Alles in en om onze tuin
Eind vorige maand stuurde ik voor de afwisseling weer eens een tuinfoto op naar de website van Groei en Bloei. Net de laatste dag van augustus. En toen stond mijn ingezonden foto opeens als ‘openingsfoto’ voor de maand augustus. Geinig.
Het pluis van een wilgenroosje bij ons in de achtertuin. Op de site van de Flora van Nederland kun je ook een filmpje bekijken. In grote aantallen, langs een bosrand, is een paarsroze zee van wilgenroosjes een impossant en vrolijk makend gezicht. Moet je wel iets eerde in het jaar zijn, juli/begin augustus. Nu is het meeste roze verdwenen.
Wilgenrozenweetje
De bloemen van het wilgenroosje en het ‘harig wilgenroosje‘ lijken zoveel op elkaar dat Linnaeus beiden als één soort behandelde. Toch zijn beide soorten wel goed van elkaar te onderscheiden. Blad en bloeiwijze zijn anders en ze hebben verschillende kleuren stuifmeel. Toen bleek dat onderlinge kruising niet lukt, is het ‘harig wilgenroosje’ als aparte soort naar het geslacht Epilobium verhuisd.
In maart had ik de zaadjes van de peper Cayenne Ring of fire gezaaid. 6 zaailingen heb ik in grote potten gezet en de oogst is prima. De planten eert in de serre, totdat het zo heet werd. Sindsdien staan ze buiten, een deel overdekt een deel in de open lucht. Elke keer een pepertje, als we ze gebruiken willen. Of drie, toen Eddy vorige week kip Piri-Piri maakte.
Van een plant heb ik de laatste peper al geoogst en toen ik vandaag de plant op de composthoop wilde gooien zag ik opeens nieuwe bloemknopjes. Wordt waarschijnlijk nooit meer rijp, maar acht. Deze plant gewoon weer in de serre gezet,
De tuin kleurt geel en
draad na draadje weeft de spin
de herfst aan elkaar.
Zaterdag liepen we de een na laatste etappe van Pronkjewail wandelroute Noord. Van Steendam (eigenlijk Siddeburen), langs het Schildmeer, door het moerassige natuurgebied ’t RoegWold, via Schaaphok en Woudbloem (echt waar) naar Kolham. 230 kilometer hebben we er nu opzitten, waarvan 25 voor deze etappe.
In de verschillende dorpjes zijn stempelposten, en deze keer was er onder andere een rustpunt bij de Wildemansheerd in Schipwolde. Behalve de stempel op de kaart kregen we een zakje met…. toastjes. En die konden we zelf besmeren met de zelfgemaakte aardbeien/rabarber jam in de koelkast. Zelf smeren, want zo’n rustpunt is ‘zelf-service’. De vrouw des huizes was wel aanwezig, en samen met haar zus bezig in de tuin. Mooie gelegenheid om een tuinpraatje te maken. Er lag een foldertje van open tuinen Groei& Bloei in het rustpunt-huisje. Of ze ook mee deden, vroeg ik. Nee, zei zus 1 , vroeger deed onze moeder mee. Nu willen we eerst de tuin wat meer op orde krijgen, voordat we eventueel weer een keer mee doen. Aan de noordkant van de tuin een gemetselde tuinmuur, met raampjes erin. Ziet er altijd leuk uit. Engels. En een mooie plek voor een beeldje.
De andere zus bleek de tuinvrouw te zijn van een medetuinier hier in Haren. We blijken een gezamenlijke tuinkennis te hebben. Ik nodigde haar uit om ook eens bij ons langs te komen.
Op twee plekken in de tuin heb ik wat brandnetels, op de ene plek echt neergezet (ergens uit de berm gestoken), op de andere plek is ie zelf gekomen: tussen de herfstframbozen. Niet helemaal handig, maar a la. Waarom de brandnetels? Voor de vlinders, het is waardplant voor de rupsen van diverse vlinders. Volgens de boekjes dan. Vandaag ben ik ze weer eens goed gaan bekijken of ik rupsen of poppen kon vinden. Nee. Weinig aangeknaagd blad. En ook weinig vlinders.
