Vlakbij het stroomgebied van de Drentsche Aa, met rustieke laantjes geflankeerd door eikenbomen. Op een mooi nazomermiddag als vandaag was het behoorlijk druk. Nog volop mensen op de camping (De Vledders, echt waar) en zelfs een paar mensen die in het Siepelveen zwommen. Op de foto een ander veen, het Grootveen. Niet heel verrassend, iets meer naar links nog een veentje: het Kleinveen. Zoveel mensen als vandaag, tientallen, komen we hier niet vaak tegen. We hebben deze keer ook het terrasje bij Restaurantje ‘de Drentsche Aa’ maar overgeslagen, gezien de verwachte wachttijd. Doen we wel weer een keer door de week .
Hier wandelt Eddy naar het zuiden, bij de bosrand (doorkijkje links op de foto) stroomt de Drentsche Aa, daar gaan we straks naar rechts door het stroomdal.
Afgelopen week de laatste vakantie week. We wilden nog wel een etappe wandelen. Dinsdag of donderdag was de keuze. Aangezien het dinsdag erg warm en benauwd zou worden, met dik onweer aan het eind van de middag kozen we donderdag uit voor een etappe Drenthepad: van Diever naar Havelte. Uiteindelijk we bijna langer onderweg met openbaar vervoer dan dat we gewandeld hebben. Van eindpunt Havelte ging 1 x per uur een bus naar meppel (en dan trein), maar… het waren ‘meppeler donderdagen’ in de zomer met allerlei activiteiten. We waren al zo verbaasd dat er een grote groep jongelui bij de halte stond. En na een tijdje gingen ze allemaal weer weg. Er wilden zoveel mensen naar Meppel (blijkbaar) dat de bus Havelte helemaal niet meer aandeed, was vol, en vanaf Uffelte meteen door reed naar Meppel. Nou moe. Da’s ook wat. Toen een andere bus genomen en via overstap in Dieverbrug, naar Assen en dan de trein.
Over de wandeling : die was prachtig en de hei, vooral op de helling van de Havelte hei stond er prachtig bij. Schaapskudde maakte het plaatje compleet.
En de dinsdag, die zo heet zou worden. Een wandeling vanuit huis, gewoon om 8 uur s morgens vertrokken toen het nog koel was, en tegen 10 uur, weer mooi op tijd voor de koffie.
Voor de Harenaars: bij de Mikkelhorst het uitloopgebied in, langs het zonnepark en de eendenkooi, en dan naar het oosten over het dijkje. Dit pad lopen we alleen als het niet te veel geregend heeft, kan nogal modderig zijn.
In de tuin hebben we de virginische lobelia staan, prachtig paarsblauw bloeien, al enkele weken. Steeds een paar nieuwe bloempjes, aan een steeds langere bloemstengel. De laatste bloemknopjes zijn nu aan de beurt, nog even en de bloei is over. Als je een plant in eigen tuin hebt staan is het ook makkelijk om ze op andere plekken te vinden. Als het inheemse plant is ergens in bos of berm. Dat zal met deze lobelia niet gauw gebeuren, komt van oorsprong uit de Verenigde staten en Canada. Jaren geleden, denk wel 15 jaar, kreeg ik een stukje van deze plant van een collega, Jan Eggink. Zaait zich enigszins uit dis, de lobelia staat nu op een paar plekken in de achtertuin mooi te wezen.
Toch kwam ik hem opeens elders tegen In de kruiden tuin van Hortus botanicus Haren. Met een bordje erbij van collectiebeheerder Richard. Nou weet ik dus ook wat je eventueel met het blad en de wortels zou kunnen doen.
