Heel heel langzaam worden de dagen langer.
Soms denken de koolmezen al dat het lengte is met hun zang.
Zelf begin ik aan de lente te denken.
Aan de vele tuinuren die nog komen gaan.
Allemaal nog tegoed.
Voorzichtig loop ik een tuinrondje, in de schaduw nog wat sneeuwresten. Ook vijverbrug kan glad zijn.
Hoe staat het met de sneeuwklokken?
De rij onder de heg zit nog verstopt onder het beukenblad.
Samen met Jitske gehaald.
De polletjes in de struikborder hebben al wel witte streepjes, maar nog geen uitbundige bloei.
En de winterakonieten?
Zo goed als ze het vroeger bij Ernst en Toos deden, daar komen ze vandaan, is het hier nog niet gelukt. Op 1 plek een gele glimp achter de picknicktafel. En ook in het achterste deel van de tuin, bij de appel en pruimenboom, een geel bolletje. Misschien kan ik de oprukkende omgevingsplanten (klimop achter en longkruid en smeerwortel voor) wat meer weghalen van de plekken waar ik de aconieten verwacht.
Blauwe druiven laten hun loof al voor de winter groeien, hele groene pruiken liggen over het grindpad. De druifjes moeten nog komen.
Zo ook de krokussen, wel groen, nog geen bloem.
Op het terras een paar potten met bolletjes. De irisjes hadden eind december al fiere groene bladeren boven de grond. De hyacinthen had ik per ongeluk in een bak laten staan, kletsnat waren ze, misschien wel verrot. Maar vandaag zag ik in een van de twee hyacinthpotten een dikke groene knoedel boven de grond komen. Dat wordt nog wel wat!