Alles in en om onze tuin
Ik heb mijn wagen,
volgeladen,
vol met …. allemaal plantjes
Dat kon Roland afgelopen zondag zingen. 5 kratten, een grote emmer en een plastic zak gingen in de auto mee terug van Groningen naar Utrecht. Plantjes die hier over waren, en afgelopen maanden in potjes waren gezet. Idee was om ter plekke nog wat plantjes uit te scheppen (is nu perfect seizoen), maar de auto was vol!
Na koude, gure weken in april, bracht de laatste aprildag, zondag, opeens verrassend mooi weer. Veel zon, lekker in de tuin, en ook weer buiten kunnen eten. Rondkijkend naar alle tuinpracht, kwamen de akeleien in beeld. Er is er nog niet een open, maar nog heel even……
Ook in knop al prachtig, met de subtiele overgangen van paarsachtig roze, roomwit groenig.
Iedereen kent wel het beeld van een jongeman met een bloempje in de hand, een madelief of een margriet, in ieder geval een composiet. Het bloempje wordt met aandacht geplukt. Bij elk bloemblaadje dat hij afplukt mompelt hij zachtjes, prevelt bijna. “Ze houdt van me…., ze houdt niet van me …., ze houdt van me….”. Het allerlaatste bloemblaadje is belangrijk, dat geeft aan wat ze echt vindt, daarvan is hij overtuigd. Laat het laatste bloemblaadje bij een ze-houdt-van-mij horen, hoopt hij vurig. Soms is dat zo, soms ook niet. Maar in ieder geval is het een leuk bijgeloof.
Zou het bloemblaadjes plukken ook helpen bij het beslissen over een tuinkas? Al jaren lang denk ik, zullen we er een aanschaffen?
Soms denk ik: ja leuk.
Andere keer: nee toch maar niet.
Dan weer: waarom niet?
Vervolgens: zo veel gedoe.
Ja leuk. Een kleine kas, waar de zaailingen die in het voorjaar in de bijkeuken, in de vensterbank en in de voorkamer staan een plekje kunnen vinden.
Nee toch maar niet: we hebben geen plek vrij in de tuin.
Waarom niet? Nu hebben we elke paar jaar een paar tomatenplanten die in een hoekje van het overdekte terras groeien, beschut en beschermd tegen de weersinvloeden; uit de buurt van de van alle kanten oprukkende planten in onze volle tuinen. In een kasje kunnen de tomatenplanten prima beschermd opgroeien en dan hebben we ook weer plek op het terras. Pluspunt voor een kas.
Zo veel gedoe: kas uitzoeken, stuk grond vrijmaken, als ie er staat ramen wassen…
Weet je wat, in plaats van de bloem van de jongeman, schrijf ik een verhaaltje. Dit verhaaltje. En zoals het toeval bepaalt of de jongeman uiteindelijk zijn lief krijgt, bepaalt het toeval van de loting of Juliana bij ons in de tuin komt. Of eigenlijk: wordt gebracht.
Als ik er over nadenk, we hebben wél plek. Een logische plek zelfs: de plantenparkeerplaats. Waar ik elk najaar alle losse plantjes en stekken in potten in de volle grond in graaf. Dan hoef ik ze het hele winterseizoen geen water te geven, zijn ze beter beschermd tegen bevriezen en zie ik ze in het vroege voorjaar, als ze nog onder de grond zitten niet over het hoofd. Dan weet ik namelijk: waar een potje is, is een plantje.. In het voorjaar gaan alle stekken naar een vaste plek in onze tuin of andermans tuin, en raakt de parkeerplaats weer leeg.
Als Juliana besluit dat ze van ons houdt, heeft ze daar een prima plek.
Vreemde blog? Valt wel mee.
Dit is mijn inzending voor een wedstrijd uit het tuintijdschrift Groei & Bloei. Waar je een tuinkas kunt winnen, een mooie Juliana Compact 66 kas. Mochten we winnen, dan volgen ongetwijfeld meer Julianablogjes!
Dat gebeurt niet zo vaak, een kudde schapen die door je eigen straat heen wandelt, compleet het herder en hond. Afgelopen weekend was mijn zus met familie op bezoek, en toen we richting dorps Italiaan wandeleden, zagen we in het lokale parkje afzettingen staan. Van die kleine hekjes met schikdraad. En toen mijn zus vertelde dat ze bij aankomst en stukje verderop, aan het andere uiteinde van onze straat, schapen hadden zien staan gingen we even zoeken op internet. Ja hoor, op zaterdagochtend half 11 zou de wethouder de schaapskudde in het plantsoen verwelkomen. Om kwart over 10 liepen we richting het weitje waar de schapen overnacht hadden, net op tijd om ze te zien vertrekken. De herder en kudde hadden er flink de pas in, de hond rende actief rondjes om de schapen uit de tuinen te houden (nu ja, af een toe 1 enkel klein hapje).
