Maand: november 2017

Afgelopen woensdag waren Vader Jaap en Zoon Wouter bij ons voor snoeiwerk in de tuin. Ik had die dag vrijgenomen, en was ook grootste deel van de dag in de tuin. Na hele natte weekstart, was het die woensdag droog, s middags zon, en een graad of 13. Heerlijk.
Tijdens de lunch aan onze eettafel raakten we aan de praat over manieren van snoeien. Tot mijn verrassing begon Eddy te vertellen over ‘lion- tailing’. Dat bestaat echt!. Bomen zo snoeien dat de takken van onder kaal zijn (alle zijtakken weg, en boven in nog een toefje zijtakken. We zochten een foto op internet. Aha, ik zie het al, zei Jaap. Dat zijn snoeiers die vanuit een hoogwerker werken. Van onder kunnen ze de zijtakjes makkelijk wegsnoeien, en het bovenstuk laten ze staan: daar kun je vanuit de hoogwerker niet bij. Bijkomend voordeel voor deze hoogwerker-snoeiers is dat onder aan de boom een hele stapel kleine takjes verschijnt. Dat ziet er spectaculair uit, geeft de indruk van heel hard werken. Goed als ‘de baas’ langsloopt. Maar als je het versnippert blijkt het in volume maar weinig te zijn. Lion tailing is misschien niet meteen ongezond voor de boom, maar de windvang is wel anders geworden, dus in een storm zou dat nadelig kunnen zijn.

Jaap vroeg of we wel eens van ‘fracture pruning‘ gehoord hadden. Dat was laatst onderwerp van een bijspijkercursus voor bomensnoeiers. Nee, hadden we nooit van gehoord. Dat was het soort snoeien er uit ziet als een beginnende snoeier aan het werk is geweest: aan een grote tak beginnen te zagen, zonder eerst een kleine snede aan de onderkant te hebben gemaakt. Dan breekt de tak het laatste stuk of en scheurt een stuk van de stam in. Fracture pruning zag er net zo uit, alleen was het niet een onwetende beginnende snoeier, maar werd het express gedaan, bij oude bomen (veterane bomen kwam ik als mooie term tegen) om een natuurlijk ogend geheel te krijgen. Hierdoor worden hierdoor onaantrekkelijke stompen vermeden: het valt nauwelijks op dat deze bomen gesnoeid zijn, hooguit dat ze zichzelf bij de laatste windvlaag een aantal meter hebben verlaagd. DE bedoeling is dat door de grote wonden er sneller holtes in de oude bomen ontstaan, geschikt voor allerlei vogel en kleine beestjes. Is een soort ecologisch beheer voor de laatste levensfase van een boom: alleen voor ervaren boomsnoeiers!

Ooit maakte ik een leuk kruidentuintje met buxusheggetjes in kruisvorm, en een bol in het midden. Allemaal stekken, van snoeisel van de ene grote buxus die ik ooit in de tuin hadVier perkjes bleven over. In de vier perkjes tussen de heggetjes eerst kruiden, later alleen nog bieslook in een van de perkjes. In de andere drie groeiden steeds meer bloemen en andere planten. Waardoor het snoeien steeds lastige werd.
Waardoor ik minder vaak ging snoeien.
Waardoor de heggetjes heggen werden en de bol een reuzenbol.
Waardoor er minder plek was in de perkjes…

En toen werd een van de vier ‘armen’ van het heggetjes-kruis de favoriete markeerplek van allerlei poezenvolk. En kregen een paar struikjes de buxusrot.

Even diep zuchten. Besluit genomen. Minder buxus in de tuin. Een week of zes terug was ik al begonnen met stukken buxushaag weg te halen. De  afgeknipte takken lagen boven op de composthoop te wachten. Totdat de snoei meneren weer zouden komen. Dat was afgelopen week. IK vroeg ze de resterende buxusstruiken te verwijderen.

“Grijp ze bij hun lurven“, zei vader Jaap tegen zoon Wouter. ” Waar zitten de lurven bij een buxusstruik“, vroeg Wouter. Terwijl ik eerst de takken allemaal afknipte tot een cm of tien boven de grond, en dan hard ging spitten om de kluit eruit te hallen, hadden vader en zoon een andere werkwijze. Pa had een vlijmscherpe spade. Zoon greep de struik stevig vast. En terwijl Pa de wortels rondom doorstak, trok zoon de struikjes uit de grond. Of beter uit de blubber. Zo nat dat de wortelkluiten met een zuigend geluid uit de grond kwamen. Nu werden de takken alsnog kort boven de wortels afgeknipt en in de grote versnipperaar gegooid.

Deze foto’s zijn van 7 november. Een enkele bloempluim, als toegift van de zomer, groeiend aan de gestekte hortensia’s uit mijn moeders tuin. Toen ik de stekken naast het terras plantte in september wist ik niet welke de rode en welke de witte was. Nu wel. De meest rechtse struik van de twee bloeit wit. Als het goed is dan is volgend jaar te zien dat de linkerstruik rood bloeit. Volgens Bartjens.

Buiig dit weekend, maar ook zon tussendoor. Niet zoveel als vrijdag toen het vrijwel de hele dag zonnig was, maar toch flinke opklaringen. Zaterdagochtend begon zonnig. Onze achtertuin ligt op het noorden, en omdat de zon zo laag staat wordt alleen de bovenkant van struiken en bomen direct aangelicht door de zon. Dit was om half 9 ’s morgens.
Volop zon aan de zuidkant, aan de noordkant -op de foto- grijze lucht  en een stukje regenboog.  Wat is er nog meer te zien. De hoge kerstboom helemaal rechts is net van de buren. Rechtsonder pijpje van de verwarming op onze uitbouw. De boom rechts is een zwarte els, nu vrijwel zonder bladeren. Zelfde geldt voor de berken. Die hebben hun eigen blaadjes verloren, de dikke winterjas van klimop blijft. En het zwarte stipje net aan de binnenkant van de regenboog? Foto is van binnen, vanuit de keuken genomen, ramen zijn aan een wasbeurt toe.