Alles in en om onze tuin
Eerste helft juni is een geweldige tijd in onze tuin. De rozen (kloimrozen/ramblers) hebben elk jaar een wedstrijd, wie opent de eerste bloem? Twee weken geleden was Pauls Himalayan musk (de lichtroze), de eerste met 1 bloem. En dat terwijl Ghislaine de Feligonde al een tijdje haar knoppen oranje liet doorschijnen….
Nu overal watervallen van rozen.
Een paar foto’s en een filmpje.
Link naar filmpje onder de foto’s.
Genieten hoor.
Game of Thrones is afgelopen en we weten niet waar de laatste draak naar toe gevlogen is. In de tuin zijn de drakentongen in ieder geval achtergebleven. De persicaria microcephala ‘Red Dragon’ is een ijzersterke vaste plant die in no time van uit het niets uitgroeit tot een flinke bol van ongeveer 1 meter doorsnee.
Deze foto is direct van ons terras genomen en omdat de persicaria nu al zo groot is is er weinig te zien van de mooie knalpaarse geranium die er achter staat (helemaal links zie je nog een paar bloemen.
Omdat net de Chelsea Flower show geweest is en ook Monty Don in Gardeners World nog herinnerde aan de ‘Chelsea Chop’, heb ik die toegepast op deze persicaria. Ongeveer 1/3 ingekort. Ik heb een flink aantal van de afgeknipte stengels in een glas water gezet, en ik verwacht dat ze binnen de kortste keren wortelen. De meeste persicaria soorten doen dat heel makkelijk.
Dan kan ik een nieuwe plant wat verder naar achter in de border zetten, en in het najaar deze eruit halen. Onder de persicaria blijkt zich namelijk nog een leuk polletje voorjaarslathyrus te bevinden, die nu helemaal verdwenen is onder de grote draak.
Afgelopen week maar liefst drie keer forse wind gehad, met windstoten tot windkracht acht. Twee maal ’s nachts, en afgelopen zaterdag overdag.
Altijd weer een beetje spannend om dan de tuin in te lopen en te kijken hoe het erbij staat, of ligt. Wij zijn steeds de dans ontsprongen. De schade was: een afgebroken tak van een buddleja, aantal geknakte siergrashalmen, twee omgevallen vingerhoedskruiden, en een grote tak van de egelantier die nu een (weinig gebruikt) paadje verspert. Omdat de egelantier net bloeit, laat ik de tak even zo als ie is, en loop ik gewoon om. Oh ja, de gieter is ook omgewaaid.
Iets verderop in Groningen zag ik begin van de week flink wat afgerukte takken en op een klein perkje vlak bij de universiteit zelfs bomen om.
Een dankbare plant, schildersverdriet. Andere namen zijn steenbreek of hoe-langer-hoe-liever. Die laatste naam snap ik overigens niet, de bloemstengels worden niet langer dan 15-20 cm. Of slaat het op de lange bloeitijd? Dan snap ik het wel. De Saxifraga x urbium heeft wintergroen lage rozetten, een soort bekertjes met gekartelde blaadjes, en in mei-juni komt midden uit dat bekertje een bloemstengel met een heleboel kleine roze bloempjes. De rozetten zijn 5-8 sm in doorsnee en niet hoger dan een paar centimeter. Breiden zich op gunstige plekke goed uit tot een tapijt en dan krijg je wekenlang een roze wolk van bloemetjes.
Bij ons staan ze op een paar plekken langs het tuinpad dwars voor de serre langs. Afgelopen zeer droge, hete zomer, zijn aan aantal rozetten verdroogd, maar die schade is allang weer ingehaald. Zon of halfschaduw is prima, mooiste als je ze niet laat overgroeien met hogere planten (en dat zijn bijna alle planten).
Vingerhoedskruid in het Nederlands, foxglove in het Engels. Een spectaculaire tweejarige wilde plant. Halfschaduw, bosrand, dat vind ie fijn. Vaak tinten roze, soms tinten wit. En elke bloem met zijn eigen stippenpatroon aan de binnenkant. In de voortuin heb ik dit jaar een heleboel planten laten staan. Glorieus nu, mooiste tijd, deel van de bloemen al uitgebloeid, en de belofte van nog een heleboel extra. De hommels zijn er blij mee, en duiken enthousiast van de ene in de andere vingerhoed.
Eerder deze week voorspelden ze 30 graden voor vandaag, zondag 2 juni. Ik geloofde er niks van. ’s Avonds lekker met fleece op terras. Ze hadden toch gelijk, de weermensen. Zat vandaag niets anders op dan op bankje in de schaduw een boekje lezen.
En met hoedje op een rondje door de tuin, op ‘jacht’ naar een stilzittende libelle. Dat is niet zo mooi gelukt, ik probeer het nog wel eens. Een paar andere foto’s in plaats van de libelle.
Citroengeel habben we eigenlijk nog niet in de tuin, behalve de citroenvlinder dan. Maar nu wel, een vaste leeuwenbek. Antirrhinum braun-blanquettii voluit. Volgens Brian kabbes heeft ie een rijke langdurige bloei van juni tot september. Hij vindt hem prachtig!
Geel met witte bloemen, volgens het label. Dat klopt. De 60 cm hoogte haalt ie niet, eerder 40. Maar misschien wordt ie volgend jaar hoger. Na terugknippen zou hij kunnen gaan herbloeien. Maar nu nog even niet. Mooi laten wezen.
Vorige week keamen Berthil en Marion eten. WE zouden ’s avonds naar de schouwburg gaan, vooraf aten we bij ons. met zijn vieren. Wederom (net als vorig jaar, zelfde soort afspraak), prachtig weer en lekker op het terras eten. Marion bracht een plant mee, een Thunbergia, Suzanne met de mooie ogen. Je hebt ze in tinten geel, maar ook in kanloranje, zoals deze. En uiteraard met de bijna zwarte hartjes.
Als je echt in het hartje kijkt, zie je in de keel van de bloem ook nog wat kleine gele streepjes.
Niet in de hete middagzon zetten, dan verbleken de bloemen wat. Onze plant staat nu tegen een oostmuur, wel ochtendzon, maar daarna in de schaduw van het huis.
Prima weer dit weekend. Hier in het noorden gister graad of 18, vandaag net boven de 20. Veel zon. Het aangekondigde onweer bleek net boven en onder ons langs te schuiven. Geen drup. Het voorstel deel van de achtertuin, vlak bij het terras is een kleurige bloemenzee, met vooral veel akeleien en gerania.
Gister middag door de tuin wandelend viel mijn oog van een afstandje op de ruit, die bijna in bloei gaat. Groter dan voorgaande jaren, met veel lilabloempjes. Ik kwam dichterbij en verbaasde me een beetje dat ook de bloemstengels zo lila gekleurd waren, kon ik me niet herinneren van voorgaande jaren. Vrolijk gezicht.
Nog dichterbij en toen zag ik dat de stengels lila waren, niet van zichzelf, maar van een invasie van lila kleurige luizen. Tja….
