Vorig jaar kwam Ina, van het koor, met haar schoonzus een keertje op tuinbezoek. Ze namen een paar plantjes mee en ‘reserveerden’ een molinia zaailing, die op dat moment niet verplantbaar was. Dit voorjaar kwamen ze de molinia’s ophalen. En van de week kreeg ik uitnodiging om op de thee of koffie te komen in de tuin van Wijka. Samen met Ina. Ik vroeg Jitske om mee te gaan en afgelopen vrijdagochtend gingen we langs.
In Zuid Groningen, maar een paar kilometer fietsen. Wijka woont vlak bij het Hoornse meer, 15 jaar geleden dit huis betrokken, en 4 jaar geleden de tuin geheel naar eigen wens en inzicht helemaal herontworpen en ingericht. Het is geen grote tuin, 10 meter breed en ongeveer even diep. Door het ontwerp en het gebruiken van de volle breedte van de tuin lijkt de tuin veel groter. Met ‘ de volle breedte’ bedoel ik: niet een pad in het midden en dan tegen de grens met de schutting/ scheding) met de muurtuinen aan weerszijden een border.
Wijka deed dat anders. Een schaduw terras vlak bij het huis, dan een strakke ruitvormige verhoogde border midden in de tuin. Grindpaden er omheen. De overblijvende vakken vol met planten, geen klein fijn grit, maar grote bladeren, stevige planten. Wijka zegt: ik houd vooral van baldvormen en structuren. Veel groen. Afgewisseld met accenten zoals de paarse alliums, en her en der lichte ‘wolken’ van de witte boterbloen.
Jette hoort erbij 
Cipresvormige conifeer
Grote -zelfopgekweekte- buxusbollen geven de tuin ook in de winter een mooi strak aanzicht. Langs de enorme conifeer kun je doorlopen naar een vlonder terras aan de achterkant van de tuin. Ook bijna over de volle breedte. En direct daar achter, daaronder eigenlijk, een brede sloot. De coniferen die je tussen de donkergroene cipresvormige conifeer en de grijsbladige sierpeer rechts ziet staan aan de overkant van die sloot, in de tuin van de achterbuurman.
Wijka vertelt dat toen ze in dit huis kwam wonen de tuin bestond uit een vaal stukje gras; halverwege de tuin begon een helling naar het water. Daar was een zitje, buiten zicht van het huis. De cipresvormige conifeer was er al, iets meer dan een meter hoog en stond aan het begin van de helling – met trapje- naar de sloot. De eerst grote tuinactie was destijds de tuin ‘vlak’ maken door het grote vlonderterras op gelijke hoogte met het eerste deel van de tuin te maken. En dus een heel stuk hoger dan het watertje. Wijka vertelt: wij waren de eerste met zo’n terras , later gingen allerlei buren dat ook doen. De conifeer is nu reusachtig, maar mooi smal voor zijn grootte. Wijka wil hem absoluut niet kwijt. Wel heeft ze al een keer een stukje uit het vlonder moeten zagen, omdat de conifeer daar steeds meer tegen aan begon te duwen.