Alles in en om onze tuin
Deze schoonheid kwamen we tegen bij onze wandeling door het dorp vanmorgen. Foto maken voor Carel, die vind deze katten zo mooi. Een Maine Coon denk ik. Eerst even van een afstandje, want misschien loopt ze wel weg. Maar nee hoor, de kat kwam gewoon naar me toe en ging toen op een meter of twee van ons af zitten poseren.
Twee weken geleden in de Hortus wandelden we deze keer rondje boven langs de rotstuin. En bijna op het hoogste punt staat een leuk beeldje, de kikkertango. Elke keer als we er langslopen weer een glimlach. Het beeldje is onderdeel van een legaat van een Harenaar/ Harense.
Corianne zette de stap om alle aandacht te geven aan waar ze blij van wordt: het ontwerpen van tuinen en adviseren over tuinontwerpen. De tuin, planten en beesten hadden altijd al haar aandacht. En ze ontdekte dat ze heel veel energie en voldoening krijgt uit het helpen van anderen met hun tuin. met advies of een ontwerp. Voor een hele tuin of alleen een moeilijke hoek. Op haar website vind je voorbeelden.
Paar citaten van Corianne:
Ik probeer te behouden wat mooi is en wil hergebruiken wat goed is. En ik heb een tuinkas waarin ik eindeloos zaai, verspeen en stek.
Ik heb een persoonlijke voorkeur voor geurige, bruikbare en/of eetbare planten, voor afwisseling in vorm en voor tuinen vol leven, waarin altijd wat te zien, ruiken, proeven of plukken valt.
Hoe kom ik nu bij Corianne. Zij woont in Well in Limburg en ik in Groningen. Nogal een eind uit elkaar, De link is goede vriendin en Groentjelezer Ingrid, die ongeveer halverwege woont. Ingrid heeft al heel wat plantjes vanuit Groningen meegenomen naar Maarssen. EN stekjes daarvan gaan nu weer door naar haar zoon, die binnekort nog meer ruimte (eerste huis en tuin) heeft. Corianne is de schoonzus van Ingrid en krijgt ook al 5 jaar de weekmails met de nieuwste stukjes op dit weblog. Hoewel we elkaar dus nooit live gesproken hebben, is er wel digitaal contact.
BIjgaande foto’s kreeg ik van Corianne, als aanvulling van wat ze al op haar website plaatste. Ga gerust eens kijken.
In een kom van wilgenstaken nodigt Merijn Vrij bezoekers uit een moment van bezinning te nemen. Beschouwend stilstaan tussen de wilgen: Comtemplatio Salix.
Klimaatadaptatie is de uitdaging waar we nu serieus werk van moeten maken, vindt Merijn Vrij. Indit werk is ’tijd’ de vierde dimensie als belangrijke beeldende factor meegegeven. In de loop van de jaren groeien de nu nog dunne staken uit tot een massief groene long midden in de Hortus.
Een moment alleen tussen de wilgen/ even wachten op uw voorganger.
De wilgencirkel staat midden in een grasveld, met een paadje er naar toe en er in. Hoewel het werk voor Corona is ontworpen, past het goed bij de 1,5 meter samenleving. Het is de bedoeling dit werk in je eentje te ervaren. Dus om de beurt.
Merijn Vrij is landschapskunstenaar, en maakt (groene) projecten in de openbare ruimte. www.merijnvrij.nl
Mooi hoor!
Klik op de foto’s voor grotere exemplaren. Vandaag ging ons ommetje door de Hortus Haren.
De grote glazen kas in de hortus is al een tijd verdwenen, was te gevaarlijk geworden, en onderhoud te kostbara. Er is nog wel een kan, met (sub) tropische planten, een stuk kleiner, en met plastic wanden. We zijn er al lang niet binnen geweest, vandaag wel. Met de zon volop schijnend, rond het middag uur, een aardig temperatuurtje. Her en der stonden nog planten in bloei zoals deze dahlia. Op een van de foto’s zie je zelfs een dikke hommelkoningin.
