Marcel de chauffeur reed met twee routeplanners (een voor auto’s en een voor vrachtauto’s) naar de laatste tuin van de dag. Hij was daar nog niet eerder geweest. Bridge nursery heette het, bij Napton, en vlak voor de kwekerij was een heel oud stenen bruggetje over een kanaaltje.
En daar paste de bus eigenlijk niet over… Maar ja, smalle wegjes, slingerend er naar toe, achteruit paar km was ook geen optie. Dus heel voorzichtig centimeter voor centimeter erover heen. Het insteken in de oprit van de kwekerij bleek ook nog een hele toer. Allemaal gelukt.
We werden hartelijk onthaald door Christine en Philip, die hier in 1997 op een kaal stuk zware kleigrond zijn begonnen. Ben en Julie waren als helpers ingeschakeld en voorzagen ons van thee, koffie en heerlijk zelfgebakken cakes. Voldoende toiletgelegenheid, ook een composttoilet. Die wilde ik natuurlijk proberen.
Christine vertelde over de aanleg van de tuin en kwekerij. Over de vette klei, en moeizaam bewerken. Christine verontschuldigde zich voor de lelijke plastic potten en korven die her en der in de tuin stonden om de planten te beschermen: ze hadden het laatste jaar enorm last van konijnen.
Veel plantjes te koop, bijna eind van de reis, medereizigers gingen los. Okk wij een plantje. Jitske een calamagrostis (gras), kk het mexicaans madeliefje.
In veel tuinen in Engeland zagen we de sysiryngium, iris achtig blad en bloemen van het zachtste geel. In de kwekerij had Christine een variant met bont blad te koop. Maar ik heb het niet zo op bont blad. Of ze de effen groene ook had? Ik was de tweede die daar om vroeg. CHristine zei dat ze haar klanten probeerde deze plant uit het hoofd te praten, na de bloei worden de bladeren zwart. Maar, als we echt wilden…. ze pakte een schepje en stak wat zaailingen uit. Een paar van die zaailingen staat nu in Haren in een potje.
Achter op het terrein van de tuin en kwekerij was een huisje, daar wonen Christine en Philip. Ze maken zich wel wat zorgen over de toekomst. De kwekerij was hun droom, vanuit het niets opgebouwd. De jaren beginnen te tellen, en geen van de kinderen wil de kwekerij overnemen…
Terug in de bus, genoten we nog na van het warme onthaal en de hartelijkheid van dit Engelse echtpaar.