Zaterdag middag was het volop aan het dooien. Waar ’s morgens de opgevroren sneeuwblubber van de dag ervoor nog keihard en knerpend was, was tijdens onze after-lunch wandeling veel van de sneeuw van de wegen verdwenen. Op zonnige plekken waren ook de weilanden weer grotendeels groen. Wel kwamen we verschillende sneeuwfiguren tegen. In de straat om de hoek een sneeuwkonijn naast een sneeuw pinguïn-met-jong. En in het buitengebied een scheve sneeuwman. Grappig was dat een hond -die met zijn mens daar elke dag ging wandelen- door de weilanden banjerde en de sneeuwman duidelijk opmerkte. In cirkels rende hij er -op veilige afstand- steeds omheen. ‘Wat een rare sneeuw figuur‘, moet die hond gedacht hebben. We maakten een praatje met zijn mevrouw, die geamuseerd toe keek naar het gedrag van haar hond.
Bij de bloemist. In het winkelcentrumpje op de hoek van de straat is de Ekoplaza waar we altijd naar toe gaan. En ernaast is een bloemenwinkel, die in deze tijd van het jaar uitpuilt van de vrolijke bloeiende bolletjes.
Veel narcisjes, de eerste vroege tulpen en verder hyacinten en druifjes. Krokussen zie ik eigenlijk nooit, maar misschien bloeien die te kort om in zo’n arrangement erbij de zetten. Dan gewoon genieten van de krokussen in berm of tuin, zoals deze hieronder, die heel knus in een “mandje van sneeuw” staat in onze achtertuin.
Ik had wel eerder een kleine spiraal in een tuin gezien. Een kruidenspiraal bijvoorbeeld in permacultuur-land. Met mediterrane kruiden aan de zon kant en bovenin (droog), en meer schaduwminnende kruiden aan de schaduwkant en lager. Laatst sprak ik met iemand die vertelde over de spiraaltuin die afgelopen jaar in de Floriade is gebouwd door verschillende hoveniers van Wilde Weelde, een groep van ecologische hoveniers. Dat is een spiraal van een hele andere orde. Spiraal van formaat flinke tuin, met in het midden een vijver en rondom een steile muur, helemaal gemaakt van hergebruikte materialen. Ik ben in 2022 niet naar de Floriade geweest, dus heb de tuin nooit ‘live’ gezien. Wel nog te bekijken op de website van Wilde Weelde. Mooi hoor.
Inmiddels is de Floriade Expo 2022 afgebroken. Maar gelukkig is de tuin van Wilde Weelde nog wel te bekijken. De tuin wordt onderdeel van de nieuwe woonwijk die op het terrein van de Floriade Expo 2022 in Almere komt. Dus als je eens in de buurt bent ….
Gerard vertelde dat door de leden-tijdschriften voor een groot deel van de leden van de vereniging digitaal te versturen per keer wel een halve boom aan papier bespaard werd. Dat vroeg natuurlijk om een plaatje van een halve boom. Deze kwam ik tegen. Beetje sneu verhaal. In Engeland was iemand zo zat van de vogels die in de conifeer van de buren zaten en de oprit of zijn auto bepoepten, dat op een dag de conifeer keurig netjes …. gehalveerd was. Heeft in alle Britse tabloids gestaan.
De foto maar niet gebruikt bij het artikeltje in het verenigingsblad. Aan het positieve van een halve boom besparen, hangt dan het negatieve idee van de -beetje kinderachtige – burenruzie. Wel een mooi verhaal.
Heerlijk door de tuin banjeren. Dikke sokken aan en natuurlijk de klompen. Nooit koude voeten. Handig om af en toe goed op de rand van de schep te staan om een wortel door te steken. En omdat de klompen een wat groter oppervlak hebben dan de Zweedse klompen die ik ook regelmatig draag, beter om door de borders te lopen.
Dit weekend een beginnetje gemaakt met klimop weghalen. Zaterdag een deel van de klimop die het snoeipaadje langs de heg met buurman Jan helemaal overgroeide. Op zich niet erg, daar kom ik zelden, maar ook de pollen sneeuwklokken die daar stonden werden behoorlijk ingekapseld. En vandaag, zondag, rond half vier nog een uurtje naar buiten. Op een oude foto van het bosperkje achter in de tuin zag ik een enorme vlakte aan sneeuwklokjes, veel meer dan nu. Hoe kan dat, dacht ik. Nadere inspectie liet zien dat ook hier de klimop langzaam het hele perceel overnam. Begonnen met de meterslange slierten weg te trekken en al doende werden er langzamerhand meer sneeuwklokjes zichtbaar. Vooral blad, waarschijnlijk wat te donker geweest onder de deken van klimop. Zoals te zien op de onderste foto: er is nog genoeg te doen. Onder de heuvel van klimop zitten nog enkele kruisbessenstruiken en een omgevallen boomstam. Gelukkig vandaag mijn tuinhandschoenen aan…. ook her en der bramen tegengekomen.
