Vorige week volgde ik een training in Zwolle, in een mooi oud pand in het centrum van de stad. Terwijl ik bezig was een korte presentatie voor te bereiden keek ik even uit het raam en werd getroffen door een boom, nog volop in het groen en overladen met blozend rode sierappeltjes. Het licht van de lage namiddagzon, eind september, op de appeltjes deed ze extra glanzen, bijna als lichtgevende rode lampjes.
Ik liep naar buiten en raapte een handvol appeltjes op. Een oudere dame liep langs en vroeg -wat bezorgd- wat ik met die appeltjes ging doen. “Niet opeten hoor”, zei ze, “ze kunnen giftig zijn. Net als lijsterbessen.” Ik antwoordde dat ik ze alleen maar mooi vond en niet van plan was ze op te eten. “Pas toch maar op. Er lopen ook kinderen in deze straat, die rapen ze misschien ook op.”, zei ze en liep een beetje hoofdschuddend door.
Van de andere kant kwam een vader met zijn dochtertje aanlopen. Een jaar of drie, schat ik, armpje in de lucht om de hand van haar vader goed vast te kunnen houden. Vol verwondering keek ze naar de appeltjes, zo mooi rood daar op de grond. Ik stond daar met mijn handvol appeltjes, en we keken elkaar even aan.
Geen woorden,
wel lach en glimlach.
Beiden blij met het moment.
En de rode balletjes.
….daar is het rood warm.
