Wim is 94.
Hij gaat verhuizen.
Afgelopen vrijdag ging ik voor het laatst bij hem op bezoek op de plek waar ik de afgelopen 30 al heel vaak ben geweest. Soms in huis, meestal in de tuin. Kopje thee, praatje, en natuurlijk rondje door de tuin. Of twee. Deze keer bleef Wim op het terras, en liep ik alleen rond. Wim is niet zo goed meer ter been, en wil geen risico lopen op vallen, met rollator over de tuinpaadjes. Gek idee, dan dit binnenkort niet meer de tuin van Wim en Annet ( en vanaf 2016 van Wim alleen) is, maar van compleet nieuwe mensen. ‘Even aanwaaien’ kan dan niet meer. Voor Wim was het ook nog een beetje onwerkelijk. Komende week spullen inpakken, met favoriete stiefdochter Margreet, en dan begin juli verhuizen. Afscheid van de tuin, maar niet van Wim. Hij komt vlak bij ons wonen, een paar starten verderop, langs de route van een ommetje dat we vaak lopen. Appartement met terras. Geen tuin.
Als ‘aandenken’ nam ik een stekje mee van het roze rode open roosje op de foto.
“En dan te bedenken dat ik vroeger alle (latijnse) namen kende”, zegt Wim.
Wim is 94.
Ja dit herken ik helemaal. Ik kwam vaak bij Jan.We gingen samen zijn tuin door maar Jan is niet meer.Heb gevraagd om een paar stekken van zijn rozen .Ja het zijn nu mooie klimrozen in mijn tuin .Weet de naam niet maar ik noem ze Roos Jan.