Alles in en om onze tuin
Flinke vorst, mooie plaatjes. Natuurlijk even de tuin in vanmorgen met de camera. Maar niet voordat ik de vogelvoedersilo gevuld had, en een nieuwe pindakaaspot had opgehangen. Het ijs op de vijvers was behoorlijk dik, en ik haalde er voorzichtig een paar ‘scherven’ ijs uit. Begin van de middag was er al weer een klein vliesje op de kleine vijver in de schaduw ontstaan.
Koud, zonnig, droog. Gister nog aardig koiude wind, vandaag bijna windstil bij ons. Mooi weekend om mee te doen met de tuinvogeltelling. Vanuit de warme voorkamer. Ons lijstje van dit jaar
De klimop is een heel laat bloeiende plant. In de herfst, als vrijwel alles uitgebloeid is, zijn de bolvormige bloeihoofden van de klimop een zeer welkome voedingsbron voor insecten: bijen, zweefvliegen, wespen.
Late bloei betekent ook late bes. Zelfs nu, tweede helft januari zijn de bessen nog niet rijp. Ze zijn nu nog groen, en kleuren binnenkort naar glanzend zwart. Dan zijn ze lekker en eetbaar voor vogels. De merels zijn er dol op.
Het eerste exemplaar staat weer in bloei in onze tuin. Langzame groeiers die zich soms uitzaaien. Houdt van humusrijke grond, aan de rand van het bos/ onder loofbomen. En ook liefst grond met voldoende kalk. Dat krijgt ie bij ons niet, we hebben zure veengrond. Misschien in dat de reden dat hij zich niet zoveel uitzaait als van mij zou mogen. Of misschien doordat het in de winter nogal nat kan zijn in de tuin?
Het exemplaar op de foto is een zaailing van de helleborus niger. We hebben een hele mooie donkerpaarse helleborus, erfenis van Ome Job. En af en toe zijn er zaailingen, waar dit er een van was. Ik heb de zaailing jaren gelden een paar meter verder op geplant om tzt een nieuwe pol helleborus te krijgen. Het duurt een paar jaar voor zo’n zaailing bloeit, en dan zie je pas welke kleur de bloem gaat krijgen. De zaailingen zijn niet kleurecht, en meestal is het resultaat een bleek roze.
De bloeitijd van deze gewone helleborus niger is van eind januari tot maart. Er zijn ook wat varieteiten gekweekt die vroeger bloeien, al in december, en zo de bijnaam kerstroos hebben gekregen.
Komend weekend is het weer de nationale tuinvogeltelling. wij doen elk jaar mee, en de winnar is bij ons steevast de mus. Het gaat om het aantal vogels van een soort die je tegelijk ziet. Bij de mussen is dat lastig want -bij ons- zitten ze altijd massaal in de beukenhaag. Die heeft nog flink wat bruin blad, en je ziet de mussen dus nauwelijks. Ze zijn wel heel goed te horen.
Het aantal schat ik dan in op het moment dat de mussen in een groepje weer weg vliegen.
Vandaag was het een aantal uren flink zonnig, en halverwege de middag zaten de mussen in een grote groep in de rozenstruik. Een mussenrozenstruik. Zonnetje erop. Kwetteren en tsjilpen maar. De struik galmde van de vogeltjes. Zien bleek ook nu lastig: heb wel een foto, maar ja. Bruine vogeltjes isn een warrige bruine struik.
Daarom heb ik maar even een korte geluidsopname gemaakt. Dan kun je ze horen.
We hebben een groot blok hout in de tuin als bijenhotel. Ooit via een crowdfunding actie gekocht, waarbij omgezaagde Amsterdamse bomen werden verwerkt tot bijenhotels (soort diamant vorm). Het bijenhotel staat op het schelpenterrasje in de achtertuin, waar we een aantal jaar honingbijenkasten hadden staan.
Het terrasje ligt inmiddels behoorlijk in de schaduw, de hazelaar ernaast hangt er grotendeels overheen. Uit verschillende van de geboorde gaatjes en barsten in het hout komt een soort witte slijm naar buiten. Welke? Tja. Toen ik bij Vroege Vogels op de radio iemand hoorde praten over ‘spekzwoerdzwam’ die uit scheuren uit oud hout kwam, dacht ik. Dat is ‘m. Maar even plaatjes opzoeken op internet hielp mij al snel uit de droom: lijkt er niet op.
