Gerard vertelde dat door de leden-tijdschriften voor een groot deel van de leden van de vereniging digitaal te versturen per keer wel een halve boom aan papier bespaard werd. Dat vroeg natuurlijk om een plaatje van een halve boom. Deze kwam ik tegen. Beetje sneu verhaal. In Engeland was iemand zo zat van de vogels die in de conifeer van de buren zaten en de oprit of zijn auto bepoepten, dat op een dag de conifeer keurig netjes …. gehalveerd was. Heeft in alle Britse tabloids gestaan.
De foto maar niet gebruikt bij het artikeltje in het verenigingsblad. Aan het positieve van een halve boom besparen, hangt dan het negatieve idee van de -beetje kinderachtige – burenruzie. Wel een mooi verhaal.
Heerlijk door de tuin banjeren. Dikke sokken aan en natuurlijk de klompen. Nooit koude voeten. Handig om af en toe goed op de rand van de schep te staan om een wortel door te steken. En omdat de klompen een wat groter oppervlak hebben dan de Zweedse klompen die ik ook regelmatig draag, beter om door de borders te lopen.
Dit weekend een beginnetje gemaakt met klimop weghalen. Zaterdag een deel van de klimop die het snoeipaadje langs de heg met buurman Jan helemaal overgroeide. Op zich niet erg, daar kom ik zelden, maar ook de pollen sneeuwklokken die daar stonden werden behoorlijk ingekapseld. En vandaag, zondag, rond half vier nog een uurtje naar buiten. Op een oude foto van het bosperkje achter in de tuin zag ik een enorme vlakte aan sneeuwklokjes, veel meer dan nu. Hoe kan dat, dacht ik. Nadere inspectie liet zien dat ook hier de klimop langzaam het hele perceel overnam. Begonnen met de meterslange slierten weg te trekken en al doende werden er langzamerhand meer sneeuwklokjes zichtbaar. Vooral blad, waarschijnlijk wat te donker geweest onder de deken van klimop. Zoals te zien op de onderste foto: er is nog genoeg te doen. Onder de heuvel van klimop zitten nog enkele kruisbessenstruiken en een omgevallen boomstam. Gelukkig vandaag mijn tuinhandschoenen aan…. ook her en der bramen tegengekomen.
En nu ik het toch over sneeuwklokjes heb…
Deze kreeg ik van Jitske toegestuurd in een app. Ze was op bezoek in Wubsbos. Een prachtige Groninger tuin, vooral als de stinzenplanten volop bloeien. Welke sneeuwklok het is weet ik niet, wel een met een extra groen streepje.
Onder onze pergola vlak bij de achterdeur staan een paar hellebolussen. Een dubbele witte. En een enkele rozerood met stippen. De witte bloemen, eigenlijk meer groene-witte, zijn dubbel of driedubbel en ‘kijken omhoog’. Je kunt de bloem zien. De roze is veel eleganter, en als de bloemen net open zijn hangen ze met hun bloemengezichtjes een beetje verlegen naar beneden. Om de sproetjes te kunnen zien moet ik dan de bloem even optillen en omdraaien. Of het kikkerperspectief nemen. Met de telefoon op selfiestand een foto omhoog nemen.
Birds eye viewFrogs eye view
Op de eerste foto zie je onder in beeld ook een heel aantal zaailingen. Die ga ik deels oppotten en dan een paar jaar geduld hebben. Als ze na een paar jaar voor het eerst gaan bloeien is pas te zien of ze er net zo mooi uitzien als hun ouder.
Vandaag aan de slag geweest met sneeuwklokken opgraven en delen en weer ingraven. Vlak voor het naar binnen gaan tegen 5 uur nog snel even een paar handen vol daslookblad geplukt. Dat begint weer volop op te komen. Mooi glanzend groen blad. En bij betreden een zachte uien-knoflook geur.
150 gram had ik ongeveer nodig voor de soep. Nog niet eerder gemaakt. Lekker voor een zaterdagavond maaltijd. Enorm groen! De truc, volgens het recept, is daslook maar heel kort mee te komen. Bij langer meekoken wordt de smaak veel minder en verdwijnt ook de helder groene kleur.
Wandelend door de Chinese tuin van Hortus Haren was het niet te missen. De geur van de bloeiende sarcococca, hier in golvende haagjes gesnoeid (foto 1). Ik kwam een meneer tegen en riep verrukt dat het zo lekker rook. Helaas bleek deze meneer sinds corona 2,5 jaar geleden niets meer te ruiken, vertelde hij. ou een heel klein beetje begon zijn reuk terug te komen. Hij kon bijvoorbeeld azijn ruiken. En toen we daar zo stonden tussen de geurende struikjes, en hij nog een snuffelde , zei hij dat hij een hint van bloemengeur kon ruiken. Een beginnetje! Nog wel een weg te gaan, want voor mij was de geur overweldigend.
