Categorie: Kunst

Paradijs binnen handbereik.
Documentaire van Barbara den Uijl.
Uit 2016.
Over Piet Ouddolf.
Zijn tuinen, zijn ideeen, zijn uitspraken.
Veel mooie beelden.
Kleuren, vormen, beweging.
Subtiele lichtval.

Houd je -net als ik- van type Ouddolf tuinen, dan raad ik je aan de documentaire te bekijken. Mocht je de uitzending op NPO van vandaag (28 april) gemist hebben, bekijk de documentaire dan via uitzending gemist.

Een glimp in een paar screendumps hieronder.

 

7 maart

De lente vandaag
is nog steeds koud als water
maar ze komt er aan.

In de natte kou
zwaait de sneeuwklok haar rokje
van groenwitte kant.

11 maart

De tuin wordt leger
bij de grote voorjaarsbeurt.
De groeispurt begint.

Brommende hommel,
koningin, later het volk .
Zoemt van bloem tot bloem.

Van dichtbij bezien
is een groepje krokussen
een waar bollenveld.

Ken je de Carmina Burana van Carl Orff?
Geschreven in 1935/1936, met teksten van gezangen uit de 12/13e eeuw.
Vooral latijn, beetje duits, beetje frans.
Gezangen over het noodlot, over de lente, het bos dat bloeit (Floret Silva) de liefde, het leven, het noodlot. Het leven gezien als een rad van fortuin, het rad neemt je mee omhoog en onherroepelijk ook weer omlaag.

De kringloop van de seizoenen.
De kringloop van het leven….

Zaterdag 18 februari heb ik meegedaan met een ‘scratch’- versie.
Een koor van 400 liefhebbers, die twee uur op vrijdagavond, en vervolgens op de zaterdag hebben geoefend. De vrijdagavond per stemgroep (ik zong alt 1).  In de ochtend het hele koor, aangevuld met leden van het Noord Nederlands Concert Koor met Victoria op Piano en met dirigent Anthony Hermus. ’s Middags de generale repetitie, met het Noord Nederlands Orkest. En oefenen hoe we met bijna 500 man snel het podium op konden komen, een hele logistiek. En ’s avonds het spetterende optreden.

In de tuin staan ze bijna in bloei,
de sneeuwklokjes.

Binnen bloeien ze volop en voor altijd.
Deze prachtige sneeuwklokjes-kaart kreeg ik van mijn moeder.

Dank je wel, Mam.

Omdat in de tuin nog niet veel te doen valt, kijk in overal glimpjes tuin. Gister waren we met Edwin, vriend van ons uit Utrecht, naar de tentoonstelling van Rodin in het Groninger Museum. Wat we helemaal niet wisten was dat Rodin een soort assemblage-kunstenaar was. Van klei boetseerde hij mensen in het klein. Medewerkers van zijn atelier maakten er meteen een gipsen afgietsel van, dat is het ‘origineel’. De oorspronkelijke kleibeeldjes waren erg kwetsbaar en zijn grotendeels verloren gegaan. Van het gipsen origineel werden nieuwe afgietsels gemaakt, soms in brons, soms uitvergroot. Soms werden de beelden, weer door medewerkers van Rodin, in marmer uitgehouwen.
Wat ik bedoel met assemblage-kunstenaar: vaak liet Rodin van losse onderdelen, armen, handen, benen, hoofden, een hele serie afgietsels maken. En soms jaren later gebruikte Rodin dan het hoofd van een beeld met een arm van een ander en maakte er nog een romp bij. Steeds andere combinaties van dezelfde onderdelen. Ja, er was ook een manshoog afgietsel van ‘de denker’, zijn meest bekende beeld. In de museumshop kon je ook kleine denkertjes kopen, in brons voor een paar tientjes, en zelfs een piepkleine , ik denk ge-drie-D-print voor 2,90 Euro.

Geen beelden van Rodin die me aan de tuin deden denken. Wel een paar tuinvoorbeelden toen we de andere collecties van het museum bekeken.

Begin van de lente, dat is de naam van dit schilderij. Een schilderij van de Russische schilder Ivan Yendogurov (1861-1898). Geschilderd in 1885.

We zagen het schilderij op de tentoonstelling Peredvizhniki. Dit was een groep kunstenaars in Rusland aan het eind van de 19e eeuw. Russische Realisten werden ze genoemd. Ze besloten het gewone en vaak harde leven van de gewone Rus te schilderen, als reactie tegen de strikte artistieke regels van de Keizerlijke Kunstacademie van St.Petersburg. De meest bekende schilder van deze groep was Ilya Repin, en zijn beroemde schilderij De Wolgaslepers hangt ook in Assen.

De tentoonstelling is tot april 2017 te zien in het Drents Museum in Assen te zien. Een aanrader.

 

Dikke druppels druipen
omlaag langs de tak.
Grijs is de morgen.

—

Het laatste blad hangt
-en valt- uit de walnootboom
die kaal en leeg is.

—

De fontein van gras
ligt ’s winters stil en zakt in
tot een klein hoopje.

—

Af en aan vliegen
vogels voor het winterraam.
De vetbol wordt klein.

Grote tuinen en parken bieden ruimte aan kunstwerken. Dit grote gebroken hoofd maakte een onuitwisbare indruk op me. gefotografeerd tijdens een wandelvakantie in Italie in september 2005.

In de tuinen van Boboli, meen ik mij te herinneren. De Giardino di Boboli liggen achter het Palazzo Pitt in Florence. De uitgestrekte tuinen werden in de 16e eeuw aangelegd door Eleanora van Toledo die met Cosimo I de Medici getrouwd was. Geld hadden ze genoeg, en dat is de tuinen aan te zien. Hagen, vijvers, cipressenlanen, beeldengalerijen. Doorkijkjes en omsloten gedeelten. Een prachtig voorbeeld van Toscaanse tuinen, met veel grandeur.

Een beetje zoeken en al snel krijgt het gebroken hoofd een naam, een maker, een geschiedenis.

Het bronzen beeld heet ‘ Tindaro Screpolato‘ en is gemaakt in 1998 door Igor Mitoraj. Een poolse kunstenaar, die het grootste deel van zijn leven in  Frankrijk en Italie doorbracht. Hij maakte -vaak grote- beeldhouwwerken in brons en marmer. Delen van hoofden, soms in barsten uiteengevallen, halve torso’s en losse ledematen. Mitoraj verbond de schoonheid van de klassieke oudheid met het verval in de twintigste en 21ste eeuw.

Mitoraj is in oktober 2014 overleden, 70 jaar oud. Zijn grote wens om zijn beelden tentoon te stellen in Pompei is postuum in vervulling gegaan. Van juli 2016 tot januari 2017 zijn 30 beelden van hem tussen de restanten van Pompei geplaatst. Dat moet een indrukwekkend gezicht zijn.

Wat dichter bij huis staan ook sculpturen van Mitoraj. In Scheveningen ligt Luci di Mare, in april 2016 is een beeld geplaatst in Den Haag, en ook in de beeldentuin van ’t Nijenhuis (Heino) staat een gebroken gezicht.