Alles in en om onze tuin
Knorren
Het knorren van de kikkers klinkt weer.
Als kleine varkens op zoek naar eikels,
wroetend in de vochtige bosgrond.
Deinend op het dril
op golven van passie.
In innige omhelzing
totdat de daad is gedaan.
Geen kikker ziet de salamanders
die de eieren -versgelegd-
van onder af verorberen.
Zie je de achtste kikker ook op de grote foto?
Even uitvergroten op je computerscherm!
Ben is de buur-kleinzoon. Als hij komt logeren bij zijn opa en oma, wil hij ook naar onze tuin. De tuin van de buren. Hij wil naar de rivier, zoals hij dat noemt. Geen echte rivier, maar onze vijver, met een bruggetje erover. Meestal komt Ben met zijn Oma, even kijken. In deze tijd van het jaar is de rivier een kikker-rivier. Zaterdagmiddag, de zon schijnt heerlijk en we zitten op het bruggetje. We tellen kikkers en ik laat Ben zien hoe hij, heel voorzichtig, een kikker kan vangen. Prachtig vindt ie dat.
Zondag ochtend komt Ben weer langs, met Oma, en ook zijn vader. Om de kikker-rivier te laten zien. Stuk minder kikkers, het is bewolkt en koud(er). Geen probleem, als je weet waar de kikkers zijn…
Vorige week een foto van de reiger bij de vijver.
Hij kon niet veel, zo vanaf het bruggetje.
Vijver was dichtgevroren.
In dit filmpje zie je bewegende beelden.
Hij blijft kijken naar het ijs, onder het ijs.
Niet in beeld , maar even later wel gezien.
De reiger loopt over de vijverrand naar een stuk helemaal links, veel waterplanten, gele lissen.
Daar is vrijwel geen ijs.
En daar zat wel een grote kikker.
Met de nadruk op ‘zat’.
Een minuut nadat ik dit filmpje maakte zag ik de reiger met een grote kikker in zijn snavel vertrekken.
Natuurijs het je in allerlei soorten, afhankelijk van temperatuur, aangroeisnelheid en eventuele neerslag na de eerste ijsvorming kun je van alles krijgen: van bijna zwart spiegel ijs, tot melkig wit fondant-ijs. En van alles er tussen in. De ijsmeesters weten er veel meer van.
Met de lage winterzon worden bobbels en oneffenheden in het ijs mooi uitvergroot. En soms kun je er patronen of figuren in ontdekken.
Als je zo’n figuur eenmaal gezien hebt, kun je hem niet meer ont-zien. Dat had ik met het gezicht in de bovenste foto. Hieronder nog een keer uitvergroot, zie je het gezicht? Probeer hem dan nu niet meer te zien….
Het water, donker en stil.
Zwart bijna.
In de diepte de hemel,
achter de grillige boomtaken.
Verstrengeld met de resten
van de waterlelie in verval.
Op de bodem weet de reiger
dat er kikkers zijn.
Af en toe steigt een trage luchtbel op
en hapt de reiger toe.
Mis.
Deze keer.
In het winterweerbericht hoor je vaak: plaatselijk glad op bruggen en viaducten. Maar ook in de tuin is het uitkijken geblazen in de winter. het hoeft niet eens te vriezen. Op donkere plekken, mos of algen op de paadjes. En helemaal riskant -bij ons in de tuin- is het bruggetje over de vijver. In de donkere maanden gaan we daar alleen zeer behoedzaam en zeer langzaam overheen. Vooral met (zweedse) klompen een heikele aangelegenheid.
In gedachten heb ik mijzelf al regelmatig in de vijver zien tuimelen. dat is nog nooit gebeurd, wel afentoe flink schrikken van een bijna -uitglijer.
10 jaar staat staat er nu schildblad in onze tuin. Op twee plekken aan de vijver zie je in het voorjaar de opvallende roze bloemstengels uit de wortelstokken omhoog komen, tot een halve meter hoog. En daarna komt het imposante blad.
Darmera peltata.
Darmera naar de 19e-eeuwse botanist Karl Darmer uit Berlijn (1843-1918).
Peltata komt van pelte, het Griekse woord voor een klein leren schild. Waarschijnlijk is de naam gebruikt omdat de bladstengel aanhecht midden in het blad,min of meer de plek waar een hand een schild vast houdt.
De soort groeit van nature langs bossige beken in het westen van de VS, zuidwest Oregon tot noordwest Californie. De plant groeit daar met bloemstengels tot 2 meter hoog, en later bladeren met stelen ook tot 2 meter.
Zo groot wordt ie bij ons niet, maar nog steeds imposant: een bladkoepel van ruime een meter. In de herfst volgen prachtige herfstkleuren, dan begint het blad te verfrommelen. Ten slotte zijgen de ingedroogde bladeren ineen en laten los van de bovengrondse rizomen.
Darmera peltata is niet de oorspronkelijke naam. Schildblad is familie van de saxifraga, en werd oorspronkelijk saxifraga peltata genoemd, in de beschrijving van de Engelse botanist George Bentham (1800-1884)
Gustav Engler (1844-1930) , een Duitse botanist reclassificeerde de plant als peltiphyllum peltatum. Daarna volgde nog een naamsverandering door een andere Duitse botanist, Andreas Voss (1857-1924), die de plant hernoemde naar darmera peltata, als eerbetoon aan Karl Darmer. Dit was in 1899. Ik heb gezocht naar een plaatje van Karl Darmer, maar niet gevonden. Wel een artikeltje over hem.
Er zijn verschillende redenen om een ‘water feature’ in je tuin te hebben.
Goed voor de vogeltjes die komen drinken
Rustiek murmelend of vrolijk klaterend geluid.
De wereld vergroten door reflecties in vlak water.
Of om te spelen.
Zie filmpje, voor alle leeftijden.
Verbaast u niet, verwondert u.
Er is iets bijzonder aan de hand op onderstaande foto.
Kijk nog eens en lees dan eerder stukje op mijn weblog.
Ziet ge het nu?
Waarom ik zo (nep) Vlaams schrijf? Jarenlang een genoeglijk blog gelezen van Bart de Belg, en nu is ie gestopt, na 12 jaar. Dju toch.
In 1997 hadden we een groter grasveld, en een terras aan de andere kant van het tuinpad.
En toen kwam Gert graven en ontstond er een vijver. In het begin nog heel kaal en open. Nu is de vijver geheel opgenomen in het groen.