatste wandeldag, op weg naar de zuidwestpunt van Europa, Kaap VIncentUItvergroot detail van bovenstaande foto, de vuurtoren komt in zicht
In de algarve, het deel van de atlantische kust, is de cistus ladanifer de plant die we het meest gezien hebben. Op de kliffen en op de groene heuvels iets meer naar het binnenland. Cistussen zover het oog reikt over de groene heuvelen. Deze cistus wordt in het binnenland tot 3 meter hoog, direct aan de kust op de winderige rotsplateaus maar een halve meter, het is een groenblijvende soort met kleverige bladeren.
We dachten eerst dat er twee soorten waren, een met grote witte bloemen en (meestal) vijf heel donkerrode vlekken. En een volledig witte bloemen. Het blijkt echter een en dezelfde soort te zijn!
Cistus ladanifer op de klifCistus ladanifer, gevlekte variantCistus ladanifer, witte variantCistus bedekte heuvelen
Deze heester, zonneroosje, hebben we niet alleen gezien, ook geroken. Een kruidig luchtje, beetje eucalyptus-achtig. Heerlijk. De Engelse naam is Gum Cistus. Bloei in mei en juni.
Uit de hars van deze plant wordt labdanum gewonnen. Dit is een ingrediënt dat gebruikt wordt voor produceren van een parfum.
In het voorjaar staat het landschap van Zuid-Portugal in bloei.
Zeeen van wilde bloemen.
Veel geel.
Hoe dichter bij de kust, hoe lager de begroeiing.
Oranje zandVenkelAcacia, bloem lijkt op mimosa, blad niet, met oorverdovend bijengezoemWitte asphodelNog een venkelHottentotvijg, oorspronkelijk uit Zuid-AfrikaDriepmaal is scheepsrecht: venkel omdat ie zo mooi is.
NB. Ik heb de gele schermbloem als venkel benoemd, maar misschien is het wel thapsia vilosa, giftig (de wortel).
Van 12-18 mei wandelden we in Zuid-Portugal. Eerst twee dagen in Alentejo (Zambujeira, Odeceixe), daarna in de Algarve (Aljezur, Carrapateira, Vila do Bispo). Een aantal dagen liepen we de rota vicentina– trilhas de pescaro (visserpad), vlak langs de Atlantische kust. Meestal bovenaan de klif, 80-100 meter boven zee, soms steil afdalend naar een klein strandje (en dan weer klimmen). Ook liepen we een paar dagen een mooie route rota vicentina- trilhas historico , wat meer in het binnenland. Bij een temperatuur van 20 graden uitstekend te lopen, niet te doen in juli of augustus (veel te heet). Het pad was soms een tractorspoor, soms een rul zand pad, een dag 8 km langs een irrigatiekanaaltje en soms uiterst smalle paadjes, net een paar voeten breed. Deze routes, in totaal 310 km, zijn in 2012 bewegwijzerd, prima te volgen (helpt dat de zee steeds aan je rechterhand is).
Lunchplek met zicht op vervolgpaadjeAchterom kijkend, we kwamen van rechtsboven in beeldBochtje rechtsEddy loopt vooruitBinnenlandweggetjeLangs irrigatiekanaaltjeGroen blauw is het visserspad
Naast veel bloemen kwamen we tijdens onze wandelingen in de Alentejo en Algarve ook regelmatig koeien tegen. Meestal Limousines.
Soms in een bloemenweide, waar je ze verwacht: weidekoeien. Een keer boven aan de klif, 80 meter boven de zee (zeekoeien) en een keer op een bosweggetje (boskoeien). Dat was een hele kudde en het duurde 10 minuten voor ze langs waren. Let op rechts in beeld, een van de koeien springt even de berm in om wat lekkers te halen (bergkoe).
Vroeger vond ik tulpen maar niets. Veel te statig, leken bijna plastic bloemen, met de meest opzichtige en schreeuwende kleuren. Ik had het beeld van de eindeloze velden in de bollenstreek voor me.
