Camino Groningen – 2e keer

Het was op een wat mistige, koude november ochtend, vlak bij het kerkje van Middelbert…
… een opstootje: een ridder te paard en een bedelaar.
Een hond stond te kijken… of was het een hond?
Het was Sint Martinus, die aan wandelaars een stukje van zijn mantel uitdeelde. En drie gidsen van het Pronkjewailpad, die de wandelaars de laatste etappe zouden gidsen…. op weg naar de Martinikerk in Groningen
Door het stille Groningse land…. langs het Bevrijdingsbos. Het was een ‘barre tocht en zelfs drie gidsen konden niet voorkomen dat de wandelaars een stuk de verkeerde kant op werden geleid….
… maar alles kwam goed. Op het Martinikerkhof werden de wandelaars opgewacht door (alweer) Sint Martinus, hier begeleidt door Paul. Ze werden als helden binnengehaald…
…. en kregen in de Martinikerk warme woorden van welkom en een halve medaille.
De tocht van 250 km (Noord) of 350 km (zuid) was volbracht. Er werd afgesloten met het Gronings volkslied.…
… we mogen ons nou echte ‘Grunnegers’ noemen, en sloten in stijl af met een eierbal en mollebonen.

Vorig jaar liepen we de Noordroute van het Pronkjewailpad, dit jaar de zuidroute. In 2020 moeten we een andere route verzinnen, en in 2021 kunnen we weer los. Dan is de Oostroute gereed!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *