Alles in en om onze tuin
In het kader van het geweldige hortensiajaar, nog een paar foto’s.
Met aan het eind een mooi moment.
De hortensiatuin in de Hortus Haren heeft een paar traptreedjes. Lastig met een rollator. Dit mevrouwtje liet haar rollator boven aan de treedjes staan en werd door haar man heel teder en liefdevol begeleid, om dicht bij de bloemen te kunnen komen.
Niet een, maar drie (nee, vier) foto’s.
Van de zonnehoeden.
In de Hortus Haren.
Zooooo fotogeniek.
Gewoon met telefoon.
BIj het uittrekken van wat onkruidjes uit het grindpad, had ik voor ik het wist ook een bonsai vergeet-mij-nietje uitgetrokken. Echt minuscuul, zie de foto’s. Het is helemaal geen bloeitijd voor vergeet-mij-nietjes, maar dit kleintje deed het mooi maar even. Midden in juli.
Sophie was op bezoek in Londen.
Bij haar dochter.
Ook bezocht ze Kew gardens.
En stuurde mij een paar foto’s.
Van een hele grote bijenkorf: the HIVE.
Je kunt er in, en hoort dan gezoem.
Ik zag een aankondiging in het lokale krantje van een workshop mandala’s tekenen in de Hortus Haren. Op dinsdagmiddag, dat wel. In een opwelling dacht ik, laat ik dat eens doen. Was wel geinig. 7 vrouwen en 1 man waren twee uur lang aan het kleuren en rondjes draaien met de passer. We maakten elk twee mandala’s, de eerste free format zonder passer, uitgaande van een stip op een rond vel papier. De tweede met passer, en als uitgangspunt een halve lotus, 6 bloembladeren.
Aan het eind van de workshop legden we alle tekeningen naast elkaar, allemaal anders. Een impressie, de laatste twee zijn van mij.
Opvallend vond ik hoe de figuren met elke kleur die je toevoegt van karakter verandert. Dat zie je alleen gedurende het tekenen, want je kunt -op papier- niet even ‘undo’ doen, en de laatste kleur weer weghalen. Dus als je het zelf wilt ervaren…. haal je doos met kleurpotloden tevoorschijn en maak er zelf eens een.
Jaren geleden een keer een stekje van de roomse kervel meegenomen van een plantenruil. Staat in de voortuin. Alleen wat loof, daarna verdween ie in geweld van andere groeiende planten. Dit jaar moet ie gebloeid hebben, bewijs in de zaden op de foto. Lijkt nu dus echt aangeslagen. Volgend jaar toch eerder gaan kijken om de bloemen nog mee te krijgen.
Komend weekend, eerste weekend van augustus, kan iedereen weer mee doen met het tellen van soorten vlinders in de tuin, de tuinvlindertelling 2016. En ook het aantal van elke soort. Twee weken geleden was een van onze vlinderstruiken al in bloei, extreem groot dit jaar, en dus veel pluimen. Met het warme weer half juli was het een enorm vlinderfestijn.
Vrijwel alle vlinders waren dagpauwogen, van onder bijna zwart. Van boven met prachtige kleuren. Op enig moment telden we (schatting) bijna 50 (!) dagpauwogen in die ene struik, zie dit filmpje voor een impressie. Tja, maar die kunnen we niet meetellen voor het vlindertelweekend volgende week. Misschien zien we dan wel meer soorten.
De tuin is vol, en de belangrijkste tuinactiviteit in deze tijd van het jaar is het vrijmaken/ vrijhouden van de paadjes. Een paar paden achter in de tuin, maar ook het (te smalle) pad naar de verre schuur. Twee weken geleden, op 17 juli, ben ik genoeglijk een aantal uren bezig geweest om dit pad plantvrij te maken. En passant had ik ook 10 potten vol met mooie longkruiden, en een serie kindjes op moeders schoot. Want weggooien is ook zo wat.
Of het nou aan de warme dagen lag, 18 en 19 juli waren extreem heet, of dat er een dikke duif in de fluweelboom is gaan zitten…. Op dinsdagavond 19 juli tegen zes uur thuis van werk gekomen, nog niets aan de hand. Toen we een kwartier later op het terras kwamen om te gaan eten en over de tuin uitkeken…
De boom is ‘omgezegen’, omver gezakt, net boven de grond afgebroken. Niet door wind of stortbui, maar vanzelf (of misschien toch die dikke duif?). De binnen kant van de stam en takken hadden donkere, bruine vlekken, waarschijnlijk een of andere schimmel. We hebben de boom maar meteen in stukken geknipt en gezaagd en op de takkenwal gelegd. Wel jammer dat ie nu al is gaan liggen en niet pas in de winter: dan hadden we nog wat langer van de net rood geworden kaarsjes en eventuele vlammende herfstkleuren kunnen genieten.
Het volgende weekend weer bezig geweest de enigszins geplette planten, waaronder de crocosmia weer wat rechtop te krijgen en van het pad af.
In de fotoserie van de buurman uit de Butchart Gardens/ Canada zaten ook foto’s van het meer wilde deel van de tuin. Het is aangelegd, prachtig natuurlijk. Eind juni, en de (oranjeorde) akelei staat nog in bloei. Deze kleur zie je in Nederland niet veel, en ook niet op dit tijdstip. Op de onderste foto, een prachtige plant. Ik denk een Castilleja, een plant uit de bremraapfamilie. Paintbrush, verfkwast, op zijn Engels. Er zijn er een heleboel, voornamelijk in Noord en Zuid Amerika. Mark Egger, heeft er een studie van gemaakt, en na zijn pensionering een mooie foto site op Flickr. Ik heb een mail gestuurd met de vraag of ie weet welke castilleja het is.
Op dit weblog schrijf ik meestal over de eigen tuin, of een tuin die ik bezocht heb. En soms over een tuin die een lezer van dit blog bezocht heeft. Van Reint, onze buurman kreeg ik een hele USB stick vol met foto’s van de Butchart Gardens, een park/tuin die de buren bezocht hebben in Victoria, Canada.
Ruim honderd jaar geleden een groot gat in het landschap, een inmiddels uitgeputte kalkgroeve. The Butchart familie had hier goed aan verdiend, en de vrouw des huizes, was een ondernemende vrouw. Aanvankelijk werkzaam voor het bedrijf als chemicus. En later had zij de visie (en het geld) om van het uitgewoonde terrein een prachtige tuin te maken. Een flink deel van het terrein bestaat uit het kleurige eenjarigen of ‘floral displays’ zoals de Engelesen zo mooi zeggen. Naar Victoriaanse traditie worden de borders en manden elk seizoen met nieuwe planten gevuld, steeds nieuwe kleuren, langs strak gemaaide, golvende gazons. Dit deel van de tuinen is zeer ’tuinman-intensief’.
