De sfeer van een foto kan heel anders zijn als je met het licht mee fotografeert of er juist tegen in. De verhoogde plantenbak met stipa tenuissima’s aan de voorkant van ons huis heb ik al vaak gefotografeerd.
De twee foto’s van vandaag zijn ongeveer om half vier ’s middags gemaakt (zon onder half 5), met een tussentijd van een halve minuut, en net een ander gezichtspunt.
MeelichtTegenlicht
De drie raampjes zitten boven het bureau van mijn (thuis)werkkamer. De erker, gericht op het zuiden in het plekje waar we elke dag samen koffie of thee drinken. Heerlijk als de winterzon daar naar binnen schijnt.
De appels van de Groninger Rode Kroon verzamel ik altijd als wintervoorraad voor de merels. In de schuur is de kruiwagen gevuld met valappeltjes. De appels die nog aan de boom zaten en die ik geplukt heb (dus geen buts) liggen naast elkaar op dienblaadjes op de werkbank in de verre schuur. Af en toe verdwijnt er een als Muis langskomt. Ook dit jaar eet Muis steeds maar van een appel tegelijk. En ze maakt de appel helemaal op in ongeveer een week/ 10 dagen, voordat ze aan de volgende begint.
Appels in de schuur. Rechtsachter de appel waar Muis nu mee bezig is. Foto 1 en 2. Voor de merels leg ik de verse appels op een rijtje langs het pad. Foto 3. Ze maken er wel een beetje een zootje van. Foto 4.
Als ik zo een rondje loop zie ik heel veel siergrassen in de tuin. Deels wintergroen, deels herfstverkleurend. De grootste zeker twee meter hoog, ijl of juist heel robuust. En een heel stel ook lage ‘koepeltjes’ van gras.
Klik op de foto’s
Ooit gehad, en verloren: lampepoetsergras. Die kwam altijd heel laat op gang. Een eindje verderop in de straat staat er een in de voortuin, en op het parkeerterrein van het transferium aan het eind van de straat staan er heel veel. Die zien er allemaal mooi uit in lage zonlicht van eind november. Dat is er een die er wel bij kan. Op het lijstje genoteerd.
Heb je nog een tip voor een tussenmaat-grasje, iets van een cm of 70-80 hoog, ik hoor het graag. Ik vind ze toch wel erg mooi zo laat in het seizoen!
Corianne zette de stap om alle aandacht te geven aan waar ze blij van wordt: het ontwerpen van tuinen en adviseren over tuinontwerpen. De tuin, planten en beesten hadden altijd al haar aandacht. En ze ontdekte dat ze heel veel energie en voldoening krijgt uit het helpen van anderen met hun tuin. met advies of een ontwerp. Voor een hele tuin of alleen een moeilijke hoek. Op haar website vind je voorbeelden.
Paar citaten van Corianne:
Ik probeer te behouden wat mooi is en wil hergebruiken wat goed is. En ik heb een tuinkas waarin ik eindeloos zaai, verspeen en stek.
Ik heb een persoonlijke voorkeur voor geurige, bruikbare en/of eetbare planten, voor afwisseling in vorm en voor tuinen vol leven, waarin altijd wat te zien, ruiken, proeven of plukken valt.
Hoe kom ik nu bij Corianne. Zij woont in Well in Limburg en ik in Groningen. Nogal een eind uit elkaar, De link is goede vriendin en Groentjelezer Ingrid, die ongeveer halverwege woont. Ingrid heeft al heel wat plantjes vanuit Groningen meegenomen naar Maarssen. EN stekjes daarvan gaan nu weer door naar haar zoon, die binnekort nog meer ruimte (eerste huis en tuin) heeft. Corianne is de schoonzus van Ingrid en krijgt ook al 5 jaar de weekmails met de nieuwste stukjes op dit weblog. Hoewel we elkaar dus nooit live gesproken hebben, is er wel digitaal contact.
BIjgaande foto’s kreeg ik van Corianne, als aanvulling van wat ze al op haar website plaatste. Ga gerust eens kijken.