De kudde Drentse heideschapen gaan dit zomerseizoen het park en een aantal grote grasvelden in de wijk kort houden. Niet duurder, en ook niet goedkoper, dan het normale grasmaairegime van de gemeente, aldus de wethouder. Ziet er in ieder geval leuk uit. Voor een filmpje klik hier
We hebben inmiddels een fors aantal siergrassen in de tuin, prachtig spul. In het voorjaar vraagt dat wel wat knipwerk, met name de grote pollen miscanthus (prachtriet). Maart, begin april is een goede tijd, dan zijn de nieuwe halmen nog net niet aan de groei. Zou jammer zijn als je nieuwe grashalmen meteen ‘onthoofd’, in plaats van elegante punten zie je dan het hele seizoen nog het afgeknipte randje.
Als de grassen heel droog zijn kun je soms de halmen gewoon met de handen (bestens doe je tuinhandschoenen aan) afbreken. Zijn ze wat vochtig, dan kun je de heggeschaar gebruiken.
Dan nog de vraag wat te doen met alle afgeknipte grashalmen…
Dit jaar heb ik ze in stukjes op een aarden paadje langs de meidoornhaag gestrooid. Dan is het er niet zo modderig. De foto is van 3 april, inmiddels is een flink deel overgroeid met speenkruidjes.
Mossoorten groeien overal, in tuinen, op muurtjes, en uiteraard in het vrije veld en landschap. Bij mos denk ik in eerste instantie aan vochtig en schaduw, daar groeien mossen goed. Er zijn ook allerlei mossen die juist heel goed tegen kou (antarctica) kunnen. Of tegen de droogte, zoals de haarmossen. In het voorjaar, tijdens een wandeling half april zagen we in de zanderige stroken naast een een paar jaar geleden aangelegd fietspad grote oranje plakkaten mos, ruim 70 cm in doorsnee. Sommige plekken knaloranje, andere plekken meer bruin-oranje. Van dicht bij waren de sporenkapsels van dit mos goed te zien. Dit blijken de vrouwelijke exemplaren van het haarmos te zijn. En de de donkerdere plakkaten bleken de mannelijke kolonies te zijn, met een soort veelhoekige doosjes (foto 4).
Welk haarmos het is precies is, dat weet ik niet. Zie ik aan de foto’s niet af. Hoe dan ook, het zijn -van dichtbij- zeer fotogenieke mosjes!
Vanaf 20 april is Afke de koolmees aan het broeden. Als je weet dat een koolmees elke dag een ei legt, en past begint te broeden als ze klaar is met leggen, en je weet dat het eerste ei van 12 april is, dan kun je uitrekenen dat ze nu op acht eieren zit.
Vorige keer duurde het broeden ongeveer 12 dagen, dus rond 1-2 mei verwachten we de kuikens. Goed dat er nu nog geen minikuikentjes zijn, want het wordt nog erg koud ’s nachts, dicht bij het vriespunt.
Een groot deel van de dag van Afke gaat op aan rondfrutten met de eitjes, eieren keren, heel af en toe kort naar buiten, en dan weer broeden, rondje draaien op het nest, tukje doen. Dan is het fijn als manlief, Jelle, af en toe een hapje komt brengen. Zie filmpje om te zien wat de pot schaft.
Half april, wandelend tussen Haren en Hoogezand.
Links een glimp van het kanaal, vooruit het dijkje geflankeerd door een band van geel, rechts een blik over de weidse graslanden van de Onnerpolder.
Mooi dat we zo van huis uit het Hollandse Landschap in kunnen wandelen.
Afgelopen week stond ik op dinsdagavond kwart voor acht ‘ s avonds voor de Hortus Haren. Voor een lezing van Kees Boele, lokale bioloog die een lezing gaat geven voor de tuinclub Groei&Bloei. Over planten rond stad en dorp.
Geen enkele fiets, deur op slot ???
Oeps, de lezing bleek op woensdag te zijn. Verwisseld in mijn agenda met een andere lezing, over de Maya’s, mede georganiseerd door boekhandel Boomker. Dus vlug op de fiets naar Boomker. Daar stond ik om 6 voor acht. Geen enkele fiets, donker, deur op slot??
Ik herinnerde me vaag dat het in de bibliotheek zou zijn, dus derde poging, op de fiets naar de bieb. Ja, dat lukte. Nog een laatste hindernis: ik had me vooraf moeten aanmelden… Er was maar een beperkt aantal plaatsen (80) beschikbaar ivm brandveiligheid, terwijl zich meer dan 100 mensen hadden aangemeld. Maar gelukkig bleken enkele mensen last minute afgezegd te hebben, dus ik kon nog naar binnen. Maya lezing is mooie inleiding voor de tentoonstelling die tot september 2016 in het Drents Museum in Assen is georganiseerd.
Een blogje over de leuke lezing van Kees Boele houden jullie van me tegoed!
