Alles in en om onze tuin
Al ruim een weer prachtig droog en zonnig winterweer. Gunstig voor de dakdekkers die de dakpannen op ons dak aan het vervangen zijn. Geen afdekzeil nodig. Steeds meer sneeuwklokken in de tuin, onder de struikborder inmiddels een aardig ‘veldje’ en onder de heg een steeds langer en breder wordende rij. Akonietjes hebben we niet zo veel. Een handjevol. Ik had me nooit gerealiseerd dat ze het ook goed kunnen doen in een grasveld. Zoals hier op het Martinikerkhof in Groningen.
Elke ochtend is de eerste klus om een opening te maken in het ijs van de vijvers. Dat wordt steeds lastiger bij de kleine vijver, waar helemaal geen zon komt. Onder een stuk piepschuim is een plek waar ik elke dag nog door heen gekomen ben. Dan vis ik de losse ijsstukjes eruit. De grote vijver gaat makkelijker. Onder de brug blijft het ijs lang dun. De afgelopen dagen heb ik steeds grote ijsscherven uit het oppervlak gevist en op de kant gelegd. De volgende ochtend steevast weer dicht gevroren, zo’n 1-1,5 cm. Het stuk waar ik niet bij kom, aan de overkant is veel dikker. Vrijdag kraakte het nog toen Poes er over heen liep.
Dat is anders op het Paterswoldse meer, een kleine wandeling bij ons vandaan. Geen krakend ijs vandaag, maar zingend ijs. Een enkele schaatser te zien, en te horen. Goed kijken, net rechts van de paal die middenin staat. Aan de kant moppert een toeschouwer: ” Als ie door het ijs zakt verpest ie het ijs voor de anderen” .
Twee keer per jaar ging ik er heen.
De bloemenwinkel in de straat.
Een bloemstukje bestellen.
Elke keer anders, elke keer mooi.
De bloemenman wist het ondertussen.
Een compact stukje, makkelijk om mee te nemen.
Voor in de trein. Naar Utrecht.
Met Pasen en Kerstmis.
Voor mijn moeder.
Tot vorig jaar.
Afgelopen vrijdag was de laatste dag van de winkel.
Na 45 jaar stopt de bloemenman.
Bloemenwinkelruimte wordt weer deel van zijn huis.
Parkeerplaats wordt weer tuin.
Einde van een tijdperk? Niet helemaal. Bloemsierkunst Groeneveld verdwijnt op deze plek. Maar verhuist naar een andere plaats in het dorp. Met dezelfde naam, zelfde telefoonnummer, de inboedel die nu nog in de oude winkel staan, en het klantenbestand. Vanuit de wijde omgeving weten mensen Groeneveld te vinden. Clarissa, al jaren lang werkzaam bij Groeneveld, zet de winkel voort. Vanaf 1 maart op de nieuwe plek, aan de Kromme Elleboog 46 in Haren.
Joost kan prima tegen de kou. Natte kou kan hem niet bekoren, maar droge kou bevalt hem goed. Lekker voor een frisse winterwandeling. Als hij weer eens door onze serre wandelt, schrikt hij. De plant waar hij al jaren gedag tegen zegt, tijdens zijn wandelingetjes hang er zielig bij.
Niet meer te redden, nu het een paar graden gevroren heeft in de serre…. Gelukkig hebben we binnen in de voorkamer nog een exemplaar en zijn er recent wat takjes afgevallen. Die kan ik stekken. Toch jammer dat ik er niet aan gedacht heb de plant tijdig in de bijkeuken te zetten. Duurt zeker 10 jaar voordat een stekje dit formaat heeft bereikt.
We zijn aan het verbouwen, en niet zo’n beetje ook. Steigers rondom. Afgelopen week is het hele dak ontdaan van de oude dakpannen. Inmiddels liggen er al weer een heel aantal nieuwe op. Van binnen zijn twee kleine slaapkamers boven gestript, en daar gaat 1 kamer van gemaakt worden. E.e.a. wordt van binnen uit geisoleerd.