Vanuit Westerholm, een woonzorgcentrum voor ouderen in Haren, kwam het verzoek of de Hortus op bezoek kon komen in Westerholm voor een presentatie. Veel van de bewoners zijn niet meer in staat op eigen gelegenheid naar de Hortus – ook in Haren – te komen, maar zijn wel geinteresseerd in een verhaal. Begin oktober ga ik daar een verhaal vertellen, met mooie plaatjes uit de Hortus, die heb ik genoeg. En van de week ging ik even op bezoek bij Westerholm om te kijken hoe de zaal eruit zag. Verona gaat over de activiteiten voor de bewoners en had met uitgenodigd. Zij liet me ook de recent aangelegde tuin zien, en de planten schilderingen in de gebouwen zelf. In drie gebouwen in het complex wonen mensen die nog geheel zelfstandig leven (zijn huren een appartement), mensen die 24/7 hulp nodig hebben, en alles er tussen in. Mooi, midden in het dorp, en alle mensen door elkaar.
Eerder dit jaar al een mooi plaatje van de tuin van Westerholm, we wandelen er heel vaak langs, maar ik was er nog niet eerder binnen geweest.
Bij een wandeling over het strand, na een verse regenbui, of bij eb. Of een zandig pad in het bos, nog net vochtig. Of in de winter in verse sneeuw. Allemaal mooie plekken om diersporen te zien. Ze ook herkennen, dat is nog wat anders. Daar moet ik nog wat op oefenen.
Deze zijn van afgelopen week, resp in Drenthe tijdens een wandeling en vanmorgen in de Hortus (foto 3).
Vandaag weer op pad, met brood mee, altijd als reserve, hoewel we van plan waren om in Orvelte te gaan lunchen. Vandaag vertrokken we wederom uit Schoonloo en ronden eerst het laatste stukje van etappe 17 af. Een klein stukje dubbel met eergisteren, langs het Elp meer, op weg naar Elp. Na een kilometer of vier kwamen we in Elp aan, en piepklein dorpje in Drenthe, met een hotel en terras waar we -nog net voor er een groep “Happen en Trappen” kwam lunchen- een kopje cappuccino dronken. Vervolgens over naar de korte etappe nummer 16, ‘maar’ 13,7 km. Net als twee dagen geleden was het in de beschaduwde bossen, met heel veel vocht (plassen, maar ook moerassige delen) echt ‘muggen country’. Anti-mug spul kwam goed van pas. Orvelte bleek wat ver, dus midden in het bos, gelunched met eigen brood. `en toen we tegen half twee in Orvelte aankwamen, leipen we ook heel snel weer door. Het was er vreselijk druk, een markt , met allemaal standjes, en kuddes toeristen. Alle terrassen bommetje vol, hadden we geen zin in. Dus lekker doorgewandeld naar Westerbork, door het natuurgebied Reintjesveld. Er staat o.a. een nagebouwde boerderij uit de ijzertijd, en heel mooi, was dat in de gerst-akker ook veel wilde bloemen waren meegewaaid. Prachtig, zover het oog rijke, korenbloemen, kamille en andere bloemen tussen het gaan. De insecten hadden het er duidelijk naar de zin.
Even lastig was dat in Westerbork een korenfestival aan de gang was en dat de bushaltes in het dorp tijdelijk opgeheven waren. Mara waar je dan naar toe moest …. (blijkbaar had de gemeente nagelaten de afsluiting door te geven aan de OV route plannen). Uiteindelijk een tijdelijke halte gevonden, maar daar stond nergens bij of en wanneer de bus zou rijden. Toen maar besloten om richting Beilen te gaan wandelen (6 km verderop). Kon er nog wel bij, op de ruim 20 van vandaag. Zover kwam het niet, eenmaal buiten Westerbork zagen we een reguliere bushalte met reguliere tijdtabel en de bus kwam ook nog op tijd.