Voorlopig gaat ie de boeken dan in als ‘witte slijmzwam’. Ik houd mij aanbevolen voor de echte naam. Wie weet het?
Een zo beschaduwde plek voor het hotel is niet ideaal, want daar heb je liefst volle zon op. Voor komend voorjaar wil ik het hotel naar de voortuin verplaatsen. Daar heb ik dan wel de kruiwagen voor nodig, het blok is niet te tillen. De kruiwagen is nu nog in gebruik voor de laatste appels uit de voorraad. Elke dag/paar dagen gaan er een paar de tuin in voor de merels.
–> zie aanvulling 22 januari 2023
Midden in de winter komen de bloemen van de mahoniestruik langzaam in bloei. Dicht tegen elkaar voor de beschutting. Heel langzaam aan gaat steeds een extra blempje open. Vandaag was het te koud om iets te ruiken. Iets later in het jaar, late winter, vroege lente, als er een zonnetje op staat…. neur erbij en opsnuiven maar. Heerlijke geur.
Een goudgele krokus met roodbruine strepen aan de buitenkant, in een gevlamd patroon. In het Engels Gold of Cloth, in het Nederlands de goudlakense krokus. Dat in de crocus angustifolius, letterlijk vertaald smalbladige krokus. Goudlaken is een met gouddraad en zijde doorweven stof, die al in de Middeleeuwen gebruikt werd voor bijzondere gewaden. Deze krokus komt van oorsprong voor in berggebieden in de Krim, en groeit daar in lichte bossen en bergweiden boven 1500 meter. Sinds het einde van de 16e eeuw komt de krokus voor in Nederlandse tuinen. De eerste krokussen bolletjes zijn rond 1560 uit Constantinopel (nu Istanboel) mee naar Europa gebracht en een paar zijn toen bij Clusius, van de botanische tuinen in Leiden terechtgekomen. Clusius gaf ze in 1601 de naam crocus vernus latifolius flavo-vario flore, letterlijk vertaald wordt dat dan de breedbladige lentekrokus met bloemen in geelvariatie. Opvallend dat Clusius de term latifolius gebruikte (breedbladig), terwijl de blaadjes juist heel smal zijn.
De tekening dateert van ongeveer 1920 en is van Ambrosius Bosschaert, de eerste in een familie van bloemenschilders. Voor een schilderij van een grote vaas met bloemen schijnt hij destijds 1000 gulden gevraagd te hebben (en gekregen), terwijl een flink kunstwerk van Rembrandt destijds 500 gulden deed. Goede business dus.
De krokus bloeit nog niet in onze tuin, zal ergens eind februari/begin maart zijn. Dit blogje is geïnspireerd op een column in tijdschrift Onze Eigen Tuin – Lente 2020. Ik ben achterstallige tijdschriften uit de krantenbak aan het bijlezen…
In de column lees ik dat de krokus zich makkelijk vermeerdert en op een zonnige plaats moet staan. Mmm, bij ons staat ie achter een schapenhek, onder de pergola. Daar komt nooit direct zonlicht. Zou dat de reden zijn dat het nog steeds zo’n klein polletje is?
Reus in onze tuin.
Ruim 60 jaar oud.
Dominant in alle seizoenen.
Dit jaar bleven de blaadjes er nog lang aan zitten, dacht ik.
Meeste bomen al kaal en de wil half november nog bijna groen, en eind november gekleurd blad.
Op de hoek van het overdekte terras staand kijken we over dit bordertje uit.
LInksboven nog net een stukje van stapelmuurtje, afgedekt met oranje rij dakpannen. van linksboven naar midden boven smal grasveldje. Daarvoor diverse grasjes en sedum, mooi voor de vorm.
De bovenste foto van begin januari, de onderste van vandaag 17 januari. Er was sneeuw voorspeld, gister middag begonnen in het westen. Hier begon het pas gisteravond te sneeuwen, het was al donker. Een soort motsneeuuw, geen dikke dwarrelende vlokken. bij het naar bed gaan een laagje wit, ook op de straat. Vol verwachting vanmorgen het gordijn open schuiven. Helaas, motregenachtig, de straat was nat, niet wit. In de tuin op de planten lag nog wel het een en ander. Bestens meteen even naar buiten gaan en over genieten van beetje wit. In de loop van de dag verdijnt alle sneeuw. Wij kijken schaatsen op TV.