Bij het strippen kwamen allerlei (verlaten!) wespennesten te voorschijn. Werk van vele jaren. In de holle zijwanden van de dakkapel waren het grote plakkaten. Ook een paar kleine ronde nestjes, uitermate kunstig gebouwd.
Een bruine beweging.
Daar!
Tussen de uitgebloeide hortensiapluimen.
Een zonnestraal valt op een lichte borst.
Mevrouw zwartkop is druk in de weer.
Van hier naar daar,
op zoek naar kruimeltjes die van de vetbol vallen.
Steeds een beetje beschut.
Daar houdt zij van.
Als je foto’s maakt met een flits, kan het gebeuren dat mensen met rode ogen op de foto staan. Tegenwoordig hebben veel camera’s een korte voorflits, waardoor onze pupillen wat kleiner worden, en daarmee worden rode ogen voorkomen. Mocht je geen voorflits hebben, veel computers-programma’s om foto’s te bewerken hebben een ‘rode-ogen-functie, die hetzelfde resultaat bereikt.
Die rode ogen lijken rood, maar zijn het niet. Heel anders is dat bij de Turkse tortel. Was me niet eerder opgevallen, maar op de foto van vanmorgen is het niet te missen!
Deze week was ik twee dagen in Amsterdam voor een workshop. Bij de koffietafel lag een briefje: Chinese Sweets for y’ all. Chinese zoetigheden. Maar wat was dat bruine balletje…?
Een stevige schil, maar toch een beetje indrukbaar. Het bleek een vrucht, een soort kleine Litchee. Met een fraaie glanzende pit.
Deze oudroze klokjes zijn de bloemen van een vetplant. Kalanchoe daigremontiana, groeit van nature in Madagaskar. Hier in Nederland kom je hem tegen als kamerplant, en ik denk dat vrijwel iedereen er wel eens een exemplaar van heeft gehad.
Deze kalanchoe is namelijk super makkelijk te vermeerderen. Het is een zogenaamde ‘broedplant’. Dat betekent dat er miniplantjes groeien aan de randen van de bladeren van de plant. Met worteltjes en al. Het het minste tikje tegen de plant is genoeg om de miniplantjes eraf te laten vallen. Waar ze op kale grond vallen, in eigen bloempot, of naburige bloempot, beginnen ze gewoon een nieuwe plant te maken. Net als andere kalanchoes is het een korte dag plant, de bloei begint als de dagen op hun kortst zijn. Als het tenminste niet te warm is, in je woonkamer bijvoorbeeld. Dan meestal geen bloei. Dit exemplaar kreeg ik van Hilde, een centimeter of 20 hoog. Keurig kleine plantjes langs de bladranden. Hij staat bij ons in de bijkeuken, daar is het vrij koel. Een paar weken geleden, zag ik uit mijn ooghoek opeens iets geks, een lange bloemstengel kwam uit de kalanchoe omhoog. In nog geen twee weken bijna een halve meter hoog. En die klokjes nu dus. Al wekenlang.
Weetjes
– Engelse namen: devil’s backbone, mother of thousands, alligator plant, Mexican hat plant
– alle plantdelen giftig, bevatten een stof daigremontianine. Wordt van oudsher in bepaalde medicijnen gebruikt.
– chemische formule van het stofje
Wandeling langs de waddenzee.
Of toch niet?
Het is een meer.
Het Paterswoldse meer.
Half uurtje wandelen vanaf ons huis.
Het ijs is nog niet gesmolten.
Niet meer te betreden door mensen.
Vogels lopen er over heen.
En in een groot wak zitten alle eenden bij elkaar.
Een heel fluitconcert , de smienten, als we in de buurt komen.
Ze zwemmen zo ver mogelijk van ons vandaan.
Als we stil staan verstomt het gefluit.
Als we weer bewegen, vliegt een deel op, fluitend en wel.
Naast de smienten, ook wel fluiteenden genoemd, ook de nodige bergeenden.
Wintergasten uit Skandinavie en Siberie.