Met drie bussen naar Schoonloo, en dan 1,5 km om bij etappe 17 van het `Drenthepad te komen. Dat was op 2 augustus. Deze keer met zijn tweetjes. Rugzakje, brood, en ruimen voorraad water. Van een aantal van de foto’s is het moeilijk te achterhalen waar het precies is. Maar foto drie kan niet missen. Daarop zie je een serie van de radiotelescopen van de Westerbork Synthese Radio Telescoop, in boswachterij Hooghalen. Er loop een wandelpad langs, het Melkwegpad. Het terrein sluit aan bij voormalig Kamp Westerbork, nu een herinneringscentrum. Hier waren heel veel mensen, gezinnen met kinderen, verschillende rondleiders, allemaal informatieborden, de commandantswoning van het vroegere concentratiekamp in WOII nu ingepakt in een glazen schil. Echt indrukwekkend en tot nadenken stemmend was de verdere wandeling naar Hooghalen. Langs het bospad stond elke 25 meter een paal, een rechtopstaande biels, met daarop eenvoudig bordje met een datum, een plaatsnaam en een aantal personen. Dinsdag 15 februari 1944, BERGEN BELSEN, 773 personen. De meeste treinen vertrokken op een dinsdag uit Westerbork …
De rups op foto 4 is van een wapendrager, een nachtvlinder.
30 juli was eigenlijk wel wat aan de warme kant om een forse wandeling te maken. We hadden een etappe van het Drenthepad uitgezocht waar we veel in het bos zouden lopen. Van Odoorn, via Exloo, door boswachterij Exloo naar Borger. In Borger was het wat drukker, echt een vakantiebestemming, maar de rest van de dag hadden we bijna voor ons alleen. De hei begon al mooi paars te kleuren, nog net niet op zijn paarst. Dat is meestal half augustus zo. We kwamen ongeveer samen met de schaapskudde Exloo binnen lopen, altijd leuk om te zien hoe makkelijk de schapenhok, aangestuurd door de herder met fluitje, de kudde bij elkaar houdt.
Nog net buiten Borger kwamen we bij graanvelden, waar de boeren net waren begonnen met oogsten. Was er mooi weer voor. De laatste foto maakte Ingrid van mij, terwijl ik de route check in de app.
In november 2018 was het net aangekocht, en waren er nog veel (laan)bomen van de voormalige kwekerij. We kochten er destijds drie. Inmiddels is er al een boel werk verzet, met een flinke groep vrijwilligers. Het paviljoen van duurzame materialen vordert gestaag, de hoofdpaden zijn aangelegd, en er is net de laatste hand gelegd aan een grote vijver. Echt een plek om te genieten van de rust.
Behalve als een lesvliegtuigje van de vliegschool van Airport Eelde, steeds rondjes vliegt….
Ria ken ik uit de Hortus, waar zij de winkel runt. Ik was nog niet eerder bij haar in de tuin op bezoek. Mooi om dat nu bij het Open Tuinen Weekend van Groei en Bloei Groningen-Haren te doen. Ongeveer 200 vierkante meter en gevuld met heel veel planten. Een beetje ton-sur-ton, veel blauw paars (roze) tinten, heel bewust gekozen door Ria toen ze de tuin 5 jaar geleden opnieuw inrichtte. Een relatief kleinen tuin, en voor het rustige beeld niet al te veel kleuren. Ria heeft met planten ook de hoogte opgezocht, langs muren, afbakening tuin en pergola. Daardoor lijkt de tuin veel groter. Ook drie zitplekken; een vlak bij het huis, het bankje van de opa van Kees (die werkte destijds in het Stadspark en kreeg het bankje bij zijn afscheid kado van de gemeente Groningen), en -favoriete plek van Ria- de stoelen tegen het tuinhuisje aan, beetje in de schaduw en met een tingel tangel (Ja, uit de Hortus winkel ) ernaast heel rustgevend.
Ria vertelt dat ook zij flink wat uitval heeft dit jaar door de slakken. Bijzonder: de helleborus ‘Double Ellen White’ en ‘Double Ellen Red’ staan nu in bloei. Midden juli!
Klik op de foto’s voor grotere exemplaren.
In de tuin is een grasveld met veel hoekjes. Of dat niet veel werk is, al die randjes, vraag ik. Dat valt reuze mee, zegt Ria, Kees doet de randjes, en we hebben de planken van de oude pergola als rand ingegraven. Soms, als Kees het vergeet, doet Ria het zelf. Gewoon met een schaar er even langs. Gaat heel snel.
