Alles in en om onze tuin
Als je nu toch een keertje vroeg wakker bent, ga dan voor zevenen de tuin in. Naast het vogelconcert in deze tijd van het jaar ook prachtig om de tuin te zien als de zon nog heel laag staat. Prachtig licht. Dit was donderdag ochtend kwart voor 7. Ontbijt met bakje yoghurt op het terras. Genieten.
Afgelopen woensdagmiddag een tuinbezoekje op afstand bij Ina. Het huis, staat Oost West, en aan de Noordzijde van de tuin een grote houten garage/ werkschuur voor Rindert. En daarnaast, een beetje verhoogd, een overdekt terras. Open aan de zuidkant en glas aan de westkant. Heerlijk om te zitten, met een kopje thee. Ina vertelt over de gekraagde roodstaart die al een aantal jaren op dezelfde plek broedt, net aan de andere kant van de glazen want, nog wel onder de overkapping van het terras. Daar stond een hol stuk van een stam van een oude appelboom decoratief te wezen. En toen werd dit plekje door een paartje roodstaarten goedgekeurd als woonplek.
Dat die beesten helemaal uit Afrika komen elk jaar, zegt Ina vol verbazing, en dan juist bij ons in een blok hout gaan nestelen. Hoe bijzonder is dat? Elk jaar in mei kijken we naar ze uit, vervolgt ze, en zijn dan superblij als ze er weer zijn.
Ina laat me de foto’s zien van zoon Rutger, die de dag ervoor op bezoek was. Met Camera om de vogels op de foto te kunnen zetten. Vijf eitjes in het nest.
Ina haalt nog een kopje thee. Ik ga het nestje nog even van dichtbij bekijken. Kan zelf niet om de bocht kijken in het nestkastje, maar mijn telefoon kan dat wel. Hmm, niets te zien van de eitjes. Als ik de foto een beetje uitvergroot en wat lichter maak, snap ik waarom. Geen eitjes, de vogeltjes zijn inmiddels uitgekomen. Volgens mij zie ik 6 snaveltjes.
Gek woord, fietsommetje. Toen ik het typte las ik het als fiet-sommetje, en niet als fiets-ommetje. Het gaat om dat laatse. Gister, zaterdag, waren we vroeg wakker, smeerden wat extra boterhammetjes en sprongen op de fiets. Een rondje richtig Zuid-Laren, even langs het hunebed in Midlaren, stukje bos, langs de bosrand en dan weer door de open weilanden. In Zuidlaren een capuccino-to-go (vanaf maandag mag het terras weer open) en langs de oostkant van het Zuidlaardermeer omhoog. We reden iets oostelijker dan onze gebruikelijke route en troffen een prachtig natuurreservaatje en waterwingebied in een: Tusschenwater. Daar werden we wel even stil van.
Langs de noordkant van het meer weer terug richting Haren. Niet via het veerpontje bij de palingrokerij, die is corona-gesloten. Wel het fietspad door de Westerbroekstermadepolder. Vanuit de vogelkijkhut aan de kant van het Zuidlaardermeer kwamen we deze grote stier tegen boven op een dijkje. Hij hield de boel goed in de gaten, in de vallei achter het dijkje liepen veel meer hooglanders, deels heerlijk door 1 meter diep water banjerend.
Vingerhoedskruiden bij de vleet (vandaar de titel), bij ons in de tuin, maar ook in andere tuinen en aan bosranden. Deze staan allemaal bij ons in de tuin. Met allemaal een ander stippelpatroon. Dit jaar ook heel veel witte.
Vorig jaar kwam Ina, van het koor, met haar schoonzus een keertje op tuinbezoek. Ze namen een paar plantjes mee en ‘reserveerden’ een molinia zaailing, die op dat moment niet verplantbaar was. Dit voorjaar kwamen ze de molinia’s ophalen. En van de week kreeg ik uitnodiging om op de thee of koffie te komen in de tuin van Wijka. Samen met Ina. Ik vroeg Jitske om mee te gaan en afgelopen vrijdagochtend gingen we langs.
In Zuid Groningen, maar een paar kilometer fietsen. Wijka woont vlak bij het Hoornse meer, 15 jaar geleden dit huis betrokken, en 4 jaar geleden de tuin geheel naar eigen wens en inzicht helemaal herontworpen en ingericht. Het is geen grote tuin, 10 meter breed en ongeveer even diep. Door het ontwerp en het gebruiken van de volle breedte van de tuin lijkt de tuin veel groter. Met ‘ de volle breedte’ bedoel ik: niet een pad in het midden en dan tegen de grens met de schutting/ scheding) met de muurtuinen aan weerszijden een border.
Wijka deed dat anders. Een schaduw terras vlak bij het huis, dan een strakke ruitvormige verhoogde border midden in de tuin. Grindpaden er omheen. De overblijvende vakken vol met planten, geen klein fijn grit, maar grote bladeren, stevige planten. Wijka zegt: ik houd vooral van baldvormen en structuren. Veel groen. Afgewisseld met accenten zoals de paarse alliums, en her en der lichte ‘wolken’ van de witte boterbloen.
