Deze foto is van vorige week. Vanmorgen hadden de bossen gras in de zijborder een dun laagje rijp. Als het de komende periode wat eer gaat vriezen dan zullen de blaadjes van de grashalmen er snel afvallen. De pluimen van de miscanthus sinensis blijven nog een heel end in de winter overeind staan. Tegen het eind van de winter alleen nog de stengels, dan waaien de fluffy zaadjes er allemaal uit.
Vooraankondiging. In het voorjaar ga ik een deel van de miscanthussen in de tuin delen en/of er uit halen. Stuur me even een mail als je interesse in een stuk hebt, dan houd ik die voor je apart. Wel zelf komen ophalen in Haren.
Relatief veel bladeren aan de boom door stabiel herfstweer, kopte de NOS vandaag in het nieuws.
Sommige bomen zijn al kaal, maar er zijn ook nog flink veel bomen met veel blad. Dat komt voor een deel omdat er niog geen extreme koude perioden (of hete) zijn geweest deze herfts. En ook geen stormachtige winden. In het nieuwsbericht wordt verwezn naar een app, via de universiteit vanWageningen. De Growapp. Meteen gedownload ip mijn telefoon natuurlijk. Met deze app kun je dezelfde boom (in je tuin, of nabij park) door de seizoenen heen fotograferen. Als je meerdere foto’s hebt kun je er een timelapse filmpje van maken. Of filmpjes van andere mensen in andere delen van het land bekijken.
Ben benieuwd of je ook oude foto’s kunt oploaden. Ik maak al jaren foto’s van o.a. de grote wilg achter in onze tuin, door de seizoenen heen.
Vanaf hoogzomer tot heel ver in het jaar kun je genieten van de bloemen, of eigenlijk bloemhoofden van hortensia’s. In november niet meer de volle, sappige bloemen en felle kleuren, maar zachtere kleuren als oudroze en blauwgroenig. Langzaamaan dunnen de de bloemhoofden ook steeds verder uit, soms zelfs tot ragfijne netwerkjes van nerven. Hoe dan ook, sierraden voor de novembertuin, waar de bloemen inmiddels in de minderheid zijn.
In het kader van geur in de tuin schafte ik een vleesbes aan, sarcococca hookeriana. Ik had er al vaak over gelezen en heb hem vorig jaar geroken in de Hortus. En nu staat die in de tuin. Vlak naast de zijdeur die we als hoofdingang gebruiken. Vol in knop, zou van december tot februari kunnen bloeien. Het is een klein struikje, niet erg opvallend, wintergroen, centimeter of 30-40 hoog. Toen ik wat meer informatie erover opzocht schrok ik even, familie van de buxus.
Paniek! Zou de sarcococca dan ook meteen opgevroten worden door de buxusmotten. Ik ben juist dit jaar bezig om buxus stukje bij beetje uit de tuin te verwijderen… De sarcococca is er niet gevoelig voor zijn, lees ik. Nou, dat gaan we zien. The Engelsen noemen de heester sweet box, zoete buxus.
Er zijn verschillende soorten sarcococca, deze heet Hookeriana, naar Joseph Hooker, Engels Botanist uit de 19e eeuw.
Een jaar of twee geleden las Eddy voor uit een lokae krant, over Bijenweelde, een kleine rozensoort, met open bloemen, en daarmee uitermate geschikt voor bijen en andere insecten. In het voorjaar 2019 ging ik op zoek, bij tuincentrum in de buurt maar vond ze niet. Via website Vivara kwam ik ze ook tegen, maar de rozen bleken in het voorjaar niet voorradig.
Dat gebeurt me niet nog een keer, dacht ik, en ik heb ze nu samen met het vogelvoer voor de winter gekocht. De struikjes, 3 rode en 3 gele, staan nu nog in de serre, in flinke 2 liter potten. Het mooie van in containers gegroeide planten is dat je ze het hele seizoen kunt planten, als het maar niet vriest. Hoewel het koud aanvoelt, vriest het zeker niet, dus ik neem me voor om dit weekend zeker een deel van de nieuwe aanwinsten in de volle grond te zetten. Of het helemaal lukt weet ik nog niet, uhhh, ik moet eerst nog een plekje vrijmaken.
Bijenweelde rood, net uit de doos, met nog een laatste bloemBijenweelde geel, met ronde bottels. Bij de gele emmer gezet om de soorten niet door elkaar te halen.
Bijenweelde rozen zijn nu een jaar of 10 op de markt, een ‘registered trade mark’ zelfs. In verschillende kleuren. Ze worden een cm of 40 hoog en zijn ziektevrij.
Zondagmiddag de drie rode bijenweeldes in de tuin gezet. Ervoor een paar resterende witte tulpen-bollen en een paar verplaatste akeleien. Helemaal vooraan een zestal prikneuzen.