Afgelopen dinsdag , mooi zonnig weer , en op stap met een van de tuinmensen van de Hortus Haren. Een interview met Rijk de Ruiter voor het eerstvolgende ‘vriendenbericht’ van de Vrienden van de Hortus. Rijk werkt al bijna 10 jaar in de Hortus en leuk om te horen wat voor hem de favoriete tuinonderdelen zijn. Zijn favoriet is de Hondsrugtuin, waar hij vanaf het begin bij betrokken is geweest. En daar wijst hij me ook op iets dat ik niet eerder gezien had. Een grijzig, papierachtige ‘balletje’ in een stukje hoog gras: een eierzakje of cocon van een wespspin. Daar zijn vorige zomer de eitjes ingelegd. En ergens in april komen de kleine spinnetjes uit de cocon. En nu ik er eenmaal 1 gezien heb, blijken er nog veel meer te zijn. Je moet even weten waar en hoe te kijken.
Eiercocon wespspin
De wespspin is een spin uit de familie van de echte spinnen of Araneidae. Soms kom je de naam wespenspin of tijgerspin tegen. De wetenschappelijke naam is Argiope bruennichii. Het vrouwtje heeft gele en zwarte streepjes op het achterlijf, vandaar de naam.
Flaming Katy en Madagascar widow’s thrill zijn Engelse namen voor de Kalanchoë blossfeldiana Pacaya. De kalanchoë hoort tot de familie van de crassulaceae. Vetplanten met vlezige bladeren en stengels. Het is een grote familie waarvan de veelkleurige Kalanchoë blossfeldiana hybriden het bekends zijn. In knalrood of oranje (vandaar flaming Katy) of wat zachtere kleuren oranje of geel. Het zijn korte dag planten die in de winter bloeien in in grote aantallen;en bij de bloemenwinkels te koop zijn. Ze bloeien lang, een maand of 2. En alsof dat niet genoeg is… wordt het bloeiseizoen verlengd: vervroegd door ze eerder koud en donker te zetten. Of juist wat verlaat.
Op zoek naar de Mr. Blossfeld, waar de plant naar genoemd is, en die ze als eerste cultiveerde en verhandelde in 1927 kwam ik uit bij Karl Blossfeld, fotograaf. van planten.
Kalanchoe blossfeldiana zijn afkomstig uit Madagaskar. De soort is ontdekt in 1928 door Perrier de la Bâthie op de berg Tsaratanana op een hoogte van 2000–2200 m. Een paar later werd de plant opnieuw verzameld door Von Poelnitz (1934) in de buurt van Humbert bij de bronnen van de Sambirano Rivier. Van deze exemplaren zijn wereldwijd nakomelingen gekweekt. Hier een blog waar iemand een heleboel informatie over Von Poelnitz bij elkaar heeft gezocht, de man die de naam van Robert Blossfeld koppelde aan de Kalanchoë. Eigenlijk wil ik weten waarom … Over Blossfeld zelf niet veel gevonden, er is nog wel een boek van hem te koop. In een heruitgave. Soort standaardwerk.
Vandaag is het Beleef de Lente seizoen van 2023 begonnen. Met webcams op allerlei vogelsoorten. Nog niet iedereen is gearriveerd, maar al veel te genieten. Overdag is de vijvercam leuk, kijk maar eens hoeveel soorten er komen (o.a. een appelvink, zag ik). En ‘ s avonds geniet ik van de uiltjes. De bosuil zit al te broeden op haar eerste ei. En ’the cutest of all’: de steenuil.
Bal veren?Bosuil! Oog gevonden.Mister Steenuil komt kijken
Heel langzaam begin ik in deze tijd van het jaar de tuin van oude plantenstengels te ontdoen. Dit is het seizoen in de tuin met de minste hoogteverschillen. Het oude spul is weg, de nieuwe planten zijn nog erg laag en beginnen voorzichtig uit de grond te kruipen. Linksonder op de foto de stapel met in stukjes gebroken stengel van de enorme pol polonium polymorpha, in vol ornaat zeker 2 x 2 x 2 meter. En op de achtergrond, net rechts van de ligusterhaag een rood stipje. Daar hangt een aardewerken papegaaitje in de roos.
Over de vijver richting westeninzoomenRichting noordenpapegaaiRichting noorden, rechts van de heg …… papegaai
