Alles in en om onze tuin
Zo zag ons terras eruit nadat Ties en Mark drie dagen hadden rondgebanjerd in de tuin. En binnen -in de keuken- ook allemaal mini modderpoten: poezenvoetafdrukjes.
Zaterdagochtend eerst maar eens de dikste modder van het pad gespoten met de tuinslang. Ziet er nu iets beter uit dan op de foto, maar nog wel een flinke schrobbeurt nodig. Voor een rustige winterdag.
Binnen zijn de poezenpootafdrukken in de dweil verdwenen, en ruikt het naar citroen.
Afgelopen maandag was de eerste werkdag aan ons tuinpad. De eerste ochtend was ik erbij en heb zelf ook nog wat in de tuin rondgelopen in het licht. Maandag avond was het donker, toen ik thuis kwam van het werk, en dinsdagochtend ook. Bijna de kortste dag, en ook de meest grijze december sinds 30 jaar. Dus geen foto’s. Dinsdag middag was ik vroeg genoeg thuis om een stukje voortgang te zien: veel steentjes lagen erin. Ik was wat ongelukkig met de hobbeligheid. Tussen de rij stoepstenen en de rijen klinkertjes zaten behoorlijke hoogteverschillen tot wel een centimeter, struikelgevaar!
Mmaar dat kwam goed, de trilplaat ging er nog overheen. Wel duurde het tot zaterdag totdat er voldoende licht was dat ik het pad in vol ornaat kon zien. Nou ja, nog niet helemaal, ligt nog zand op. Dat moet eigenlijk tussen de kiertjes in geveegd worden. Probeer dat maar eens, vochtig zand in kiertjes vegen. Niet dus.
Afgelopen week kwamen Ties en Mark het tuinpad verbreden en herleggen. Met hergebruik van de oude klinkers, aangevuld met stoeptegels van Gerd en een paar 50×50 tegels van Reint. Maandag ochtend kwamen ze, het was nog bijna donker en twee graden. Fris, maar droog. Geen regen, af en toe een spettertje motregen, wel erg grijs. De grond was nog wel doorweekt, dus een waar modderballet.
Het pad is nu iets hoger gelegd op een bedje van zand, tussen twee opsluitbanden. In de loop der jaren was het pad gezakt (of de borders hoger geworden, door alle compost e.d.).
Spreekwoord: Ook uit een roze wolk kan het regenen.
Kan dan zoiets betekenen als ’te mooi om waar te zijn’.
En een beetje een tegenhanger van: na regen komt zonneschijn.
Het is – volgens mij – geen bestaand spreekwoord, maar wel een uitspraak van Eddy toen we zaterdagochtend deze fraaie roze wolk zagen. Dit was aan de voorkant van het huis. Ook achter was de hemel fraai roze gekleurd. Het silhouet van de grote wilg stak er prachtig tegen af.
Ik ging op weg naar de bushalte en was nog geen 5 minuten onder weg toen het er zo uitzag als op de tweede foto. En even later : regen, natte sneeuw. Weg was het roze, in ieder geval van onder de wolk gezien. Toen stond ik gelukkig al onder het afdakje bij de bushalte.
Elke keer als ik achter in de tuin wat groente-afval op de composthoop ga gooien, zie ik ‘dit kunst-werk’, ooit op een afdelingsuitje gemaakt.
En onwillekeurig begin ik te fluiten en komt het liedje van Bobby McFerrin in mijn hoofd.
Word ik vrolijk van. Klik op de link, werkt vast ook voor jou.
NB. Het is wel een plakliedje!
Een muis houdt van een veilige warm plekje om te slapen en in de buurt van voldoende eten. Een goed geisoleerde ruimte met een kleine ingang en uitgang is ideeaal. Geen gevaar voor katen of andere roofdieren.
Spitsmuizen, bosmuizen en veldmuizen slapen gewoon buiten in holletjes. Zo niet, de huismuis. Die komt in de winter in huis, en bouwt zijn nestje op zolder, in de kelder, in een spouw of op een plafond.
Al jaren hebben we af en toe muizengekrabbel, net achter de bank, bij de buitenmuur/ tussenmuur naar gang en meterkast. Licht gekrabbel achter de drempel. Aanvankelijk gingen onze katten er nog wel een snuffelen en kijken, dat doen ze niet meer. Muis komt nooit binnen.
Sinds een paar weken is er een nieuwe bewoner. Eind van de middag, begin van de avond, tegen het donker worden horen we opeens actief gekrabbel in de keuken. Of beter, boven de keuken. Tussen het plafond van de keuken en de vloer van de bovenverdieping. Een minuut of tien, dan is ie weer stil. Ergens op weg naartoe?
Keutels hebben we nog niet gezien, en ook geen aangeknaagd spul. WE houden de boel scherp in de gaten.
De meeste bessen zijn al rijp in de tuin.
Oranje, rood, roze, wit, zwart.
De lekkerste bessen zijn al op.
Taxus, ilex crenata.
Of er wordt nog aan geknabbeld.
Bontbladige hulst, gewone hulst, vuurdoorn.
Sommige bessen zijn nog niet rijp.
Klimop. Belofte voor later.
Een maand of twee geleden heb ik een stukje border vrijgemaakt in de voortuin om plaats te maken voor een paar nieuwe aankopen. Vooral kweekgras verwijderen (met vervelende ondergrondse wortels) en trilgras (bevertjes). Die zijn makkelijk te verwijderen.
In het lege stukje border stonden toen onder andere een helenium en een aster. Er omheen was er (tijdelijk) kale grond te zien. Nu niet meer!
Een groene wei. Want hoewel trilgras ‘wortel-technisch’ gezien, makkelijk te verwijderen is, hebben de zaadjes zich wel verspreid in de grond. Ze zijn ontkiemt en vormen nu al aardige planten. De meeste zullen pas volgend jaar bloeien, maar overleven de winter als het niet al te lang al te koud is. Voordat ze volgend jaar gaan bloeien ga ik ze verwijderen. Nu maar even laten staan, dan slaat de grond ook niet zo dicht als het regent.
Binnen ligt Poes voor de verwarming.
Is niet van plan er vandaag nog vandaan te komen.
Hij ziet niets in buiten.
De eerste sneeuw valt.
Wordt drab.
Binnen is het warm.
We gaan voor optie B.
IJs en weder dienende komen Ties en Mark half december het tuinpad verbreden. Rechts van het huidige pad komt er dan een stuk bij van 40 cm. De planten die daar nu nog staan gaan verhuizen naar een van de composthopen. Als het volgende weekend weer goed boven nul is (nu even niet) dan haal ik er misschien nog een paar uit om te verplanten of op te potten. Helemaal aan het eind van het pad, rechts staat nog een mooie rand met longkruid, er staan nog geraniums, een flinke pol molinia….
Allemaal zal ik ziet kunnen bewaren, ruim 20 meter x 40 cm is toch 8 vierkante meter plant: zoveel plek hebben we niet vrij!