Categorie: Elders

Wat voelt dat rijk!
Zomaar op een doordeweekse maandagmiddag op tuinbezoek.
Het had de maandagochtend (15 juni) aan een stuk door geregend.
Even leek het erop dat ons plan in het water zou vallen.
De regen stopte, de zon kwam er bij.
Met Jitske op weg naar Friesland, naar de Wylgen (vertaling voor de niet-Friezen: de wilgen). We gingen op bezoek bij Sjoerdtje, een vriendin van Jitske nog van de lagere school!

Een oude boerderij, de afgelopen jaren helemaal afgebroken en steen voor steen weer opgebouwd. Prachtig. Dar helpt het dat Sjoerdtje altijd als werkvoorbereider in de bouw heeft gewerkt. Anders begin je misschien niet aan zo’n klus. Wij waren er vooral voor de tuin, dus snel naar buiten.
Uitkijkend over een grootgrasveld, overlopend in de weilanden daarachter (borrowed view). Rechts een lange bloemenborder, ongeveer 1,5 meter breed, als eilandborder in het gras. Makkelijk om van twee kanten bij de planten te kunnen komen. Vol met bloemen, vorm, kleur .

Bij elk plantje heeft Sjoerdtje een verhaal.
Die was van mijn beppe, dat is een roos van mij moeder, die pepermunt-boom van Piet gekregen ipv een bosje bloemen. Die heb ik van Sietske. Dat plantje komt bij De Rode Pimpernel vandaan. Die heb ik gezaaid van zaden die ik uit Frankrijk kreeg,

De parasol was niet meer nodig, de 10-20 jaar geleden aangeplante bomen gaven heerlijk schaduw. Vogelhuisjes -en vogels- in overvloed. Onder 1 huisje waar koolmezen hadden gebroed zag Sjoerdtje allerlei plukken (schapen) haar liggen. Even schrok Sjoerdtje, ze dacht dat de steenmarter het nest had geruimd. Nee hoor, koolmezen waren een tweede nest begonnen in hetzelfde nestkastje en hadden de nestkast zelf eerst goed schoongemaakt. Inmiddels hoorden we de jongen van tweede nest al weer piepen.

In de tuin allerlei Engelse invloeden, een roos uit Engeland, zaadjes uit Engeland, maar ook een “nursery bed”. Vlak naast de moestuin van Piet een rij bakken waar allerlei planten en bloemen kunnen worden opgekweekt.
Mooi tuinbezoek.

En als afsluiting nog even langs Burgum, bezoekje (met 1,5 meter) aan Jitskes moeder. En zeer enthousiaste hond Beike. Wist je dat zo ongeveer alle Friesche honden Beike heten?

De Oosterpolder bij Haren was lang geleden onderdeel van een enorm moerassig gebied van het Gorecht. Nu is het uitloopgebied voor de wijk Oosterhaar. Na verschillende uurtjes in de tuin gingen we aan het eind van de een middag afgelopen week nog een ommetje door dit gebied maken. Jasje mee, want het kon gaan regen, voor de temperatuur was het absoluut niet nodig.

Over een dijkje van de Oosterpolder waar vele honderden vingerhoedskruiden bloeiden. En allerlei andere wilde planten. Mooi hoor. En opeens zagen we ook pardoes een ijsvogeltje. blikkerend blauw, op een tak boven het water. 1 minpuntje, en dat lag niet aan het landschap. Weer vergeten een flesje water mee te nemen, en als de wandeling dan toch goed twee uur wordt (steeds en stukje verder), dan wordt het best dorstig..

• 

• 

• 

Gek woord, fietsommetje. Toen ik het typte las ik het als fiet-sommetje, en niet als fiets-ommetje. Het gaat om dat laatse. Gister, zaterdag, waren we vroeg wakker, smeerden wat extra boterhammetjes en sprongen op de fiets. Een rondje richtig Zuid-Laren, even langs het hunebed in Midlaren, stukje bos, langs de bosrand en dan weer door de open weilanden. In Zuidlaren een capuccino-to-go (vanaf maandag mag het terras weer open) en langs de oostkant van het Zuidlaardermeer omhoog. We reden iets oostelijker dan onze gebruikelijke route en troffen een prachtig natuurreservaatje en waterwingebied in een: Tusschenwater. Daar werden we wel even stil van.

• 

• 

• 

• 

Langs de noordkant van het meer weer terug richting Haren. Niet via het veerpontje bij de palingrokerij, die is corona-gesloten. Wel het fietspad door de Westerbroekstermadepolder. Vanuit de vogelkijkhut aan de kant van het Zuidlaardermeer kwamen we deze grote stier tegen boven op een dijkje. Hij hield de boel goed in de gaten, in de vallei achter het dijkje liepen veel meer hooglanders, deels heerlijk door 1 meter diep water banjerend.

Vorig jaar kwam Ina, van het koor, met haar schoonzus een keertje op tuinbezoek. Ze namen een paar plantjes mee en ‘reserveerden’ een molinia zaailing, die op dat moment niet verplantbaar was. Dit voorjaar kwamen ze de molinia’s ophalen. En van de week kreeg ik uitnodiging om op de thee of koffie te komen in de tuin van Wijka. Samen met Ina. Ik vroeg Jitske om mee te gaan en afgelopen vrijdagochtend gingen we langs.
In Zuid Groningen, maar een paar kilometer fietsen. Wijka woont vlak bij het Hoornse meer, 15 jaar geleden dit huis betrokken, en 4 jaar geleden de tuin geheel naar eigen wens en inzicht helemaal herontworpen en ingericht. Het is geen grote tuin, 10 meter breed en ongeveer even diep. Door het ontwerp en het gebruiken van de volle breedte van de tuin lijkt de tuin veel groter. Met ‘ de volle breedte’ bedoel ik: niet een pad in het midden en dan tegen de grens met de schutting/ scheding) met de muurtuinen aan weerszijden een border.

