Auteur: Tineke van der Meij

In het westland heb je ze in allerlei kleuren. Hier wat bescheidener. Vorige week paarswitte krokussenveldjes, deze week een narcissenveldje. Te vinden in verschillende openbaar groenveldjes in het dorp. Ze staan er vrolijk bij met hun oranje trompetjes. Als je een beetje laag over de bloemen heen kijkt, en de foto op de juiste plek afsnijdt, dan zou het zo maar een eindeloos veld kunnen zijn , bovenste foto.

Tijdens wandeling in de buurt zien we allerlei bloesembomen in bloei. Roze en witte wolken. Her en der een zoete bloemengeur. Dat kan ook wel een bloeiende mahonie zijn. Of een struik, met witte bloempjes. Ik kan het niet laten er even aan te ruiken. lekker. Bloemetjeszeep.
Volgens de app obsidentify is het – op basis van deze foto – 100% zeker de wilde kamperfoelie, lonicera periclimenum. Inderdaad een kamperfoelie geur.

Thuis zoek ik wat meer informatie op. Nee, de l. perioclimenum is het zeker niet.
Wat dan wel?? Eddy heeft hem snel gevonden . Het is de winterbloeiende kamperfoelie, of struikkamperfoelie: Lonicera fragrantissima. In het Engels: ‘sweetest honeysuckle’.
Eens kijken of ik hem kan stekken!

Waar de afgelopen weken de sneeuwklokken de show stalen in allerlei bermen in het dorp is het nu de tijd van de krokussen. Een paar straten verderop zijn de grasvelden rond de straatbomen paars, afgewisseld met een beetje wit. En de foto’s hieronder zijn genomen op het terrein van de Biotoop, het terrein naast de Hortus Haren. Ook voor deze voorjaarsbolletjes geldt: hoe meer hoe beter.

Wij hadden jaren geleden ook behoorlijk veel krokussen in de zijborder van onze voortuin. Daar groeide verder niet veel. In het voorjaar krokussen, daarna blauwe bosanemoon, en daar na niks. Nou ja. kweekgras. Dat kweekgras is nog steeds niet weg. Een deel van de krokussen helaas wel. Denk dat dat komt omdat ik in de ‘schijnbaar’ lege border in de loop van de tijd allerlei vaste planten heb neergezet. En een aantal siergrassen die inmiddels dikke pollen hebben gevormd. En zo langzaam de krokussen hebben verdrongen. Er zijn nog wel heel wat krokussen, maar niet meer met zo’n ‘wow- factor als vroeger.

Zaterdag middag was het volop aan het dooien. Waar ’s morgens de opgevroren sneeuwblubber van de dag ervoor nog keihard en knerpend was, was tijdens onze after-lunch wandeling veel van de sneeuw van de wegen verdwenen. Op zonnige plekken waren ook de weilanden weer grotendeels groen. Wel kwamen we verschillende sneeuwfiguren tegen. In de straat om de hoek een sneeuwkonijn naast een sneeuw pinguïn-met-jong. En in het buitengebied een scheve sneeuwman. Grappig was dat een hond -die met zijn mens daar elke dag ging wandelen- door de weilanden banjerde en de sneeuwman duidelijk opmerkte. In cirkels rende hij er -op veilige afstand- steeds omheen. ‘Wat een rare sneeuw figuur‘, moet die hond gedacht hebben. We maakten een praatje met zijn mevrouw, die geamuseerd toe keek naar het gedrag van haar hond.