Categorie: Beestjes

Dit voorjaar heb ik de pol helenium Tura gedeeld. Afzonderlijke rozetten opgepot en zo had ik er opeens een stuk meer. Normale grootte is 100-120 cm. Vaak blijven ze netjes overeind staan, dit jaar zijn er een paar scheef gezakt in een dikke bui. Drie exemplaren staan nog steeds in hun 9×9 potjes.  Nogal klein potje om een stengel van ruim 1 meter in evenwicht te houden. Toen het zo warm was, in juli, heb ik de bloemstengels gehalveerd, een beetje verlate ‘chelsea chop’. Toen ik er vandaag langs liep zag ik dat er allemaal bloemknoppen aan het ontstaan zijn in de oksels van de bladeren. Mooi, als de eerste lading heleniums uitgebloeid is, krijg ik nog een tweede rond, van de gehalveerde heleniums. Nu nog een plekje vinden om ze in de volle grond te zetten.

We keken er al de hele zomer naar uit. Kolibrivlinders bij ons in de tuin. In warme zomers vliegt ie hier ook rond, en dan zou de vlinder er dit jaar zeker moeten zijn. maanden lang niks. Bij onze wandelingen in Noord- Groningen kwamen we ze op verschillende plaatsen tegen. maar bij ons dus niet.

Tot vandaag! Ineens hing er een bij de budleija. Drie weken geleden, vlak voor onze vakantie, had ik alle uitgebloeide pluimen afgeknipt. En nu staat ie weer volop in bloei, wel met kleinere pluimen. En een mooi aanbod voor de kolibrivlinder. Die houdt van bloemen met lange halsjes, waar ie fijn met zijn lange long in kan. Een ingebouwd rietje, voor de nectar diep in de bloem.

Achter in de tuin, in het bosperk waar pruim en omgevallen appelboom staan, ligt een stukje boomstam. Ooit was dat het hakblok, waar onze vroegere buurman, Ome Job, zijn hout op kloofde met een bijl. Ik vond het blok in de schuur, en heb eerst geprobeerd er een bijenhotel van te maken.
Dat ging niet goed, het hout was al zo verweerd dat de gaatjes rafelig en vezelig waren. Geen metselbijtje waagde zich er aan. Toen het blok van de standaard viel waarop ik het gezet had, liet ik het daar liggen. En nu is het een mooi voetstuk voor (buur)poes Suzan. Die zit graag in het zonnetje, en op hout. Bingo.

Gezeten op een klein krukje, lekker in de zon.
Op het tuinpad.
Met een krabbertje, de grasjes en paardenstekken tussen de tegels uithalen.
Heel rustig, meditatief bijna.
Zen.

Al zittend trok ik de over het gras (mos)veldje groeiende geranium maccrorhyzum-scheuten los. Daar fladderde een wit vlindertje, motje eigenlijk tussen uit. Ze ging op de conifeer zitten, en stak daar mooi tegen af. Geen twijfel mogelijk: de buxusmot, de eerste die ik met zekerheid heb gezien in onze tuin. Wat groter dan ik gedacht had. Klaarwakker opeens, en telefoon gepakt, als camera. De mot bleef poseren.

Een paar weken geleden zag ik een witte mot, maar die fladderde weg, ik kon niet zien of er een zwarte rand op de vleugels zat. Had wel vermoeden, en ging onze buxusheggetjes bekijken. Daar vond ik geen poppen, rupsen of motten. Maar ja, je ziet het pas als je het door hebt.

Nu dus met zekerheid: 1 buxusmot. En dikke kans dat ie niet meer weg gaat. Ach, wilde toch al deel van buxus verwijderen. Ik zal de buxusmot die struik aanwijzen, zodat hij daar gaat zitten. En het haagje kan hij dan met rust laten, dank u.

Poes Sprot is niet meer al te snel. Een of twee keer per dag wandelt ie in uiterst rustig tempo door de tuin. Vanaf het terras, het tuinpad op naar achterin de tuin, even stilstaan en snuffelen op de plek waarboven de pindasilo voor de vogels hangt, tot aan de schuur, rechsomkeert en terug.
Soms slaat ie bij de verre schuur rechtsaf, loopt via het dwarspad naar andere deel van de tuin en via tuinpad langs de vijver terug naar het terras. Zitten. Uitrusten.

De dag voor we op vakantie gingen, 9 augustus, begon het weer om te slaan. Het werd heel donkergrijs, er kwamen windvlagen langs, zo net voor een regenbui uit. Wij zaten op ons (overdekte) terras, en ineens kwam Sprot op een drafje aan. En hij had iets gevangen. Zo op zijn oude dag.
Een muis. Heel even speelde hij er mee. Begon hem toen op te eten. Kop eerst, toen de muis een halve muis was, floepten de orgaantjes eruit. Die hoefde Sprot niet. De rest weer wel, tot en met het staartje.

’t Is de natuur.

 

Nog steeds in veelvoud aanwezig en de absolute winnaar van de landelijke tuinvlinderteltiendaagse. Het kleine koolwitje. Hier nog even in het zonnetje gezet,

Omdat de vlindertelling dit jaar voor de tiende keer wordt gehouden was het feest: niet 1 weekend tellen, maar tien dagen lang de tijd. Steeds een kwartier tellen. En dan opschrijven van elke soort hoeveel je er maximaal tegelijk hebt gezien in je tuin.

Met de hitte en de droogte van afgelopen weken, bleek het dramatisch te zijn met de vlinders. Waar we op 8 juli toen de vlinderstruiken net in bloei stonden een aardig aantal dagpauwogen zagen, nu geen een. De vlinderstruiken zijn nu bijna uitgebloeid, maar de afgelopen dagen, nauwelijks een vlinder te bekennen. De enige soort die het redelijk deed was het kleine koolwitje. Een paar weken geleden ook het grote koolwitje, maar die is nu op. Dor de warmte leven de vlinders ook veel sneller, dus korter.
In totaal ongeveer 10 tellingen gedaan van 1 kwartier.
Maximum per soort (niet allemaal in het zelfde kwartier!).

Klein koolwitje 5
Groot koolwitje 1
Klein geaderd witje 1
Boomblauwtje 3
Bont zandoogje 1
Gammavlinder 3
Atalanta 1
Kleine Vos 1 (in slaapkamer)

Score 2017. klik hier. En wil je weten wat goede vlinderplanten zijn, kijk bijvoorbeeld op de website van de vlinderstichting.

Het blad dat her en der al van de bomen valt is kurkdroog.
Soms hoor ik overdag enorm geritsel, blijkt gewoon een merel te zijn, die in de bladeren naar beestjes zoekt. En wat later op de avond, helpt het geritsel om de egelmevrouw te horen aankomen. Ze kan hard lopen, zie hier.