Ze houdt van me …

Iedereen kent wel het beeld van een jongeman met een bloempje in de hand, een madelief of een margriet, in ieder geval een composiet. Het bloempje wordt met aandacht geplukt. Bij elk bloemblaadje dat hij afplukt mompelt hij zachtjes, prevelt bijna. “Ze houdt van me…., ze houdt niet van me …., ze houdt van me….”. Het allerlaatste bloemblaadje is belangrijk, dat geeft aan wat ze echt vindt, daarvan is hij overtuigd. Laat het laatste bloemblaadje bij een ze-houdt-van-mij horen, hoopt hij vurig. Soms is dat zo, soms ook niet. Maar in ieder geval is het een leuk bijgeloof.

Zou het bloemblaadjes plukken ook helpen bij het beslissen over een tuinkas? Al jaren lang denk ik, zullen we er een aanschaffen?
Soms denk ik: ja leuk.
Andere keer: nee toch maar niet.
Dan weer: waarom niet?
Vervolgens: zo veel gedoe.

Ja leuk. Een kleine kas, waar de zaailingen die in het voorjaar in de bijkeuken, in de vensterbank en in de voorkamer staan een plekje kunnen vinden.
Nee toch maar niet: we hebben geen plek vrij in de tuin.
Waarom niet? Nu hebben we elke paar jaar een paar tomatenplanten die in een hoekje van het overdekte terras groeien, beschut en beschermd tegen de weersinvloeden; uit de buurt van de van alle kanten oprukkende planten in onze volle tuinen. In een kasje kunnen de tomatenplanten prima beschermd opgroeien en dan hebben we ook weer plek op het terras. Pluspunt voor een kas.
Zo veel gedoe: kas uitzoeken, stuk grond vrijmaken, als ie er staat ramen wassen…

Weet je wat, in plaats van de bloem van de jongeman, schrijf ik een verhaaltje. Dit verhaaltje. En zoals het toeval bepaalt of de jongeman uiteindelijk zijn lief krijgt, bepaalt het toeval van de loting of Juliana bij ons in de tuin komt. Of eigenlijk: wordt gebracht.

Als ik er over nadenk, we hebben wél plek. Een logische plek zelfs: de plantenparkeerplaats. Waar ik elk najaar alle losse plantjes en stekken in potten in de volle grond in graaf. Dan hoef ik ze het hele winterseizoen geen water te geven, zijn ze beter beschermd tegen bevriezen en zie ik ze in het vroege voorjaar, als ze nog onder de grond zitten niet over het hoofd. Dan weet ik namelijk: waar een potje is, is een plantje.. In het voorjaar gaan alle stekken naar een vaste plek in onze tuin of andermans tuin, en raakt de parkeerplaats weer leeg.

Als Juliana besluit dat ze van ons houdt, heeft ze daar een prima plek.

Vreemde blog? Valt wel mee.
Dit is mijn inzending voor een wedstrijd uit het tuintijdschrift Groei & Bloei. Waar je een tuinkas kunt winnen, een mooie Juliana Compact 66 kas. Mochten we winnen, dan volgen ongetwijfeld meer Julianablogjes!