2080.
Het huis was ruim 150 jaar oud.
De voorkant werd aan het zicht onttrokken door een enorme taxusstruik.
Van dichtbij viel pas op dat achter de vuurdoorn bij de muur aan de straatkant een deur schuil ging. De oude voordeur, nu hermetisch afgesloten door een stekelige muur van takken.
Aan de zijkant van het huis was het struikgewas hoog opgeschoten.
Dit moest de oprit zijn geweest. Alles werd bedekt door een deken van clematis, de wilde bosrank. De zaadpluizen glinsterden in het zonlicht van de net opkomende zon.
Af en toe kwam hier nog iemand om te schuilen. Een smal paadje leidde naar een deuropening aan de zijkant. De deur was verdwenen, binnen was het donker. Op het oude deurkozijn waren nog vaag verfresten te zien, donkerrode verf. We deden 1 stap naar binnen en draaiden ons om. Onder de bomen en struiken moest ergens een halfrond pad liggen naar de achtertuin. Vanuit de deuropening keken we naar buiten, en in gedachten stelden we ons voor hoe het er hier lang geleden uit zou hebben gezien….