Voor we op vakantie gingen half augustus had ik alle uitgebloeide buddleija pluimen afgeknipt, en nu paar weken laten, staan ze weer mooi in bloei. Maar weinig insecten bezoek. Hopelijk gaat dat volgend jaar beter.
Vandaag gezien: 1 kleine vuurvlinder, 1 muntvlindertje, 1 atalanta, 1 boomblauwtje, en div koolwitjes (klein en groot).
Na de lange hete en droge zomer waren sommige planten al in de herfststand gegaan. Nu het weer koeler is en regelmatig wat regen valt besluiten sommige planten nog een tweede ronde bloei te geven. Heel opvallend is dat een heleboel teunisbloemrozetten, waarvan ik verwachtte dat ze volgend jaar zouden gaan bloeien, toch opeens de geest kregen en besloten dit jaar hun stengel de hoogte in de laten groeien. De eerst lichting teunisbloemen is bijna uitgebloeid, maar er is een hele serie bijgekomen, die tot aan de vorst vooruit kunnen (zoveel bloemknopjes zitten er nog aan).
De rode sieraardbei is ook weer in bloei geschoten. Op de eerste dag zijn de bloemen helderrood, van een soort rood dat je in de tuin niet vaak tegen komt. Dag 2 of 3, en ze verbleken naar lichtrood en roze. En zoals elke rechtgeaarde aardbei doet, maakt ook deze heel enthousiast uitlopers, waar allemaal nieuwe plantjes uit kunnen komen. Een leuk bodembedekkertje.
Dit voorjaar heb ik de pol helenium Tura gedeeld. Afzonderlijke rozetten opgepot en zo had ik er opeens een stuk meer. Normale grootte is 100-120 cm. Vaak blijven ze netjes overeind staan, dit jaar zijn er een paar scheef gezakt in een dikke bui. Drie exemplaren staan nog steeds in hun 9×9 potjes. Nogal klein potje om een stengel van ruim 1 meter in evenwicht te houden. Toen het zo warm was, in juli, heb ik de bloemstengels gehalveerd, een beetje verlate ‘chelsea chop’. Toen ik er vandaag langs liep zag ik dat er allemaal bloemknoppen aan het ontstaan zijn in de oksels van de bladeren. Mooi, als de eerste lading heleniums uitgebloeid is, krijg ik nog een tweede rond, van de gehalveerde heleniums. Nu nog een plekje vinden om ze in de volle grond te zetten.
We keken er al de hele zomer naar uit. Kolibrivlinders bij ons in de tuin. In warme zomers vliegt ie hier ook rond, en dan zou de vlinder er dit jaar zeker moeten zijn. maanden lang niks. Bij onze wandelingen in Noord- Groningen kwamen we ze op verschillende plaatsen tegen. maar bij ons dus niet.
Tot vandaag! Ineens hing er een bij de budleija. Drie weken geleden, vlak voor onze vakantie, had ik alle uitgebloeide pluimen afgeknipt. En nu staat ie weer volop in bloei, wel met kleinere pluimen. En een mooi aanbod voor de kolibrivlinder. Die houdt van bloemen met lange halsjes, waar ie fijn met zijn lange long in kan. Een ingebouwd rietje, voor de nectar diep in de bloem.
Achter in de tuin, in het bosperk waar pruim en omgevallen appelboom staan, ligt een stukje boomstam. Ooit was dat het hakblok, waar onze vroegere buurman, Ome Job, zijn hout op kloofde met een bijl. Ik vond het blok in de schuur, en heb eerst geprobeerd er een bijenhotel van te maken.
Dat ging niet goed, het hout was al zo verweerd dat de gaatjes rafelig en vezelig waren. Geen metselbijtje waagde zich er aan. Toen het blok van de standaard viel waarop ik het gezet had, liet ik het daar liggen. En nu is het een mooi voetstuk voor (buur)poes Suzan. Die zit graag in het zonnetje, en op hout. Bingo.