Grote -zelfopgekweekte- buxusbollen geven de tuin ook in de winter een mooi strak aanzicht. Langs de enorme conifeer kun je doorlopen naar een vlonder terras aan de achterkant van de tuin. Ook bijna over de volle breedte. En direct daar achter, daaronder eigenlijk, een brede sloot. De coniferen die je tussen de donkergroene cipresvormige conifeer en de grijsbladige sierpeer rechts ziet staan aan de overkant van die sloot, in de tuin van de achterbuurman.
Wijka vertelt dat toen ze in dit huis kwam wonen de tuin bestond uit een vaal stukje gras; halverwege de tuin begon een helling naar het water. Daar was een zitje, buiten zicht van het huis. De cipresvormige conifeer was er al, iets meer dan een meter hoog en stond aan het begin van de helling – met trapje- naar de sloot. De eerst grote tuinactie was destijds de tuin ‘vlak’ maken door het grote vlonderterras op gelijke hoogte met het eerste deel van de tuin te maken. En dus een heel stuk hoger dan het watertje. Wijka vertelt: wij waren de eerste met zo’n terras , later gingen allerlei buren dat ook doen. De conifeer is nu reusachtig, maar mooi smal voor zijn grootte. Wijka wil hem absoluut niet kwijt. Wel heeft ze al een keer een stukje uit het vlonder moeten zagen, omdat de conifeer daar steeds meer tegen aan begon te duwen.
De gewone aardbei die we in de (moes)tuin gebruiken is een hybride. De botanische naam is Fragaria x ananassa. Er zijn veel varieteiten te koop, sommige soorten bloeien 1 maal , andere zijn doordragers. Al deze aardbeiden hebben witte bloemen, met vijf bloemblaadjes.
Aan het eind van vorige eeuw probeerden kwekers nieuwe hybriden te kweken die roze of rode bloemen droegen. Hiervoor moesten ze op zoek naar een andere plant dan een fragaria (die immers allemaal wit bloeien), en ze kwamen uit bij een nauw familielid: potentilla palustris, de wateraardbei. Net als de gewone aardbei, hoort de potentilla bij de rozenfamilie. Na het kruizen van beide soorten en toen weer terugkruizen met een andere aardbei leverde als eindresultaat een roze en een roodbloeiende aardbei. ‘Pink Panda’ werd gepatenteerd in 1991, ‘Lipstick’ kort daarna. Beide kunnen vruchten maken, die prima eetbaar zijn, en een beetje op de vruchten van de bosaardbei lijken. Kleiner dus dan die van de gewone aardbei, en laag in aantal.
Vanaf nu noem ik de roze aardbei bij ons in de tuin gewoon ‘Lipstick’. De kleur is opvallend, en vooral as het net geregend heeft stralend rood.
Voor vandaag, zondag, was het beste weer in de eerste helft van de ochtend voorspeld. Dus om half negen gingen we -vanuit huis- aan de wandel. Rondje van bijna 2 uur, dus mooi op tijd terug voor de koffie. En net voor de buien uit.
Langs het Friesche Veen, Landgoed Vennebroek, stukje van de Landgoederenroute. Een ruiterpaadje, heel smal, verboden voor wandelaars. Hoezo? En toen we er aan de andere kant uit kwamen -op een weggetje- stond er een artikel 461 -verboden-bordje. Huh? Waar blijven de paarden dan die dit ruiterpad volgen.
Mooie doorkijkjes op het boerenland net buiten Paterswolde. Hertjes hier en daar, heel veel zingende vogels. En groen, overal groen. Je zou dit maar als uitzicht vanuit je huis hebben….
Voor ons nog geen half uur lopen vanuit huis. Zo mooi.
Dit jaar veel witte vingerhoedskruiden in de tuin, naast de roze en lichtpaarse. Sommige witte hebben nog iets van stippelsporen binnen in de klokjesbloemen, deze is maagdelijk wit van binnen.
Afgelopen week was de Chelsea flower show. OF eigenlijk: zou de chelsea flowershow geweest zijn. 150000 bezoekers in een kleine week. Dat kon dit jaar natuurlijk niet doorgaan, alle grote evenementen zijn afgelast. Twee van de vaste presentatoren, Monty Don en Joe Swift waren toch elke avond, zoals in andere Chelsea-weken, op de tv. Deze keer elk vanuit hun eigen tuin, met familieleden die de camera vasthielden. Met fragmenten van de afgelopen 10 shows werd elke avond een ander thema belicht.
Vrijdag avond werd het digital-chelsea programma nog gevolgd door een ‘gewone’ Gardeners World. Met deze keer weer een rapportage van een mooie tuin in de Cotswolds. Bourton-on-the-Hill. Ik herkende het meteen. Vorig jaar daar -met Jitske- op bezoek geweest tijdens een tuinreis. De head gardener is Jacky Rae, een enthousiaste dame die al 19 jaar in de tuin werkt, de laatste twee als head gardener. Uit de reportage (van augustus 2019) bleek dat er elk jaar gigantische aantallen kleurige 1 jarigen worden aangeplant in deze tuin. Toen we de tuin in juni 2019 bezochten werd er nog volop geplant: de niet winterharde 1 jarigen. Wat een kleuren: rood, oranje, paars.
Tuinreisje naar het buitenland zit er voorlopig niet is. Wel meteen twee tuinbezoekjes gepland voor komende week. Ook dichtbij veel te zien.