Als je nou aan de ene kant wat weghaalt, stelt Eddy voor, dan hebben we wat meer zicht op de vijver.

Hij doelt op het schildblad – darmera peltata- dat weelderig groeit aan beide zijden van het ondiepe stuk van onze vijver. Daar heb ik kort geleden een paar wortelstokken uitgeschept voor de weggeef. Volgende week is weer plantenruil.

Darmera is een fraaie probleemloze plant, die heel langzaam groter groeit.

Perfect als oeverplant. Door zijn stevige (oppervlakkige) wortelstokken houdt de darmera ook een instabiele vijveroever goed vast. Bloei in april – mei met een opvallende bloem, voordat het blad opkomt. Daarna het blad, enorme exemplaren tot zo’n 50 cm in doorsnee. Heet niet voor niets schildblad. De darmera kondigt de herfst aan met fraaie koperrode en gele herfstkleuren. De zaaddozen zijn fraai, maar bij ons zien we ze nauwelijks, de bladeren groeien er boven uit.

Beste plek: overwegend lichte schaduw, aan een bosrand of plek half open plek met her en der een struik of boom. Bij voldoende vochtige en rijke grond kan het ook iets zonniger zijn.

We hebben een oude picknicktafel met twee banken. In 1997, 20 jaar geleden alweer, gemaakt door Gerd.

Die staat rustiek te wezen in een hoek van de tuin.

In de beginjaren hebben we de tafel veel gebruikt. ’s Zomers buiten eten aan de tafel. We hielden ons bord wel goed vast beetje goed vasthouden want de tafel was niet overal helemaal vlak. Gemaakt van in de lengte doorgezaagde kastanjehouten palen. Toen er een serre met overdekt terras bij kwam aan de andere kant van het huis, raakte de bank en tafel in onbruik. Althans bij ons mensen.
Af en toe kwam er een bak met bloemen op te staan. Het tuingereedschap werd er op gelegd als ik in de buurt bezig was. Bij de poezen, met name Suzan, is de bank echter zeer in trek. Bijna dagelijks zit of ligt ze erop. Blijkt ook een prima krabpaal te zijn. Mede daarom zijn de banken niet echt goed meer om op te zitten, met een dunne zomerse broek aan: risico van splinters in de billen. Ook steeds meer kleine kruipertjes weten de bank te vinden, van onder en van binnen. Mosjes en zwammetjes helpen mee de bank en picknicktafel langzaam op te ruimen.

 

Als je deze foto bekijkt van de grote wilg achter in onze tuin dan zou je niet zeggen dat ie flink uitgedund is. Maar als je de volgende foto’s bekijkt zie je dat de korte heftige herfststorm van woensdag 4 oktober flink wat takken en blaadjes van de wilg heeft gesnoeid.

Als je alleen naar het bloemetje kijkt, lijkt het wel een madeliefje.

Maar dat is het niet. Geen plat rozetje van bladeren in grasveld. Met een (1) bloempje per rozet, op een bloemstengeltje van nog geen 10 centimeter. Deze madelief staat op stelten: 80 cm hoog, vertakt, tientallen bloemetjes, maandenlang bloeiend. Dit is de zomerfijnstraal, een eenjarige, een wilde plant. Andere naam is madelieffijnstraal, dus eigenlijk toch een madelief.

Kwam oorspronkelijk uit Noord-Amerika en is als sierplant in andere delen van de wereld (18e eeuw) ingevoerd en daarna verwilderd en ingeburgerd als wilde plant.

Houdt van zonnige tot licht beschaduwde, open plaatsen op vochtige tot natte, voedselrijke, vaak omgewerkte grond (zand, leem, klei en stenige plaatsen).

Vorig jaar hebben we het dak van de ‘verre’ schuur laten repareren. Dakbalken vervangen, paar dakpannen vervangen die door een afgevallen tak van de wilg waren gebroken, nieuwe daklijsten. De schuur staat aan de rand van een greppel, de grens van onze tuin aan de achterkant. Tussen greppel en schuur is maar een smalle strook waar je achterlangs kunt lopen, centimeter of 60-70, links de schuur, rechts de greppel. Door de ladders die gebruikt zijn om het dak te repareren is een stukje van de ‘oever’ van de greppel afgebroken. Om dat weer een beetje op te hogen hebben we er oude graszoden opgestapeld. Die zijn inmiddels vergaan, maar op die plek is nu opeens een woud aan geweizwammetjes gaan groeien. Ik brak een klein stukje af om wat beter te kunnen fotograferen.

Gardeners’ World op vrijdagavond eindigt altijd met ‘Jobs to be done this weekend’. Vorige week was een van de klusjes die Monty Don, de hoofdpresenator noemde: verticuteren van het grasveld. Daar ben ik mee begonnen, driekwart af, van ons niet al te grote grasveld. Zwaar werk! Grote emmers vol met mos en grasrestjes. Plus een blaar op mijn linkerduim. Van het trekken aan de draadhark. Het ziet er even niet uit, maar trekt snel weer bij, vertelde Monty geruststellend.