Nou is het niet zo gek om op dit tijdstip nog een bloeiende dahlia te zien. Ook buiten, als je steeds de uitgebloede bloemen afknipt, kunnen ze nog bloeien. Tot aan de eerste echte vorst. En in de bescherming van de kas vast nog een stuk langer.
Het is niet de bloeitijd die ik zo bijzonder vind van deze dahlia. Het is de hoogte van de plant! IK kon ht bijna niet geloven, maar blad, bloemknop, bloem, ontegenzeggelijk een dahlia. Maar wel een hele grote. Zeker 4 meter hoog, met de kroon helemaal tegen het dak van de kas aan. En dat in 1 jaar. Dat moet een gigantische dahlia knol zijn, onder de grond. De afgesneden stengels van eerder bloeijaren zijn zeker 5-6 cm in doorsnee. Een Dahlia XXL.
Vorig jaar, bij tuinreis met Jitske in de Cotswolds, kwamen we bij een van de tuinen de bijzondere Wollemi Pine tegen. Zie de laatste foto van het blogje van 7 juli 2019.
Blijkt er een exemplaar een stuk dichter bij te staan. In de kas in Hortus Haren. Op een kwartier lopen van huis! Ben ik vast al vaker langs gelopen, maar vandaag stond ik ineens oog-in-oog met dit ‘levende fossiel’.
Alsof het lente is,
zo zonnig
wolkenloos blauw.
Geen wind,
gesuis of gehuil.
Ganzen in hun duizenden
in de Onnerpolder,
luidruchtig aanwezig.
Honden laten hun mensen uit.
Aan de andere kant van de oceaan
kunnen Kamala en Joe aan de slag.
Donderdagmiddag, eind van de middag nog een rondje vanuit huis gewandeld, naar een klein bosje ten zuiden van Haren, het Quintusbos. Daar in de buurt zagen we opeens iets oranje doorschemeren in het bos, een beest. Het bleek een groot oranje varken te zijn, een bosvarken. Toen we haar over het hek heen wat beter wilden bekijken kwam ze aangerend. Of we nog wat van die eikeltjes aan onze kant van het hek wilden rapen en aan haar geven. Aan haar eigen kant had ze er al een heleboel opgepeuzeld.
Foto 1 en 2.
Zaterdag een stukje met de fiets. Geparkeerd bij Natuurvriendenhuis ‘de Hondsrug’ in het Noordlaarderbos. Mooie wandeling langs de randen van het Noordlaarderbos (nog in Groningen), overgaand in natuurgebiedje de Vijftig Bunder in Drenthe. Grenzend aan het beekdal van de Drentsche Aa. Veel gezinnen met kinderen in het bos, laatste weekend van de herfstvakantie in het Noorden. Maar ook de volwassenen keken hun ogen uit naar de vele Grote Parasolzwammen en ander moois. In sommige boslaantjes was het spitsroeden lopen tussen de vallende eikeltjes.
Foto 3-5
Zondag begin van de middag nog even een rondje Hortus. Tikje grijs en motregen, maar de soms vlammende herfstkleuren lichten het uitzicht op. Foto 6-8 in de Laarmantuin en arboretum deel. Foto 10 de rotstuin.
Allerlei beesten, niet in het minst slakken, zijn dol op paddenstoelen. Ook op giftige exemplaren zoals vliegenzwammen. Daarom zie je vaak paddestoelen waar al een of meerdere hapjes uit zijn genomen. Soms al terwijl de paddenstoel nog als een balletje uit de grond komt. Op bijgaande foto’s heeft de vliegenzwam de wedstrijd gewonnen.
Helemaal gaaf staat ie te pronken.
Op een klein gemeentegrasveldje in het centrum van het dorp. Het was om half 9 ’s ochtends, overal nog dauw met als resultaat een mooie glanzende rode hoed.