Langzaam trekt dat wat bij. De afgelopen jaren heb ik -november is de beste tijd- regelmatig wat tulpen in de tuin gezet. En ik moet zeggen, het bevat me wel. In het voorjaar na de krokussen en narcissen, maar nog voor de akeleien en de geraniums kan de tuin best wat kleur gebruiken. Daar passen de tulpen wonderwel bij. Als je het een beetje uitzoekt met vroegere en latere tulpen is de bloeitijd behoorlijk lang, van eind maart tot eind mei.
Mierzoet rozeBij de oranje een stokje gezet om te verplaatsen, combi met donkerroze niet optimaalOranje en witWit, donker roze en als je heel goed kijkt bijna zwart (helemaal rechts)Half april, wat flodderig van een dikke regenbui, terwijl ze net hun klek naar de zon hadden geopend. Hebben lang gebloeid.
Soms is de combinatie wat beter geslaagd dan andere keren. Donker roze met oranje bleek matig. De hele donkere, bijna zwarte, vond ik zelf minder geslaagd, wat somber. Misschien op een plek waar de zon er mooi door heen schijnt. Ik weet alvast 1 plek waar ik in november 2016 een heleboel tulpen ga zetten: daar waar nu de guldenroede aan zijn opmars bezig is, net aan de overkant van het grasveld. Daar mag meer voorjaarskleur!
NB. Als je zeker wilt zijn van de kleur die je krijgt is het te overwegen de bollen NIET bij de Aldi te kopen. Zie Link. De rode apeldoorns waren donkerroze en de gele heb ik niet teruggevonden; wel twee soorten witte (zie foto twee).
De laatste dag voor de vakantie nog uitgebreid door de tuin gelopen. Het was 7 mei, bijna zomers, en de voorspellingen voor Nederland waren zeker nog een week zonnig en warm (in Portugal, waar we naar toe gingen nat en een stuk kouder).
Nog net het openen van de allereerste appelbloesems meegekregen.
De volle bloei hebben we dit jaar net gemist. Toen we 20 mei terugkwamen, waren net de laatste bloesempjes nog te zien. Het is vast mooi geweest.
Zaterdag 21 mei was het de hele dag een gekwettter van jewelste. De twee koolmeesjongen zaten geen moment stil. Te frutsen met hun veertjes, strekken van de vleugels, over elkaar heen klauteren, krabben, rommelen met een strootje. Soms zelfs al even in de nestkastopening zitten. Continu roepen naar de ouders die sporadisch nog iets te eten kwamen brengen. En buiten hoorden je de ouders roepen. Het is tijd. Het is tijhijd.
De jongen zijn net zo groot als de ouders. Wie van de drie op de foto is de moeder, denk je. Klik hier voor het filmpje.
Maar ze vlogen nog niet uit op de 21ste. Gebruikelijk is 20 of 21 dagen. Ze zijn van 2 mei dus 22 of 23 mei is de verwachting. En het is 22 mei geworden. Om acht uur kwamen we beneden, en zagen een leeg nest. Ongeveer een half uur daarvoor zijn ze uitgevlogen. Een extra lang filmpje met de laatste beelden. Ik weet het niet zeker, maar gaf Afke haar kroost nu als laatste maaltijd een poepje? Bekijk het filmpje een tweede keer en let op het vogeltje boven in beeld. Even helemaal uitkijken voor een passend einde.
8 mei gingen we op vakantie, het was al een paar dagen warm in Nederland en de zon staat een paar uur per dag op de nestkast. 7 mei zagen we dat het niet goed ging met de kuikentjes. Pas 5 dagen oud. We zagen steeds minder beweging, als de ouders binnen kwamen gingen steeds minder snaveltjes open. De avond van 7 mei zagen we maximaal 3 van de 8 kuikens nog bewegen. En de ochtend van 8 mei nog heel slappe beweging….
Vorig jaar waren alle kuikens in een hele koude nacht overleden. Nu door de hitte? Voor de zekerheid lieten we de camera maar aan, en vroegen onze buren, die ook op de poezen en planten pasten, af en toe even te kijken. Halverwege de vakantie kregen we mail: er zijn er nog twee en ze doen het goed! Toen we vrijdagavond 20 mei weer thuis kwamen zagen we dit.