En nu ik het toch over sneeuwklokjes heb…
Deze kreeg ik van Jitske toegestuurd in een app. Ze was op bezoek in Wubsbos. Een prachtige Groninger tuin, vooral als de stinzenplanten volop bloeien. Welke sneeuwklok het is weet ik niet, wel een met een extra groen streepje.
Onder onze pergola vlak bij de achterdeur staan een paar hellebolussen. Een dubbele witte. En een enkele rozerood met stippen. De witte bloemen, eigenlijk meer groene-witte, zijn dubbel of driedubbel en ‘kijken omhoog’. Je kunt de bloem zien. De roze is veel eleganter, en als de bloemen net open zijn hangen ze met hun bloemengezichtjes een beetje verlegen naar beneden. Om de sproetjes te kunnen zien moet ik dan de bloem even optillen en omdraaien. Of het kikkerperspectief nemen. Met de telefoon op selfiestand een foto omhoog nemen.
Birds eye viewFrogs eye view
Op de eerste foto zie je onder in beeld ook een heel aantal zaailingen. Die ga ik deels oppotten en dan een paar jaar geduld hebben. Als ze na een paar jaar voor het eerst gaan bloeien is pas te zien of ze er net zo mooi uitzien als hun ouder.
Vandaag aan de slag geweest met sneeuwklokken opgraven en delen en weer ingraven. Vlak voor het naar binnen gaan tegen 5 uur nog snel even een paar handen vol daslookblad geplukt. Dat begint weer volop op te komen. Mooi glanzend groen blad. En bij betreden een zachte uien-knoflook geur.
150 gram had ik ongeveer nodig voor de soep. Nog niet eerder gemaakt. Lekker voor een zaterdagavond maaltijd. Enorm groen! De truc, volgens het recept, is daslook maar heel kort mee te komen. Bij langer meekoken wordt de smaak veel minder en verdwijnt ook de helder groene kleur.
Wandelend door de Chinese tuin van Hortus Haren was het niet te missen. De geur van de bloeiende sarcococca, hier in golvende haagjes gesnoeid (foto 1). Ik kwam een meneer tegen en riep verrukt dat het zo lekker rook. Helaas bleek deze meneer sinds corona 2,5 jaar geleden niets meer te ruiken, vertelde hij. ou een heel klein beetje begon zijn reuk terug te komen. Hij kon bijvoorbeeld azijn ruiken. En toen we daar zo stonden tussen de geurende struikjes, en hij nog een snuffelde , zei hij dat hij een hint van bloemengeur kon ruiken. Een beginnetje! Nog wel een weg te gaan, want voor mij was de geur overweldigend.
Afgelopen dinsdag , mooi zonnig weer , en op stap met een van de tuinmensen van de Hortus Haren. Een interview met Rijk de Ruiter voor het eerstvolgende ‘vriendenbericht’ van de Vrienden van de Hortus. Rijk werkt al bijna 10 jaar in de Hortus en leuk om te horen wat voor hem de favoriete tuinonderdelen zijn. Zijn favoriet is de Hondsrugtuin, waar hij vanaf het begin bij betrokken is geweest. En daar wijst hij me ook op iets dat ik niet eerder gezien had. Een grijzig, papierachtige ‘balletje’ in een stukje hoog gras: een eierzakje of cocon van een wespspin. Daar zijn vorige zomer de eitjes ingelegd. En ergens in april komen de kleine spinnetjes uit de cocon. En nu ik er eenmaal 1 gezien heb, blijken er nog veel meer te zijn. Je moet even weten waar en hoe te kijken.
Eiercocon westspin
De wespspin is een spin uit de familie van de echte spinnen of Araneidae. Soms kom je de naam wespenspin of tijgerspin tegen. De wetenschappelijke naam is Argiope bruennichii. Het vrouwtje heeft gele en zwarte streepjes op het achterlijf, vandaar de naam.