Nul graden vanmorgen, stralende zon, en koude wind. Deze week voor het eerst de winterjas van stal gehaald en dat was lekker bij onze wandeling halverwege de middag. Nog steeds volop zon, paar graden boven nul. Na de wandeling nog even een rondje door de tuin. Tjonge, jonge, langzamerhand veel siergrassen in de tuin. Deels wintergroen en deels afstervend boven de grond. Zoals de molinia die nu helemaal oranje geel is, tegen het bruine aan. De halmen beginnen om te vallen en het deel dat over het grasveld viel heb ik er afgetrokken. Bij sommige grassen zitten de afgestorven halmen vast, die moet je echt afknippen als je ze kwijt wil. De halmen en grasbladeren van de molinia lijken meer op bladeren aan bomen en struiken. Ze verkleuren in de herfst en vallen dan af. Als ik nog even een week of twee wacht dan kan ik zo, zonder snoeischaar al het bovengrondse spul, halm en blad van de molinia verwijderen. Armen vol, dat wel. Want de pol is inmiddels reusachtig geworden. Maar straks is er dus even niets meer van te zien. Bijna alles zit ondergronds. Als ik er aan denk maak ik een foto voor jullie. Een grote cirkel kale grond met in het midden een lichte verhoging met bobbeltjes, waar volgend jaar weer nieuwe halemn tot 2 meter hoog uit omhoogschieten. Bijna elk jaar in het voorjaar vergis ik me weer en zet ik allerlei plantjes in dei cirkel. Heel leuk, maar dan ben ik weer vergeten dat de pol molinia zoveel blad krijgt dat alles wat onder de pol staat jammerlijk verpietert: te droog en te donker. Misschien dan een keer hele vroege planten of bloembollen er onder zetten?
Foto van 8 november toen deel van de halmen en het blad nog groen was.
Her en der staan zaailingen, die nu nog smal zijn, ongeveer 10 halmen. Zo is deze reuzenpol ook begonnen. Dit is het moment om bij de zaailingen stokjes te zetten, zodat ik in het voorjaar weet waar de kleine exemplaren staan, die ik dan kan uitsteken en oppotten voor liefhebbers.
In een kom van wilgenstaken nodigt Merijn Vrij bezoekers uit een moment van bezinning te nemen. Beschouwend stilstaan tussen de wilgen: Comtemplatio Salix.
Goed kijken, Eddy staat midden in de cirkel
Klimaatadaptatie is de uitdaging waar we nu serieus werk van moeten maken, vindt Merijn Vrij. Indit werk is ’tijd’ de vierde dimensie als belangrijke beeldende factor meegegeven. In de loop van de jaren groeien de nu nog dunne staken uit tot een massief groene long midden in de Hortus.
Een moment alleen tussen de wilgen/ even wachten op uw voorganger. De wilgencirkel staat midden in een grasveld, met een paadje er naar toe en er in. Hoewel het werk voor Corona is ontworpen, past het goed bij de 1,5 meter samenleving. Het is de bedoeling dit werk in je eentje te ervaren. Dus om de beurt.
Merijn Vrij is landschapskunstenaar, en maakt (groene) projecten in de openbare ruimte. www.merijnvrij.nl
Half uurtje voor de zon ondergaat, zeker in de herfst, met weinig wolken heb je wonderschoon licht. Dit is vrijdag 20 november, op een van onze vast ommetjes, langs de Moarweg,
Een brede sloot, een rietkraag, berken. Gewoon wonderschoon.
De grote glazen kas in de hortus is al een tijd verdwenen, was te gevaarlijk geworden, en onderhoud te kostbara. Er is nog wel een kan, met (sub) tropische planten, een stuk kleiner, en met plastic wanden. We zijn er al lang niet binnen geweest, vandaag wel. Met de zon volop schijnend, rond het middag uur, een aardig temperatuurtje. Her en der stonden nog planten in bloei zoals deze dahlia. Op een van de foto’s zie je zelfs een dikke hommelkoningin.
Dahlia in knop
Nou is het niet zo gek om op dit tijdstip nog een bloeiende dahlia te zien. Ook buiten, als je steeds de uitgebloede bloemen afknipt, kunnen ze nog bloeien. Tot aan de eerste echte vorst. En in de bescherming van de kas vast nog een stuk langer.
Dahlia blad
Het is niet de bloeitijd die ik zo bijzonder vind van deze dahlia. Het is de hoogte van de plant! IK kon ht bijna niet geloven, maar blad, bloemknop, bloem, ontegenzeggelijk een dahlia. Maar wel een hele grote. Zeker 4 meter hoog, met de kroon helemaal tegen het dak van de kas aan. En dat in 1 jaar. Dat moet een gigantische dahlia knol zijn, onder de grond. De afgesneden stengels van eerder bloeijaren zijn zeker 5-6 cm in doorsnee. Een Dahlia XXL.
Dahlia 4 meter hoog, op de achtergrond een banaan.Hommelkoningin in hart bloem
Vorig jaar, bij tuinreis met Jitske in de Cotswolds, kwamen we bij een van de tuinen de bijzondere Wollemi Pine tegen. Zie de laatste foto van het blogje van 7 juli 2019.
Blijkt er een exemplaar een stuk dichter bij te staan. In de kas in Hortus Haren. Op een kwartier lopen van huis! Ben ik vast al vaker langs gelopen, maar vandaag stond ik ineens oog-in-oog met dit ‘levende fossiel’.
