Alles in en om onze tuin
Mag ik paardje rijden?, vraagt de kleine aan zijn vader,
Ik wil op je rug gedragen worden.
Toe maar, bromt Pa.
Elke dag gaan we wel even bij de vijver kijken, naar de groene kikkers. Inmiddels is de vijver zo begroeid dat we ze niet meer allemaal kunnen zien.Verborgen tussen het groen en onder het opstaande waterlelieblad.
Vaak zitten ze gewoon op een rijtje. Soms net een beetje anders.
Deze foto stond dit weekend in allerlei kranten en op sociale media. Ik las het verhaal in NRC ((zaterdag = papieren krant-dag). Toen ik een digitale versie van de foto zocht (kamerplant puccini) kwam ik de foto overal tegen. Amusant om te lezen wat de verschillende kranten schrijven. Over dit concert voor kamerplanten in het operagebouw van Barcelona. Die na het concert werden uitgedeeld aan verplegend personeel.
Ik werd geraakt door de foto en door de tekst in de volkskrant. Na een korte inleiding stond er: “Even wachten tot de gniffelpauze voorbij is.” En vervolgens vooral opriep om open en met verbeeldingskracht naar de foto te kijken. En naar het verhaal dat je daar zelf in ziet. Zoals de ‘smilies’ van lampjes. Die waren we eerst nog niet opgevallen.
Dit is wat het kijken naar de foto bij mij opriep.
We zijn allemaal groen
We zijn allemaal kamerplanten
Ook al heb ik brede bladeren, en jij smalle.
Groei ik in de breedte en jij in de hoogte.
We zijn allemaal kamerplanten.
We zijn allemaal groen
We zijn allemaal mensen.
Ook al heb ik een andere kleur dan jij.
Woon ik in Nederland en jij ergens anders.
We zijn allemaal mensen
Afgelopen maandag had ik – werkgerelateerd- een afspraak met Lucas. BIj hem in de tuin. En dan is er natuurlijk altijd even tijd om de tuin te bekijken.
Lang licht ’s avonds, net midzomer geweest. AFelopen week erg warm dus lang buiten. Deze foto’s zijn ’s avonds om 22:22 uur gemaakt. Een stukje achtertuin, en een opname omhoog: de olijf zit wat dunnetjes in het blad, maar heeft weer een enorme hoeveelheid bloemknopjes, al die kleine balletjes.
Vanmorgen vroeg naar de serre om de tuindeuren open te zetten. Blijken er al bezoekers te zijn op het overdekte terras. Goed 2 meter uit elkaar.
Goed toeven op zo’n terras.
Ze staan te stralen in de tuin, de vaste teunisbloemen. Ongeveer een halve meter hoog, en meer uitgesproken geel dan de grotere, tweejarige teunisbloemen. Het allermooist vind ik ze juist nu, als een deel van de bloemknoppen nog dicht is. Roodachtige harige knoppen.
Wij wilden gaan fietsen en of wandelen. Vrienden van ons, Mirjam en Pieter, zouden gaan kanoen in Drenthe. Wellicht treffen we elkaar, was de gedachte. De hele dag heen en weer appen om te kijken wie waar was. Wij bleken veel te vroeg bij de beek, de Hunze te zijn, waar Pieter en Mirjam zouden gaan varen. (Of zij waren te laat?).
In ieder geval hebben we een prachtige dag gehad. Om 9 uur op de fiets, en na een rondje van 70 km, weer thuis. In het dal van de Hunze aan de ene kant van de Hondsrug, en later in het dal van de Drenthsche Aa, aan de andere kant van de Hondsrug. ‘ s Morgens het rijk alleen, nieumand onderweg. Het laatste stuk ’s middgas, in de buurt van Annen en Zuidlaren wel veel fietsers op de weg, soms lastig op de smalle schelpenpaadjes in het bos.
Wat voelt dat rijk!
Zomaar op een doordeweekse maandagmiddag op tuinbezoek.
Het had de maandagochtend (15 juni) aan een stuk door geregend.
Even leek het erop dat ons plan in het water zou vallen.
De regen stopte, de zon kwam er bij.
Met Jitske op weg naar Friesland, naar de Wylgen (vertaling voor de niet-Friezen: de wilgen). We gingen op bezoek bij Sjoerdtje, een vriendin van Jitske nog van de lagere school!
Een oude boerderij, de afgelopen jaren helemaal afgebroken en steen voor steen weer opgebouwd. Prachtig. Dar helpt het dat Sjoerdtje altijd als werkvoorbereider in de bouw heeft gewerkt. Anders begin je misschien niet aan zo’n klus. Wij waren er vooral voor de tuin, dus snel naar buiten.
Uitkijkend over een grootgrasveld, overlopend in de weilanden daarachter (borrowed view). Rechts een lange bloemenborder, ongeveer 1,5 meter breed, als eilandborder in het gras. Makkelijk om van twee kanten bij de planten te kunnen komen. Vol met bloemen, vorm, kleur .
Bij elk plantje heeft Sjoerdtje een verhaal.
Die was van mijn beppe, dat is een roos van mij moeder, die pepermunt-boom van Piet gekregen ipv een bosje bloemen. Die heb ik van Sietske. Dat plantje komt bij De Rode Pimpernel vandaan. Die heb ik gezaaid van zaden die ik uit Frankrijk kreeg,
De parasol was niet meer nodig, de 10-20 jaar geleden aangeplante bomen gaven heerlijk schaduw. Vogelhuisjes -en vogels- in overvloed. Onder 1 huisje waar koolmezen hadden gebroed zag Sjoerdtje allerlei plukken (schapen) haar liggen. Even schrok Sjoerdtje, ze dacht dat de steenmarter het nest had geruimd. Nee hoor, koolmezen waren een tweede nest begonnen in hetzelfde nestkastje en hadden de nestkast zelf eerst goed schoongemaakt. Inmiddels hoorden we de jongen van tweede nest al weer piepen.
In de tuin allerlei Engelse invloeden, een roos uit Engeland, zaadjes uit Engeland, maar ook een “nursery bed”. Vlak naast de moestuin van Piet een rij bakken waar allerlei planten en bloemen kunnen worden opgekweekt.
Mooi tuinbezoek.
En als afsluiting nog even langs Burgum, bezoekje (met 1,5 meter) aan Jitskes moeder. En zeer enthousiaste hond Beike. Wist je dat zo ongeveer alle Friesche honden Beike heten?
Langlevende plant: neergezet toen we de pergola bouwden ruim 20 jaar geleden. Elegante witte bloempjes wiegen in de wind. Ik zag bij Sjoerdje dat er ook een versie is met donkerblad. De bloempjes hebben dan een lichtroze zweem.
Broer en zus? Samen in een pot.