Categorie: Tuin

Gister, zaterdag, was het prachtig weer.
Het is half maart, en we zien de bruine kikker mannetjes, rondplonzen in de vijver. De kikkerdames zijn nog niet allemaal gearriveerd, want de mannen hangen nog wat verspreid rond. Wachtend op het grote feest. We speuren de vijver af of we de eerste klomp kikkerdril zien. Zaterdag nog niet, maar zondag ochtend (17 maart) wel. De eerste klomp. Morgen ongetwijfeld meer.

Eind van de middag schijnt de namiddag zon langs het huis en licht de eerste bloemen van de sierpeer mooi aan. Paar weken eerder dan andere jaren openen de eerste bloempjes zich. Elke bloem een nieuw kunstwerkje, een subtiel samenstel van meeldraden en stamper, omringd door delicate wit-kanten bloemblaadjes.

De een na laatste grote pol prachtriet (siergras) is gekortwiekt. Nu staat er nog 1 in de voortuin. Het grasveld is een hobbelig knollenveldje, dat zullen we binnenkort een keer maaien, en dan straks richting mei, weer niet. Of misschien al eerder stoppen met maaien, de natuur is zo vroeg dit jaar.

Voor de plantenmarkt half maart heb ik voor de kraam van de wildeplantentuinkring van IVN al vast wat planten opgepot. Buurman Reint was zo aardig/hulpvaardig om even met de auto met mij naar het tuincentrum te gaan om nieuwe potgrond te kopen. Langzamerhand komen er meer soorten turfvrije potgrond. In Gardeners’ World op de BBC spreekt presentator Monty Don al jaren over ‘peat free compost’. Opgepot: glanzende ooievaarsbekken en vaste teunisbloem, oenothera fruticosa. De laatste is geen inheemse wilde plant, komt uit het oosten van de VS.
Verder begonnen met de herfstframbozen bij de grond af te snoeien (instructie Monty Don; Jobs for the weekend).

Ondertussen was Eddy aan de gang met het de buitenkant van de serre. Eerst met borstel en emmertje, later met de hogedrukspuit van zelfde buurman Reint. Dat was een enorme klus en regelmatig zag ik een wolk van minidruppeltjes langskomen, terwijl ik op het tuinbakje planten zat op te potten. Zie onderste foto tussen de spijlen van het hek door. De serre was aan een kant een stuk schoner, Eddy liep met doorweekte schoenen (die staan nu in het drooghok te drogen) en natte broekspijpen rond.

Begin is er! Lente!
Gevierd met eerste glaasje witte wijn van het seizoen.
Binnen, dat wel. Buiten was het met 12 graden en wind nog iets te koud om stil te zitten.

Als we na een stukje fietsen of wandelen weer een beetje op tijd terugzijn, dan wil ik na een kopje thee wel weer even naar buiten. Zaterdag waren we tegen drie uur weer thuis. Prima de gelegenheid om nog even een tuinuurtje mee te pikken.

In deze tijd van het jaar geeft dat veel voldoening, je hebt eer van je werk. Ook als je maar één uur bezig bent en een flinke bos oude stengels weghaalt en opruimt. Of wat oud geraniumloof wegharkt. Het is de enige tijd van het jaar dat er her en der een stukje kale grond te zien is in onze tuin. Voordat de groeispurt van alle planten in het voorjaar de tuin weer veelkleurig en groen maakt….

Het is stinzenplantentijd, voorjaarsbollen tijd.
Mooi als het …
– niet te warm is, dan zijn ze zo snel uitgebloeid;
– niet te nat is, dan verregenen ze
– niet te vroeg warm is, dan zijn de slakken al wakker

De combinatie van 2 en 3 bleken dit jaar funest voor de sneeuwklokjes in onze tuin. Twee weken geleden veelbelovend de knoppen in het groen, met de belofte van bungelende klokjes een week later. En een week later (vorige week dus) …. bijna niets. De bloemen waren wel gaan bloeien maar de witte bloemblaadjes werden direct door de slakken afgeknaagd. Alleen de groene bloembodems waren nog zichtbaar. De foto die ik vorige week plaatste was een nepperd. In de zin dat het wel de sneeuwklokjes in onze tuin zijn, maar niet dit jaar. De foto is van een paar jaar geleden.

Veel krokussen die vorige week bloeiden zijn omgevallen, de dunne nekjes kunnen niet zo veel hebben. Bij de verre schuur staat een kluitje paarse krokussen, die zijn wat beschutter en als er dan even een zonnetje schijnt…. mooi glas in lood effect,

Het is nog te vroeg in het jaar om ’s avonds buiten te zitten.
Op het terras de zon langzaam zien ondergaan.
De hemel steeds donkerder zien worden.
Dat is voor de zomer.

De vleermuizen langs de bomen zien zoeven.
Een glas wijn in de hand, als een god in Frankrijk.
Maar dan in eigen tuin.
Dat is voor de later in het jaar.

Een kort moment van schoonheid, in februari.
Het asgrauwe licht van het donkere deel van de maan.
De weerkaatsing van het licht van de bijna ‘volle aarde’ op de maan.
Mooi in de achtertuin, in februari.

Als je foto’s van een jaar of tien geleden bekijkt zie je achter in onze tuin een witte bakstenen schuur staan. Nu niet meer. Het is een groene bult. Helemaal begroeid met klimop. Als je goed kijkt zie je op de eerste foto een raam. Dit is voordat ik de jaarlijkse knipbeurt van de klimop om het raam vrij te maken heb uitgevoerd. Op de derde foto zie je de pindakaaspothouder. De close-up van de -lege- pindakaaspot laat ziet dat zo’n klimop een prima wenteltrap is voor de muizen om in de pindakaaspot te komen. Zij hebben de pot tot de laatste pindakaas-molecuul leeggemaakt.

Inmiddels een nieuwe pot in de houder geplaatst.

Overal bloeien ze, de sneeuwklokken. Soms laag, soms ‘hoog op de poten’. Hier in de tuin een al jaren uitbreidend geheel. Polletjes delen, en weer eens delen. Steeds meer. Hier de gewone, de mooie, de galanthus nivalis. Onder de beukenhaag. Valt me wel op dat de polletjes die vlakbij de zadensilo voor de musjes zit er wat minder vol uitzien. Misschien te veel ‘musjesmest’ of rondscharrelende merels en vinken? Die zal ik een stukje gaan verzetten , na de bloei.

In de schilderkunst heet dit realisme.
Een schilderij die lijkt op het echte, op een foto.
Dit is het omgekeerde.
Een foto die lijkt op een schilderij.

Het bosmeertje dat je hier ziet is heel ondiep.
Door de vele regen is er een plas ontstaan.
10 cm diep.
Helemaal vooraan loopt het wandelpad.
Liep…
Want nu dus onder water.
We wandelden een stukje verderop.
Om droge voeten te houden.
Wat een plaatje!