Alles in en om onze tuin
Slaperig weer.
Grijs.
Niet koud is het, eerder lauw.
Volgens de buienradar droog.
De vacht van de poes ziet dat anders.
Vol pareldruppels komt poes weer binnen.
Zal ik het doen,
even de tuin in?
Ik had een plan.
Het vingerhoedskruid mag deels verhuizen.
Naar achter, bij de houtwal.
Zodat als het weer zomer is
we vanaf het terras
de roze toortsen zien.
Ah, zomer.
Dromen van de zomer.
Binnen in de luie stoel.
Nadat ik een blogje had geschreven over Mary Delany en haar bloemenmozaiek van papier, had ik zin om een paar andere bloemen schilderijen te bekijken. In de browser typte ik in : ‘flower painting museum’ en selecteerde ‘ afbeeldingen’. Idee was om random een schilderij uit te zoeken, gewoon op basis van eerste indruk op het kleine plaatje (2 x 3 cm) op het scherm. En daarna zou ik dan proberen meer informatie over het schilderij te vinden. Prima tijdverdrijf voor tuin- en/of kunstliefhebbers voor een grijze winterdag.
In de eerste ronde kwam dit schilderij naar voren.
Nou, zo random was het dus niet. Ten eerste omdat de zoekmachines niet geheel random zoeken naar informatie. En ten tweede omdat het een beroemd schilderij van Monet blijkt te zijn! Zou zo maar eens kunnen dat ik dat al vaker gezien heb, en dat mijn hersentjes het daarom herkenden en uitkozen.
De recente titel is Corbeille de Fleurs, Rounded Flower Bed. Daarvoor was het bekend onder de naam ‘Gladiolen’ (Gladioli).
Het is eigendom van de City of Detroit Purchase, en hangt in het Detroit Institute of Arts. Van oktober 2017 tot maart 208 was er zelfs een speciale tentoonstelling in Detroit rond dit schilderij, aangevuld met nog een paar andere Monets en werken van mede-impressionist Renoir.
Monet schilderde dit werk rond 1876, in Argenteuil, een buitenwijk van Parijs waar hij van 1871 tot 1878 woonde. De hoofdrol in dit schilderij is voor de bloemenborder, de vrouw in blauw, zijn vrouw Camille speelt een bijrol. Ik kijk vooral naar de kleuren en de bloemen. Verbaas me over het grote aantal vlinders, op deze warme zomermiddag. Ik tel er 16, een stuk meer dan bij de laatste tuinvogeltelling hier….
Op haar 43 trouwt ze met Dean Patrick Delany, een Ierse Dominee, en goede vriend van Swift. De Delany’s gaan wonen op Delville, een landgoed vlakbij Dublin (in 1950 afgebroken). Mary vermaakt zich met allerlei ‘crafts’, van versiering van schelpen tot borduurwerk, tot tekenen en schilderen. Samen met haar man, een actief tuinier, richt ze het landgoed in tot een van de eerste grote ‘pittoreske’ tuinen in de Britse eilanden. Met tempels en schelpengrotten, met glooingen en zichtlijnen.
Na de dood van haar man is Mary Delaney in de war en ontroostbaar. Ze wordt opgevangen door een goede en rijke vriendin. Op haar 72ste maakt ze haar eerst bloemmozaiek van papier.
Volgens de overlevering ziet ze op een middag in 1772 hoe de kleur van een stukje papier precies gelijk is aan de kleur van een geraniumbloemblaadje.
Ze pakt een minuscuul schaartje en begint uit het gekleurde stukje papier precies de vorm van het bloemblaadje na te knippen. En dan nog een blaadje. En nog een, en nog een. Dit is het begin van de bijzondere nalatenschap van Mary Delany. In vier jaar tijd maakt ze bijna 1000 botanisch zeer accurate papiercollage’s. Ze is er zo bekend mee geworden dat allerlei plantenverzamelaars, zoals Joseph Banks, de bloemen die hij van zijn reizen meeneemt, naar Mary stuurt, voor een vastlegging in papier.
Waar botanische tekeningen uit die tijd zachter van kleur zijn, bijna pasteltinten, hebben de collages van Mary levendige kleuren die fel afsteken tegen de zwarte achtergrond. Ongelooflijk dat deze afbeeldingen van honderden kleine stukjes papier zijn gemaakt.
Meer over het leven van Mary Delany hier.
Onwerelds licht,
in gloed van goud.
Late middagzon
kleurt het landschap,
onder de wolken door.
De regenboog wijst de weg
naar twee potten goud.
Korte broek, blote voeten.
Nazomer in volle glorie.
De tuin gaat haar gang.
De wereld bekijken vanuit de ligstoel.
Voorbij de voeten, een paradijs.
De tuin gaat haar gang.
De tuin kleurt geel en
draad na draadje weeft de spin
de herfst aan elkaar.
Uitspraak van Maarten, studiegenoot van lang geleden. Weet niet eens wat het betekent, misschien is het Veghels, want daar kwam Maarten vandaan.
Zoiets als ” Rustig aan”, denk ik.
Ik moest er aan denken toen ik de preibloem zag die we al bijna twee weken op ons aanrecht hebben staan. Preibloemstengel eigenlijk, die steeds weer in andere bochten staat, afhankelijk waar het licht was.
Bij het bereiden van een preischotel stuitte ik op een prei met een zich ontwikkelende bloemstengel, die heb ik toen in een bierglas dat bij de afwas stond op het aanrecht gezet. Inmiddels twee keer zo lang, heel bochtig. De bloem gaat niet meer open denk ik.
Wel sculptureel, ik categoriseer deze blog als kunst.
Zacht geel.
Een tikje eigenwijs.
De bloemtrompetten
nonchalant, naar een kant.
In fantasieland is het anders.
Daar hangen de rokjes klaar,
voor het lentefeest van dit jaar.
Morgen komen de elfjes ze passen.
Ze dansen dan de hele nacht,
’s morgens vroeg, als het lichter wordt,
dan hangen ze de rokjes
weer aan de primulakapstokjes.
Niemand die het zag.
Hij keek me recht aan
roerloos wachtend of ik ging.
Liet los en verdween.