Wijka deed dat anders. Een schaduw terras vlak bij het huis, dan een strakke ruitvormige verhoogde border midden in de tuin. Grindpaden er omheen. De overblijvende vakken vol met planten, geen klein fijn grit, maar grote bladeren, stevige planten. Wijka zegt: ik houd vooral van baldvormen en structuren. Veel groen. Afgewisseld met accenten zoals de paarse alliums, en her en der lichte ‘wolken’ van de witte boterbloen.

• 

• 

• 

• 

Grote -zelfopgekweekte- buxusbollen geven de tuin ook in de winter een mooi strak aanzicht. Langs de enorme conifeer kun je doorlopen naar een vlonder terras aan de achterkant van de tuin. Ook bijna over de volle breedte. En direct daar achter, daaronder eigenlijk, een brede sloot. De coniferen die je tussen de donkergroene cipresvormige conifeer en de grijsbladige sierpeer rechts ziet staan aan de overkant van die sloot, in de tuin van de achterbuurman.

Wijka vertelt dat toen ze in dit huis kwam wonen de tuin bestond uit een vaal stukje gras; halverwege de tuin begon een helling naar het water. Daar was een zitje, buiten zicht van het huis. De cipresvormige conifeer was er al, iets meer dan een meter hoog en stond aan het begin van de helling – met trapje- naar de sloot. De eerst grote tuinactie was destijds de tuin ‘vlak’ maken door het grote vlonderterras op gelijke hoogte met het eerste deel van de tuin te maken. En dus een heel stuk hoger dan het watertje. Wijka vertelt: wij waren de eerste met zo’n terras , later gingen allerlei buren dat ook doen. De conifeer is nu reusachtig, maar mooi smal voor zijn grootte. Wijka wil hem absoluut niet kwijt. Wel heeft ze al een keer een stukje uit het vlonder moeten zagen, omdat de conifeer daar steeds meer tegen aan begon te duwen.

Voor vandaag, zondag, was het beste weer in de eerste helft van de ochtend voorspeld. Dus om half negen gingen we -vanuit huis- aan de wandel. Rondje van bijna 2 uur, dus mooi op tijd terug voor de koffie. En net voor de buien uit.
Langs het Friesche Veen, Landgoed Vennebroek, stukje van de Landgoederenroute. Een ruiterpaadje, heel smal, verboden voor wandelaars. Hoezo? En toen we er aan de andere kant uit kwamen -op een weggetje- stond er een artikel 461 -verboden-bordje. Huh? Waar blijven de paarden dan die dit ruiterpad volgen.

Mooie doorkijkjes op het boerenland net buiten Paterswolde. Hertjes hier en daar, heel veel zingende vogels. En groen, overal groen. Je zou dit maar als uitzicht vanuit je huis hebben….
Voor ons nog geen half uur lopen vanuit huis. Zo mooi.

Afgelopen week was de Chelsea flower show. OF eigenlijk: zou de chelsea flowershow geweest zijn. 150000 bezoekers in een kleine week. Dat kon dit jaar natuurlijk niet doorgaan, alle grote evenementen zijn afgelast. Twee van de vaste presentatoren, Monty Don en Joe Swift waren toch elke avond, zoals in andere Chelsea-weken, op de tv. Deze keer elk vanuit hun eigen tuin, met familieleden die de camera vasthielden. Met fragmenten van de afgelopen 10 shows werd elke avond een ander thema belicht.

Vrijdag avond werd het digital-chelsea programma nog gevolgd door een ‘gewone’ Gardeners World. Met deze keer weer een rapportage van een mooie tuin in de Cotswolds. Bourton-on-the-Hill. Ik herkende het meteen. Vorig jaar daar -met Jitske- op bezoek geweest tijdens een tuinreis. De head gardener is Jacky Rae, een enthousiaste dame die al 19 jaar in de tuin werkt, de laatste twee als head gardener. Uit de reportage (van augustus 2019) bleek dat er elk jaar gigantische aantallen kleurige 1 jarigen worden aangeplant in deze tuin. Toen we de tuin in juni 2019 bezochten werd er nog volop geplant: de niet winterharde 1 jarigen. Wat een kleuren: rood, oranje, paars.
Tuinreisje naar het buitenland zit er voorlopig niet is. Wel meteen twee tuinbezoekjes gepland voor komende week. Ook dichtbij veel te zien.

Tuurlijk bloeien bomen als eiken en beuken ook. Anders zouden er ook geen eikletjes en beukenootjes aan komen. Maar meestal zie je die bloemen niet, omdat ze hoog in de boom, en vaak groen, zijn. Bij een wandeling deze week langs het Friesche Veen kwamen we langs een laantje waar zowel eik als beuk de takken heel laag bij de grond lieten hangen. Op ooghoogte voor ons.

Net als veel andere bomen hebben eiken en beuken een soort katjes, kleine bloempjes in een trosje. En het blad is nog bijna lichtgevend groen. De vroege lentekleuren.