Alles in en om onze tuin
Zondagmiddag wandeling.
Over het fietspad, langs het kanaal.
Paar honderd meter bij ons vandaan.
He, kijk daar nou!
Nog geen twee meter van ons vandaan.
Op een struik, bij het hek.
In ’t zonnetje.
Doodstil, alerte blik.
Pluimpjes aan de oren.
Al ruim een weer prachtig droog en zonnig winterweer. Gunstig voor de dakdekkers die de dakpannen op ons dak aan het vervangen zijn. Geen afdekzeil nodig. Steeds meer sneeuwklokken in de tuin, onder de struikborder inmiddels een aardig ‘veldje’ en onder de heg een steeds langer en breder wordende rij. Akonietjes hebben we niet zo veel. Een handjevol. Ik had me nooit gerealiseerd dat ze het ook goed kunnen doen in een grasveld. Zoals hier op het Martinikerkhof in Groningen.
Elke ochtend is de eerste klus om een opening te maken in het ijs van de vijvers. Dat wordt steeds lastiger bij de kleine vijver, waar helemaal geen zon komt. Onder een stuk piepschuim is een plek waar ik elke dag nog door heen gekomen ben. Dan vis ik de losse ijsstukjes eruit. De grote vijver gaat makkelijker. Onder de brug blijft het ijs lang dun. De afgelopen dagen heb ik steeds grote ijsscherven uit het oppervlak gevist en op de kant gelegd. De volgende ochtend steevast weer dicht gevroren, zo’n 1-1,5 cm. Het stuk waar ik niet bij kom, aan de overkant is veel dikker. Vrijdag kraakte het nog toen Poes er over heen liep.
Dat is anders op het Paterswoldse meer, een kleine wandeling bij ons vandaan. Geen krakend ijs vandaag, maar zingend ijs. Een enkele schaatser te zien, en te horen. Goed kijken, net rechts van de paal die middenin staat. Aan de kant moppert een toeschouwer: ” Als ie door het ijs zakt verpest ie het ijs voor de anderen” .
Twee keer per jaar ging ik er heen.
De bloemenwinkel in de straat.
Een bloemstukje bestellen.
Elke keer anders, elke keer mooi.
De bloemenman wist het ondertussen.
Een compact stukje, makkelijk om mee te nemen.
Voor in de trein. Naar Utrecht.
Met Pasen en Kerstmis.
Voor mijn moeder.
Tot vorig jaar.
Afgelopen vrijdag was de laatste dag van de winkel.
Na 45 jaar stopt de bloemenman.
Bloemenwinkelruimte wordt weer deel van zijn huis.
Parkeerplaats wordt weer tuin.
Einde van een tijdperk? Niet helemaal. Bloemsierkunst Groeneveld verdwijnt op deze plek. Maar verhuist naar een andere plaats in het dorp. Met dezelfde naam, zelfde telefoonnummer, de inboedel die nu nog in de oude winkel staan, en het klantenbestand. Vanuit de wijde omgeving weten mensen Groeneveld te vinden. Clarissa, al jaren lang werkzaam bij Groeneveld, zet de winkel voort. Vanaf 1 maart op de nieuwe plek, aan de Kromme Elleboog 46 in Haren.
Wandeling langs de waddenzee.
Of toch niet?
Het is een meer.
Het Paterswoldse meer.
Half uurtje wandelen vanaf ons huis.
Het ijs is nog niet gesmolten.
Niet meer te betreden door mensen.
Vogels lopen er over heen.
En in een groot wak zitten alle eenden bij elkaar.
Een heel fluitconcert , de smienten, als we in de buurt komen.
Ze zwemmen zo ver mogelijk van ons vandaan.
Als we stil staan verstomt het gefluit.
Als we weer bewegen, vliegt een deel op, fluitend en wel.
Naast de smienten, ook wel fluiteenden genoemd, ook de nodige bergeenden.
Wintergasten uit Skandinavie en Siberie.
Dit is het jaargetijde van de rode kornoelje. Geen blad aan de struiken, kale takken. Daar gaat het net om, de kale takken van deze struiken. De jonge takken zijn glanzend donkerrood. Helemaal mooi als ze op een plek in de tuin staan, waar ze vrij staan en waar de lage winterzon lang kan schijnen.
