Categorie: Elders

Wist je dat je heel makkelijke een reactie kunt geven op de verschillende blogjes? Aan de linkerkant van de tekst staat een klein menuutje, daar kun je op klikken om een reactie achter te laten. Verschijnt niet meteen, om spam te voorkomen, is er aan mijn kant nog een actie om de reactie toe te laten.
Sommige lezers sturen ook gewoon een mail. Met al dan niet een mooie foto of een reactie op een blogje.
Van Eedwin ontving ik een paar mooie landschapsfoto’s. Doeke is -vanwege Corona- gestrand in de Algarve, in zijn apaartement daar. Met mooie tuin. Hij hield het nog wel even vol, schreef ie.

Margriet vertelde laatst dat ze een van haar favoriete tuingereedschapjes was kwijtgeraakt, dacht dat ze die vorig seizoen met groenafval had weggegooid. Dit voorjaar kwam het gereedschapje, met een blank houten handvat weer te voorschijn. Had zich met schutkleur in de wintertuin maanden schuilgehouden. Margriet is nogal van het schilderen; ze schilderde de handvaten van al haar favoriete gereedschappen knalblauw. Zo, die raakt ze nu niet meer makkelijk kwijt. En toen ze toch bezig was, meteen de klompen ook maar.
Stuur je een foto?, vroeg ik.

OM niet te veel mensen tegen te komen en toch even een wandelingetje te maken, gingen we meteen na het ontbijt een rondje maken. Door het dorp, richting ‘uitloopgebied’. Altijd leuk om door kleinen paadjes, of parkjes te lopen. Altijd wel weer een stukje dat we niet eerder deden.

Op een vroege zondagmorgen weinig verkeer, weinig wandelaars. Een paar mensen die hun hond uitlieten, een verdwaalde jogger. Heerlijk rustig.

Boer Durk van Obio stuurde zaterdag een mail. Dat zijn koeien waarschijnlijk de 28ste de wei in zouden gaan. Normaliter nodigt hij veel mensen uit om daar van mee te genieten.. Deze keer niet.
Maar wel een filmpje.

Jaren geleden waren we er wel een keer bij. DIt was ons eigen filmpje van 30 maart 2014. Blijft leuk om die grote beesten te zien huppelen. En wat een mensenmassa!

Bezoek is nu wat lastig, dat geldt ook voor tuinbezoek. Terwijl dit juist het seizoen is waar heel veel plantjes te delen en dus uit te delen zijn. Sommige had ik al vorig jaar aan tuinvrienden beloofd, en nu is het tijd om ze uit te spitten. Hoe te handelen?

Gewoon de plantjes op de oprit klaar zetten en af spreken met de tuinvrienden om ze op te halen. Afgelopen week stonden dus een paar keer gele plastic zakken met pollen planten klaar.
Voor Ina en haar schoonzus: miscanthus sinensis en molinia
Voor de zoon van Sophie: twee soorten miscanthus.
En bij Paul bracht ik een paar planten en zette ze op de stoep: smeerwortel, gerania en bosanemoontjes.

Een kilometer of tien ten oosten van Faro ligt Estoi, een klein plaatsje met ongeveer 3000 inwoners. Estoi is bekend vanwege het Palacio de Estoi, een roze gepleisterd paleis, in Roccoco stijl. Gebouwd in de 19e eeuw en gerestauteerd begin 20ste eeuw. Inmiddels in eigendom van de gemeente Faro en toeristentrekpleister. Wij waren er twee jaar geleden, begin april, in Zuid Portugal op fietsvakantie.

Het was een aardig klimmetje om er te komen, naast de foto’s van de tuin heb ik er ook nog een van mezelf met een nogal rood aangelopen hoofd. Warm herinner ik me, en heerlijk afkoelen in een beschaduwd plekje, uitkijkend over de geometrische tuinen, met de rug tegen de koele blauwwittetegeltjes. Die tegeltjes worden als iets heel bijzonders beschreven, wij dachten: da’s toch gewoon Delfts blauw.

Stinzenplanten zijn genoemd naar de plaatsen waar ze vaak in enorme aantallen zijn aangeplant (en later verwilderd) : een Stins is een stenen huis, een landhuis. In Groningen noemen we zo’n landhuis of kasteeltje vaak een borg, Stinzenplanten heten hier dan ook borgbloumkes.
Zo mooi, vroeg in het voorjaar en dan liefts velden vol van dezelfde: de sneeuwklokken in Amelisweerd, de aconieten in Wedde, of zoals hier de holwortel.

Bij ons is het veldje sneeuwklokjes uitgebloeid, onder de wilde roos staat de daslook. Zal niet lang duren voordat die in bloei staan. Inmiddels ook een respectabel oppervlak. Met uiengeur.

Zondag wat grijs en deels regen. Eind van de middag nog even een frisse neus gehaald, klein rondje vanuit huis. OP een van die rondjes kom ik langs een huis met een hele mooie stapemuur. Voor jullie even op de foto gezet. Ongeveer een meter hoog, de begrenzing van een aarden wal. 1 meter hoog en zo’n anderhalve meter breed. Rode bakstenen zijn tegen de schuine rand van de wal gestapeld, en ertussen groeien allerlei plantjes, en vooral in dit seizoen, aan het eind van de winter: heel veel mos. Op de wal zelf ook een aantal grote struiken die in de zomer het huis aan het zicht van de langslopende wandelaars onttrekt. De muur kunnen we dan nog wel zien.

Midden in Assen is een landgoed dat lang van de familie van Lier en later van Lier-Lels was. Vorig jaar in september is de laatste van Lier-Lels overleden. Het huis is akado gedaan aan het Drents Landschap, met de voorwaarde dat de jaarlijkse krokuswandelingen, waar de oude van Lier-Lels zo dol op was, door zouden gaan. Duizenden en duizenden krokussen, en iets later ook andere stinzenplanten.

In het Dagblad van het Noorden zagen we de aankondiging van de wandelingen staan, ook op vrijdag 21 februari. Dat leek de beste dag wat neerslag betreft. Vrijdagmiddag togen we met de trein naar Assen. Het was droog, dat wel. Maar door de harde wind erg koud. Wel leuk om even door het nu nog 5 hectare grote park te lopen. Het voorste deel is in 1824 (her)aangelegd in Engelse landschapsstijl door Roodbaard, het deel meer naar achter heeft nog de rechte lijnen en ‘grand canal’ van het oorspronkelijke Franse ontwerp. Drie gidsen van IVN begeleiden de drie groepen door de zeer natte tuin. Onze gids was niet bepaald de meets boeiende spreker, dus na een halfuurtje namen we onze eigen route. Toen even Assen in om ergens warme chocomel te drinken.

Er werden die dag ook TV opnamen gemaakt voor het programma Binnenste Buiten. Ergens in Maart zal de uitzending zijn. helaas geen glimpje zon, dus alle krokussen bleven dicht. NIks geen vrolijk zoemende hommels.