Beetje rommelen in de tuin en soms kom je dan zo’n pop tegen. Roodbruin glanzend, met een puntje. Dat het iets van een insect is zie je wel aan de segmenten en aanzet tot vleugels. Het is de pop van een vlinder, maar welke? Deze kwam ik tegen toen ik de potten op het terras aan het opruimen en legen was. De pop voorzichtig opgepakt en in de tuin, onder een struikje en wat blad gelegd. Voor volgend jaar, dan komt er een pijlstaart of uiltje (beiden nachtvlinders) uit. Maar welke? Dat zal ik nooit weten. De poppen lijken -voor een poppenleek- erg op elkaar.
De laatste 5 jaar hebben we de vier routes van het Pronkjewailpad gelopen. Meer dan 1000 km door de provincie Groningen, verdeeld in een Noord, Zuid , Oost en West route. Elke route kun je in etappes indelen naar believen. Wij liepen meestal tussen de 12 en 22 km, steeds een beetje uitkienen hoe begin en eindstop van een dag met openbaar vervoer te bereiken was. Streven was 1 route per jaar, maar de Oost route hebben we uiteindelijk in twee jaar gelopen. Corona kwam er tussen en we hadden toen niet zo’n trek om in het Openbaar Vervoer te reizen als het niet echt nodig was. Elke route werd begin november van een jaar afgesloten met een ‘Camino’, een gezamenlijke wandeling met alle deelnemers die de route hadden uitgelopen. Bij de Camino kreeg je dan aan begin en eind nog een laatste stempeltje om de stempelkaart compleet te maken.
Icoon (en ook logo) van de pronkjewailroutes is Sint Martinus die zijn mantel in tweeën scheurt om een bedelaar ook wat warmte te geven met een halve mantel. Beginpunt was deze keer Maartenscollege in Haren. Handig konden we zo naar toe wandelen vanuit huis. En zo kwam het dat deze laatste Camino voor een groot deel over een van onze vaak bewandelde ommetjes liep. In het zuiden van Stad toch enkele kleine stukjes pad die we niet eerder hadden gelopen.
De Camino eindigde ook dit jaar in de Martinikerk in Groningen. Eén minpunt, en ook een hele grote. Het regende bijna de hele dag. Regenbroek, bergschoenen, capuchon en zo goed mogelijk de plassen ontwijken.
In de Martinikerk kwam Sint Martinus zelfs nog even binnen, met paard en al. Burgemeester Koen Schuiling : ‘Ik heb wel eens een paard in de gang gezien. Maar nog nooit een paard in de kerk’. En Commissaris van de Koningin Rene Paas bij zijn toespraakje tot de organisator: ‘En dan zeggen ze altijd dat Groningers van die droge types zijn….’ Vandaag werd het tegendeel bewezen.
Na een naar onze smaak te lang programma met toespraken en oorkondes en boekpromotie haalden we het ontbrekende deel van onze medaille en togen huiswaarts. De mand met snoepgoed stond al klaar want vandaag was het ook Sint Maarten.
Als ik zo snel tel heb ik de afgelopen jaren meer dan 25 blogjes geschreven van stukjes van de wandelingen in het Groningerland. Een hele grote tuin. Als je in het vakje hiernaast in het zoekveld ‘pronkjewail’ typt, kun je nog eens door de stukjes wandelen. Hieronder 1 van de vele foto’s die ik maakte, het fraaie riviertje Ruiten Aa.
Wat hebben deze planten te maken met de microscopie-dag, op 4 november? Die planten bloeien nu helemaal niet…. De Hortus Haren was een van de plekken in de provincie Groningen waar microscopen stonden uitgestald. Dit was in het kader van 70microscopen.nl, een activiteit van de Rijksuniversiteit Groningen. En dit allemaal als ode aan de natuurkundige Frits Zernike die 70 jaar geleden de Nobelprijs voor de natuurkunde kreeg vanwege zijn uitvinding van de fasecontrast-microscoop.
En nu terug naar de planten op de foto: de zaden van deze planten kon je op de microscopie-dag bekijken. Maar ook takjes en mosjes en minipaddenstoelen door de bezoekers meegenomen. Naast microscopen met een LCD-scherm waren er ook doorzicht-microscopen: dan valt het licht niet van boven op het object, maar gaat er door heen. Daarvoor moeten de objecten, de preparaatjes heel dun zijn. Vaak tussen 2 glazen plaatjes geplakt. Of doorzichtig van zichzelf. Zoals de kleine waterstbeestjes.
Met 15 helpers bij de microscopen werd het een mooie dag met veel oh’s en ahh’s.
Komt Dineke op de fiets wat plantjes halen. Al snel staan er een hele stel klaar. Te veel voor de fietstassen?
Nee hoor, als je goed paste en voorzichtig stapelt, kan er heel veel mee. We zijn op fietsvakantie geweest, zegt Dineke, dan leer je wel goed passen en meten.
Gekraagd of gewimperd? Obsidentify to the rescue! Blij met de hulp van deze app.
Er staat op de onderste twee foto’s dat er geen lokatie bekend is…. Dat komt omdat ik het niet inlog in de app. Dan wordt er ook niet bijgehouden waar ik ben. Maar ik weet nog precies waar de foto’s zijn genomen. In het arboretum deel van de Hortus Haren, ze waren te zien vanaf het pad , langs de blauwe paaltjesroute. Tussen paaltje 42 en 43.
Vlakbij staat een bijenbibliotheek, een soort minibieb, maar dan met plantjes om mee te nemen. Meestal plantjes die bijzonder goed voor bijen en insecten zijn. Tijdens ons ommetje gister nam ik dit plantje mee. Maar wat het is ? Waarschijnlijk een gekweekt plantje, geen wilde plant. De Obsidentify app hielp me deze keer niet verder.
De blad groei lijkt een beetje op veldkers. De stengels lijken op persicaria. Wie weet wat het is?
Er werd gebeld van de week, de Fleurop kwam een grote bos bloemen brengen. Voor Eddy van George. Eddy had hem geholpen met een boekje over zijn broer Ben. “Ik heb nog nooit een bos bloemen gehad“, zei Eddy, terwijl hij de stengels schuin aan het afsnijden was. De bloemen staan in de vensterbank mooi te wezen.
Van veel hortensia’s krijgen de bloemhoofden na verloop van tijd blekere kleuren zoals het oud roze van de theehortensia’s (foto 2 en 4), maar er zijn uitzonderingen (foto 1). En sommige hebben de meest mooie herfstkleuren van het blad, zoals deze eikenbladhortensia (foto 3)hieronder. Dit zijn foto’s van een paar dagen geleden in de hortensiatuin van Hortus Haren.