In onze tuin hebben we er een paar die niet helemaal vrij staan. De ene zie je niet meer, is een klimroos doorheen gegroeid. De ander staat een beetje verstopt bij een boom, en niet zichtbaar vanuit de woonkamer waar we in de winter vaak zijn. Zou het een idee zijn een nieuw struik in de zijtuin te zetten, direct in het zicht vanuit de bank. En dan elke 2-3 jaar goed snoeien, dan wordt de struik niet te groot en blijft mooi rood. Makkelijk te stekken trouwens: men neme een stuk van een jonge tak, snijde hem af onder een knoop, en duwe hem in de grond.
Kornoelje komt ook voor in het (park) landschap in Nederland, vaak de gele kornoelje, maar ook de rode. Daar groeien ze uit tot struiken van een meter of 2-3 hoog, als ze ruimte hebben ook als groep, via afleggers.
Vanmiddag was er in Hortus Haren een sneeuwklokjesrondleiding. Leuk! Behalve dat ik niet goed op het tijdstip had gelet. Om kwart voor 2 wandelden we thuis weg, en toen we tegen 2 uur de hortus inliepen kwamen we de groep-met-rondleidster tegen. Ze waren net klaar !
Maar daarom niet getreurd, het hemdje opgebeurd, en vrolijk rondgesprongen. We gingen zelf op sneeuwklokjestocht. Geen velden vol, zoal bij sommige landgoederen, maar her en der een plukje, en op sommige plekken wat meer. De precieze namen zul je er zelf bij moeten verzinnen.
Rust in de tuin, want het is winter. Na een paar dagen vorst met overdag zon, zijn er nog een paar snippers sneeuw te zien. In de schaduw van een schuur, in de richels van de dakpannen. Met de bus naar Annen op vrijdagochtend, ga ik. Buiten het dorp door het open gebied waar de wind snijdt, loop ik.
Na de wandeling.
Welkom, kom binnen, koffie.
Fauteuils voor het raam.
Goed gesprek, over toen
en nu. Over nu en straks.
Blik over de tuin.
In de tuin bloeit nog niet zo veel begin februari.
Binnen kom ik bij het opruimen een borduursel van mijn moeder tegen van bloeiende bloemen. Een daarvan deze met anemoontjes.
In april, mei zijn ze weer te koop bij de bloemist. Meestal de anemone coronaria. Als knolletje een onooglijk bruin, hoekig ‘dingetje’. Als je ze voor het eerst ziet best lastig om te bepalen welke kant de bovenkant is….
Ze komen voor in diverse kleuren, de mooiste vind ik de intense rode en de diep warm paarse. Met een opvallend zwart hart en meeldraden.
Van nature groeien ze in het oostelijke middellandse zee gebied. Ik heb ze wel eens proberen te planten, maar niet met heel veel succes. Te nat en te weinig zon, denk ik. Misschien nog een keer proberen in volle zon en droge plek?
Al googelend kwam ik een prachtige foto tegen van Zachi Evenor Adembenemend. Als je op de link klikt en na het bekijken van de foto op het pijltje naar rechts, zie je een filmpje en nog veel meer foto’s.
Dit weekend is er weer de jaarlijkse tuinvogeltelling. Dit zijn geen vogels uit de tuin, ik heb ze wel geteld. 12 stuks.
Waar kun je ze zien. In de deur van een van de ruimtes in verpleeg- en verzorgingstehuis Innersdijk in Ten Boer.
Sinds begin 2018, dus drie weken geleden ben ik samen met straatgenoot Hilde lid geworden van het Groningse vrouwenkoor Sjans. We konden meteen mee doen met het jaarlijkse optreden. Zaterdag 27 januari in Innerdijk voor een zaal vol bewoners.
De dag erna hadden we een publiek optreden in het Helperkerkje in Groningen. Met als afsluitende knaller Don’t stop me now van Queen met de vier saxofoondames van Dames Fier als begeleiding.
Genieten.