De fuchsia staat bij ons behoorlijk onder de schaduw van een aantal grote struiken. Een groot deel van het jaar onzichtbaar. Maar nu de varens en andere vaste planten beginnen in te zakken zijn de sierlijke bloemen opeens te zien. Knalroze en paars, duidelijk anders dan de vele warme oranje, gele en bruinen tinten in deze tijd van het jaar.
Bloeitijd van juli tot oktober, maar november lukt dus ook. Een andere naam is bellenplant. Als je een beetje rondkijkt op internet zie je veel verschillende soorten, vaak bloemen waar de buitenste bloemblaadjes naar buiten staan. Misschien heeft dat met de temperatuur te maken. Deze bloemen hebben de manteltjes omlaag.
Vanmiddag een tijdje bezig geweest in de tuin, bollen in een pot zetten, paar over het pad hangende stengels afknippen, dahlia knollen rooien, en blaadjes van het pad vegen. En elke keer onderweg een paar potjes, of een steunpaaltje of een stuk steundraad meenemen naar de schuur.
De zon kwam er nog even door en maakte de warme kleuren nog warmer. De molina transparant vind ik nu op haar mooist. De bladeren beginnen net te kleuren, groen met geel. De stengels staan nog mooi overeind, uitwaaierend als fonteinen. De grote pol op de foto’s staat al jaren op haar plek en ik bind de bladeren een beetje op met een stevig stuk electriciteitdraad. De zaailingen (want ja, uitzaaien dat kan de molinia prima) zijn de eerst twee jaar nog smal en staan stevig overeind. In het voorjaar haal ik die eruit, ik heb al twee liefhebbers.
INnhet midden de grote pol molinia ‘transparant’, rechts op de foto een zaailing Net rechts van het midden de grote pol, zon in de rug.
Ingrediënten – grote pot – diverse soorten bollen bv tulpen, narcissen, krokussen – potgrond
Men neme een grote pot en een zak potgrondLeg wat scherven (of stukken piepschuim) onder in de pot en bedek met laag potgrond van 10 cm. Plaats de tulpenbollen -met puntje naar boven- naast elkaar op de potgrond. Vul aan met nieuwe laag grond, zoveel dat je de tulpenbollen niet meer zien. Breng evt. een tweede laag tulpenbollen aan als de pot diep genoeg is. Weer een laag grond en dan de narcissenbollen. Grond en dan een of twee lagen kleine bolletjes, krokussen of een paar verdwaalde blauwe druifjes. Dek al met een laatste laag grond. Haal de lucht weg door een paar keer met de pot op de grond te stampen. Zet weg op een iets beschutte plek, aan de noordzijde van het huis.
Bovenste laag met paar blauwe druifjes en krokusbolletjes die ik eerder dit jaar met het opschonen van een stukje border in de voortuin tegen kwam (tussen het kweekgras).Twee soorten tulpen en een mix van narcissen
Als in het voorjaar de eerste kleine bollen gaan bloeien zet je de pot op een plek vlak bij de voordeur neer. Genieten maar, elke keer als je er langsloopt.
Buddleja’s wortelen nogal ondiep, en het worden forse struiken. In de herfst, met flink wat wind en een soms erg natte bodem kunnen ze scheef waaien. Niet handig als ze net naast het pad staan, maar ook niet goed voor de wortels. Het valt vaak niet mee ze weer goed overeind te krijgen, al dan niet gestut door een paal. Hoewel een budleja met de zaadpluimen eraan er heel mooi uitzien in de winter, besneeuwd of berijpt, heb ik de grote buddleja langs het pad naar de schuur toch flink gesnoeid. Ongeveer de helft ingekort, en in het voorjaar, na de laatste vorst kan het nog een stukje verder terug. Een tak zit er nog aan, maar niet omdat ik die vergeten heb. Met opzet saat die tak er nog als hangplek voor de musjes. Binnenkort komt vlak voor de beukenhaag weer de zaadsilo met wintervoer. De mussen zitten meestal uit zicht in de beukenhaag te tjilpen. Als ze nu dan ook in de niet-gesnoeide budleja tak gaan zitten kunnen we ze beter zien.
Bij mijn tuinrondje vanmiddag om inspiratie op te doen voor de blogjes van deze week kwam ik bij de grote varen in de voortuin aan. Eerder deze snoeihete en droge zomer was ie finaal verdroogd. Geen groen blaadje meer te zijn. En kijk nu eens: fris en vrolijk groen staat ie erbij. Op een bedje van het bruine afgestorven blad van eerder dit jaar.
Bij de titel van dit stukje denk ik opeens aan mijn ouders. Zo’n jaar of 20 (of langer?) terug waren Eddy en ik met mijn ouders een paar dagen in Belgie. In Overijsse aten we in een restaurant met de mooie naam: het herboren aapje. Wat een mooie herinnering.
